บทละครโทรทัศน์ ตะวันตัดบูรพา ตอนที่ 9 หน้า 5
“ไม่ได้นะครับ ผมไม่มีวันถอนตัวจากคดีนี้เด็ดขาด !!!!” เมธาประหลาดใจท่าทีเอาจริง ดุดันของตะวันฉาย “คือ…ผมหมายถึงว่าตอนนี้ผมกับลูกทีมตามสืบหาเบาะแสมาได้มากพอสมควรแล้ว เรากำลังคิดว่าจะเริ่มลงมือจับกุมคนร้ายกันในเร็วๆนี้”
เมธาเงียบไม่พูดอะไร ตะวันฉายลุ้นรอว่าเมธาจะเชื่อหรือไม่
“ภายในสิ้นเดือนนี้ ถ้าทีมของคุณยังไม่มีผลคืบหน้าล่ะก็…คุณโดนสอยร่วงแน่”
ตะวันฉายอึ้งไปทันที
ในห้องรับแขกบ้านเสี่ยเจริญ เจ้าของบ้านกำลังมองบูรพาอย่างจับผิดท่ามกลางเสียงเป่าหูของชัชชัย “จะว่าไปก็ไม่มีใครได้เจอตำรวจนั่นหรอกนะป๋า นอกจากคุณบูรพาของป๋าเห็นอยู่คนเดียว” ชัยชัยยุยงต่อ “ปัญหามันอยู่ตรงที่ว่า ถ้ามีตำรวจอยู่บนห้องจริง ไอ้บูรพามันมัวทำอะไรอยู่กับตำรวจตั้งนานสองนาน…. แล้วทำไมตำรวจถึงไม่จับมันไปสอบปากคำ!”
“แกสงสัยบูรพาว่าเป็นสายตำรวจ”
“อ๊ะๆ…ผมไม่ได้อคตินะป๋า แต่คนสนิทของป๋าพฤติกรรมมันฟ้อง”
“แกมีคำอธิบายเรื่องนี้รึเปล่าบูรพา” บูรพานิ่งอึ้งไม่รู้จะอธิบายอย่างไร เสี่ยเจริญถาม “รู้ใช่มั้ยว่าปกติพวกเราทำยังไงกับสายตำรวจ”
“ลุงเคี้ยงเคยเล่าให้ฟัง”
“ผมว่าเราถอดคุณบูรพาออกจากงานนี้เหอะป๋า ทิ้งไว้เดี๋ยวจะสายเกินแก้นะ” ชัชชัยรีบบอก
“ลูกน้องของฉันทุกคน มีสิทธิ์ที่จะพิสูจน์ตัวเอง บูรพาก็เหมือนกัน ถ้ายังไม่มีหลักฐานมาชี้ชัดมากกว่านี้ มันก็มีสิทธิ์ทำงานนี้ต่อ”
ชัชชัยฉุนปึ้ด “แล้วถ้าเกิดงานล่มขึ้นมาล่ะป๋า ใครจะเป็นคนรับผิดชอบ”
“ฉันเอง” เสี่ยเจริญบอก “ถ้าจับได้ว่าไอ้บูรพาเป็นสายตำรวจ หรือถ้าพบว่ามันเป็นต้นเหตุให้งานนี้ล้มเหลว ฉันจะเป็นคนจัดการมันกับมือ แกอยากจะคัดค้านอะไรอีกมั้ย”
ชัชชัยได้ฟังก็แสดงท่าทีไม่พอใจอยู่ลึกๆ เมินหน้าหนีเสียเหมือนไม่อยากต่อล้อต่อเถียง เสี่ยเจริญมองมาที่บูรพา…แววตานั้นทำเอาบูรพาเสียวสันหลังวูบเหมือนชีวิตแขวนอยู่บนเส้นด้าย
ที่แฟลตของตุ๊กกับโจ โจกำลังทำหน้าเครียดเหมือนมีเรื่องคอขาดบาดตาย “ตุ๊ก มึงอย่าโกหกกูนะ” ตุ๊กยืนประจันหน้าโจ สีหน้าเครียดพอกัน โจถามขึ้น “กูสวยมั้ย”
ตุ๊กมองโจที่แต่งหน้า นุ่งกระโปรง รองเท้าส้นตึก ก็นิ่งอึ้งไป สักพักก็กลั้นหัวเราะไม่ไหว ขำพรืดน้ำลายกระเด็น “ฮ่าๆๆๆ โอ๊ย ตายก็ตายเหอะวะมึงฆ่ากูเลยอีโจ แต่กูทนไม่ไหวแล้ว ฮ่าๆๆๆๆๆ”
“ผีเข้าเหรออีตุ๊ก ทำไม! กูใส่กระโปรงมันตลกนักหรือไงวะ”