บทละครโทรทัศน์ ตะวันตัดบูรพา ตอนที่ 2 หน้า 10
“ครับท่าน ผมแน่ใจ”
นายตำรวจคุมสอบทุกคนเริ่มลงคะแนนขั้นสุดท้าย
ตะวันฉายเหลือบสบตากับสารวัตรเมธาที่กำลังมองตนอยู่ ท่าทางสารวัตรเมธาไม่ค่อยชอบหน้าตะวันฉายนัก
ตะวันฉายกำลังยืนถ่ายรูปติดบัตรในชุดตำรวจเต็มยศ แสงแฟลชสว่างวาบ
เหล่าตำรวจใหม่หลายนาย กำลังกล่าวคำปฏิญาณตน ถึงหน้าที่ตำรวจพร้อมเพรียงกัน ตะวันฉายกล่าวคำปฏิญาณหนักแน่นจริงจังกว่าใคร
ตะวันฉายนั่งเขียนจ.ม.ถึงบูรพาจากในห้องนอน “ตอนนี้พี่ได้เป็นตำรวจแล้วบูรพา แม้จะไม่ง่ายดายอย่างที่ฝัน แต่มันก็ไม่ยากเกินกว่าจะเอาชนะมัน ทุกอย่างขึ้นอยู่กับกำลังใจไม่ใช่เหรอ”
ตะวันฉายฝึกซ้อมศิลปะการต่อสู้มือเปล่า ขณะที่บูรพากำลังซ้อมมวย โดยมีจ๊อดเป็นพี่เลี้ยง
“พี่อยากจะบอกว่าแกคือกำลังใจของพี่ เป็นแรงผลักดันที่ทำให้พี่อยากจะเข้มแข็งขึ้น เข้มแข็งให้มากพอที่จะพิชิตไอ้พวกโจรนอกกฎหมายพวกนั้น”
ตะวันฉายโหนบาร์ยกข้อ ส่วนบูรพาก็กำลังวิดพื้นอยู่ในเรือนนอน
“บางทีนี่อาจจะเป็นทางเดียวที่พี่จะชดเชยความผิดของตัวเองได้ในเวลานี้ บูรพา...พ่อเป็นห่วงแล้วก็คิดถึงแกมาก พี่ก็เหมือนกันเรากำลังรอวันที่ได้เจอกับแกอีกครั้ง บูรพา”
ตะวันฉายเขียนเสร็จก็ปิดซอง...แต่เมื่อบูรพาได้รับ เขากลับโยนจดหมายใส่กล่อง
6 เดือนผ่านไป ตำรวจหลายนายกำลังรุมดูบอร์ดแจ้งข่าว ภาพข่าวคือรูปของตะวันฉายที่จะย้ายมาใหม่
เสือยืนอ่านบอร์ดอยู่ มือล้วงกระเป๋าเสื้อแจ็คเก็ต โดยมีนิตยสารปืนถูกพับเหน็บไว้ที่กระเป๋าหลัง ลุงส่ง และยักษ์ ตำรวจร่วมทีมยืนอยู่ใกล้ๆ
เสือส่ายหน้าอย่างระอา “โธ่เอ๊ย ไอ้พวกสอบเทียบ เรียนจบมาด้านไหนก็ไม่รู้ ประสบการณ์ก็ไม่มี หน้าแบบนี้เหยียบขี้ไก่ไม่ฝ่อซะล่ะมั๊ง”
ลุงส่งพยักหน้า “ได้ยินว่าเป็นลูกเป็นตำรวจเก่าซะด้วย สงสัยพวกเด็กเส้นแหงๆ”
“หล่ออย่างนี้เผลอๆ เป็นแต๋วอีกด้วยนาลุง แบบเดินตูดบิดเข้ารายงานตัว อย่างเงี้ย” เสือทำท่าเดินตูดบิด ลุงส่งกับยักษ์ยิ้มขำ
เสือหันมาทำท่าตำรวจตุ๊ดใส่หมู่ยักษ์ “หยุดนะตัวเอง นี่เจ้าหน้าที่ตำรวจ” พวกตำรวจคนอื่นๆ ฮากันครืน “เอ๊ะ บอกให้หยุด ไม่หยุดเดี๋ยวแม่ตบนะ นี่แน่ะๆ” เสือทำท่าตุ๊ดหยิกตุ๊ดตบอยู่อย่างสนุกสนาน ก่อนจะพบว่าจู่ๆบรรยากาศก็เงียบกริบลง และพลตำรวจก็ต่างพากันแยกไปทำงาน เสือเริ่มเอะใจก่อนจะหันมาเจอสารวัตรเมธายืนอยู่กับตะวันฉาย