บทละครโทรทัศน์ ตะวันตัดบูรพา ตอนที่ 9 หน้า 4
บูรพาง้างนกปืนขึ้น สีหน้าถมึงทึงเหมือนจะยิงตะวันฉายจริงๆ ตะวันฉายเชิดหน้าสู้ปืนของบูรพาอย่างไม่กลัวเกรง
บูรพา…..พยายามรวบรวมความโหดที่จะเหนี่ยวไกแต่ก็ไม่สามารถทำได้ “ไม่จำเป็น น้ำหน้าอย่างแก ไม่มีวันตามฉันทัน”
“ฉันไม่ได้ต้องการจะแข่งขันอะไรกับแก! ฉันแค่ต้องการหยุดแก ไม่ให้ก่อกรรมทำเข็ญไปมากกว่านี้!”
“หยุดฉันเหรอ ได้สิ! จับฉันให้ได้ไง แค่แกจับฉันยัดใส่ตาราง….แกมีปัญญารึเปล่าล่ะ” ตะวันฉายกดดัน บูรพาเอื้อมอีกมือมาตะปบคอ “กูถามว่ามึงมีปัญญารึเปล่า!”
ตะวันฉายอึ้งไป ก่อนจะพูดออกมาจากใจอย่างชัดเจน “คุณบูรพา….ผม….ผมเป็นตำรวจมาห้าปีแล้ว….ไม่เคยมีคนร้ายคนไหนมาท้าทายเกียรติของผมต่อหน้าถึงขนาดนี้” ตะวันฉายพูดอย่างปวดร้าว “ก็ได้ ถ้าสิ่งที่คุณพูด มันจะทำให้คุณหยุดผลาญชีวิตตัวเอง ถ้ามันจะทำให้พ่อไม่ต้องคอยทนทุกข์กับการเป็นห่วงคุณอีกต่อไป” ตะวันฉายกัดฟันและเน้น “ตกลงคุณบูรพา ผมรับปาก อีกไม่นาน…ผมจะจับคุณด้วยมือของผมเอง!”
บูรพารู้สึกหนาวๆขึ้นมาเล็กเมื่อเห็นว่าพี่ชายเอาจริง แต่ก็ทำเป็นไม่แยแส เขาผละออกจากตะวันฉายแล้วล้วงผ้าเช็ดหน้ามาเช็ดปากกระบอกปืน ก่อนจะทิ้งลงถังขยะ จากนั้นจึงเดินออกไปจากห้อง ตะวันฉายมองตามน้องชายอย่างปวดร้าว
บูรพาเดินออกไปจากห้อง เห็นจ่าส่ง เสือ ยักษ์ ดักรออยู่ใช้ปืนจ่อไว้ทันที บูรพาตกอยู่ในสภาพจนมุม แต่เจ้าตัวเหมือนจะไม่สนใจ มองทุกคนอย่างชิงชัง โดยเฉพาะเสือกับยักษ์ที่เป็นอริเก่า
“ปล่อยเค้าไป!” ตะวันฉายเดินออกมาสมทบ และมองมาที่บูรพาๆเชิดหน้าท้าทาย
“ผู้หมวด” จ่าส่งงง
“จับเค้าตอนนี้ก็ไม่ได้อะไร” ตะวันฉายมองมาที่เสือ….
เสือกัดฟันเครียดก่อนจะตัดสินใจลดปืนลงช่วยลูกพี่ “จริงด้วยจ่า อย่างมากก็แค่ข้อหาพกอาวุธปล่อยมันไปก่อนเหอะ”
“ได้ไงล่ะหมู่”
“เออน่า ผู้หมวดสั่งก็เชื่อสิวะ” เสือย้ำ
เจอไม้นี้ยักษ์ได้แต่เงียบ จ่าส่งก็จำต้องลดปืนลง
บูรพาลดปืนลง หันมาที่ตะวันฉาย“อย่าลืมที่รับปากไว้ล่ะคุณตำรวจ จับผมให้ได้ไม่งั้นก็…ฆ่าผมซะ”
ตะวันฉายไม่ตอบเฝ้ามองดูบูรพาเดินจากไป ผจก.โรงแรมลอบมองการทำงานของพวกตำรวจอย่างไม่ค่อยพอใจนัก
ในออฟฟิศสารวัตรเมธา ตะวันฉายยืนตรงอยู่ในห้อง ได้ยินเสียงเมธาโหวกเหวกอยู่ข้างใน ก่อนจะเห็นเมธาเดินมาปิดประตู “ทางผู้ใหญ่จวกผมเละเรื่องคดีเสี่ยเจริญ หนังสือพิมพ์หาข่าวมาลงได้ทุกอาทิตย์ แต่ทางตำรวจกลับตามเรื่องอะไรไม่ได้สักอย่าง” ตะวันฉายนิ่งอึ้ง รู้ว่ากำลังโดนตำหนิ “รู้มั้ยวันนี้ท่านผู้กำกับการให้ผมมาบอกคุณว่ายังไง “หัดซื้อหนังสือพิมพ์อ่านซะบ้าง” เผื่อจะได้เบาะแสอะไรเร็วขึ้น” ตะวันฉายซึม เมธามองอย่างขัดใจ “ผู้หมวด ผมว่าทางที่ดีที่สุดคุณถอนตัวออกไปเองดีกว่าอย่ารอให้ชื่อเสียงที่สั่งสมมาขอตัวเองต้องพังไปกว่านี้เลย”