บทละครโทรทัศน์ พยัคฆ์ร้ายสาย(ส)ลับ ตอนที่ 4 หน้า 3
“เป็นอะไรล่ะครับ”
“ก็เป็นอย่างที่ใคร ๆ เขาพูดกัน ผู้ชายประเภท ‘กลางวันครับ กลางคืนค่ะ’ น่ะ”
“คุณคงผิดหวังสินะ ถ้าไอ้เคนเป็นอย่างนั้นจริง ๆ”
“เพราะอย่างนี้ไง ฉันถึงได้อยากรู้จากปากคนที่เป็นเพื่อนสนิท”
“ถามมาตรง ๆ แบบนี้ ผมก็ขอตอบตรง ๆ เหมือนกัน ว่าไม่รู้ครับ”
“ไม่รู้ หรือไม่พูดกันแน่คะ ถ้างั้นเปลี่ยนคำถามใหม่ คุณสองคนรู้จักกันนานแล้วเหรอคะ”
“ก็มารู้จักกันที่บริษัทนี่แหละครับ ทำงานกินนอนอยู่ด้วยกันนานเข้า ก็เลยกลายเป็นซี้กัน”
ซูซี่มองพุฒิแบบเชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่ง “แปลก ที่ซี้กันขนาดนี้ กลับไม่รู้เรื่องที่คุณเคนไปเป็นนางโชว์”
“คนเราสนิทกัน ก็ใช่ว่าจะรู้เรื่องของอีกคนไปซะทุกเรื่องนี่ครับ ขนาดเรื่องของเราเอง หลาย ๆ เรื่องเรายังไม่รู้เลย จริงไหมครับ”
“ก็จริงนะคะ ... เอ้อ ซูซี่ขอเข้าห้องน้ำแป๊บนะคะ มึน ๆ ยังไงก็ไม่รู้”
“ครับ”
ซูซี่ลุกขึ้น แกล้งถึงผ้าปูโต๊ะ ทำเอาของต่าง ๆ ที่อยู่บนโต๊ะร่วงตก
“เฮ้ย !” พุฒิเข้ารับของต่าง ๆ อย่างคล่องแคล่ว โดยใช้สองมือและปลายเท้ารับของทั้งหมดไว้
คนทั้งร้านหันมามองพุฒิอย่างทึ่งในความสามารถ ซูซี่ได้คำตอบว่าผู้ชายคนนี้ไม่ใช่คนทำงานโฆษณาธรรมดา ๆ แน่ แต่ก็แกล้งแสร้งทำเป็นตกใจ “อุ๊ย ขอโทษด้วยค่ะ ซูซี่นี่ซุ่มซ่ามชะมัดเลย”
คนทั้งร้านปรบมือให้พุฒิ พุฒิเอาของต่าง ๆ วางบนโต๊ะ โค้งรับการปรบมือ แล้วโปรยยิ้มให้ทุกคน
ที่ใด ๆ พุฒิกับซูซี่ยืนอยู่ข้างรถ มองท้องฟ้าอย่างรู้สึกสบาย
“คุณนี่มีอะไรให้เซอร์ไพร์ซอยู่เรื่อย ๆ เลยนะคะ ทั้งเรื่องการต่อสู้ แล้วก็เรื่องที่ร้านเมื่อกี้ ไปฝึกมาจากไหนเหรอคะ”
“เรื่องต่อสู้ ผมเคยเป็นนักมวยมหา’ลัยมาก่อนครับ ส่วนเรื่องเมื่อกี้ ผมฝึกเล่น ๆ ตามยูทูปน่ะครับ เอาไว้อวดสาว”
“แล้วก็ใช้ได้ผลซะด้วย”
“แสดงว่าคุณเริ่มชอบผมแล้วสิ”
“เอาเป็นว่า เราเป็นเพื่อนกันดีกว่าค่ะ”
“ผมไม่ได้อยากมีเพื่อน เพื่อนผมมีเยอะแล้ว”