บทละครโทรทัศน์ ตะวันตัดบูรพา ตอนที่ 9 หน้า 3
คิมูระเอ่ยเป็นภาษาญี่ปุ่น ยากูซ่าที่มาด้วยแปลว่า “คุณคิมูระว่าวันนี้เดินทางมาเหนื่อยมากอยากจะพักผ่อน ขอเลื่อนนัดเจรจาเป็นคราวหน้า” คิมูระโค้งให้บูรพา แล้วลุกนำลูกสมุนเดินออกไป
”แกไปส่งคุณคิมูระ” บูรพาบอก
ชัชชัยไม่ยอม “ไม่ แกบอกมาก่อนว่ามันเรื่องอะไร”
บูรพาสุดเซ็ง เค้ารู้กันหมด มีไอ้นี่ไม่รู้คนเดียว บูรพากระซิบเบาๆ “มีตำรวจ”
ชัชชัยอึ้ง..เชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่ง
ในห้องตำรวจที่เฝ้ามองจอมอนิเตอร์ สิ่งที่เห็นคือชัชชัยกำลังรับรองพวกยากูซ่าพากันออกไปข้างนอกห้อง ก่อนจะหันมามองบูรพาที่ยืนอยู่คนเดียว
“ไอ้บ้าเอ๊ย มันจะทำอะไรของมัน” เสือสบถ
“เฮ้ย อุตส่าห์เตรียมดักมันเป็นอาทิตย์ มันเล่นกันแบบนี้เลยหรือวะ” จ่าส่งที่อาวุโสงานที่สุดย่อมดูออก เขาตัดสินใจคว้าวิทยุมารายงาน “หมวดครับ พวกมันรู้ตัวแล้ว” ตะวันฉายรับฟังสถานการณ์ผ่านทางวิทยุแล้วก็ได้แต่สลดใจ “ตอนนี้พวกญี่ปุ่นกับชัชชัยถอนตัวออกไปหมดแล้ว เหลือแต่นายบูรพายังอยู่ในห้อง”
ตะวันฉายคิดสักพัก “สั่งยกเลิกแผนการ แล้วก็ห้ามใครเข้ามาในห้องจนกว่าผมจะออกไปแล้วเท่านั้น”
ทุกคนได้ยินคำสั่งนั้นก็ไม่เห็นด้วยนัก เสือรีบแย่งวิทยุจากจ่าส่งมาพูด “หมวดครับ แต่ว่า….”
“ทำตามที่ผมสั่ง” สัญญาณเงียบหายไป เสือได้แต่ยืนอึ้ง
“ผู้หมวดปิดวิทยุ” เสือหันมาบอกจ่าส่ง
ขณะที่ยักษ์มองไปที่จอมอนิเตอร์แล้วก็ตกใจ“ดูนั่น!”
ภาพบนจอมอนิเตอร์ เห็นบูรพารี่มาที่ช่องระบายอากาศแล้วกระชากแผงอลูมิเนียมออก ก่อนจะดึงทึ้งกล้องที่ซ่อนอยู่ออกไป ภาพดับวูบลง-การสื่อสารต่างๆจากในห้องถูกตัดขาดโดยสิ้นเชิง
บูรพามองกล้องที่ถูกทิ้งลงพื้น ก่อนจะเหลือบหางตาไปที่ห้องน้ำ “จะออกมาได้รึยัง” ทุกอย่างตกอยู่ในความเงียบ…..สักครู่ก็เห็นตะวันฉายเดินออกมา และเจอบูรพายิ้มจางๆอย่างเย้ยหยัน “ไม่น่าเชื่อ สงสัยเราคงมีสัมผัสที่หกถึงกันแหงๆก็ดีนะ…ฉันว่ามันช่วยให้เกมส์ของเราสนุกขึ้น แกว่ามั้ย”
“บูรพา…”
บูรพาชักปืนออกมาและกระแทกตะวันฉายอัดกับข้างฝา แล้วเอาปืนจ่อ ตะวันฉายตกใจ….เพราะนี่เป็นครั้งแรกที่น้องถึงกับเอาปืนจ่อตน บูรพาสีหน้าเหี้ยมเกรียมแต่ฉาบแววไม่มั่นใจไว้ด้วย
“ถ้าแกคิดว่ามันจะทำให้แกดีขึ้น….เอาเลยบูรพา ถ้าการตายของฉันมันชดใช้ทุกสิ่งทุกอย่างคืนให้แกได้”
“อย่าท้า….ตอนนี้ฉันเป็นคนของเสี่ยเจริญ ฉันมีเงินมีทนาย ฉันหาข้ออ้างได้ไม่รู้กี่ร้อยกี่พันข้อที่จะยิงแกอย่างถูกกฎหมาย”
“ฉันรู้”