บทละครโทรทัศน์ ตะวันตัดบูรพา ตอนที่ 2 หน้า 8
เมฆรอจนได้จังหวะก็จ้วงแทงบูรพาเข้าเต็มท้อง บูรพาหันไปจ้วงกลับแต่ก็ช้าไป….. ทุกอย่างสับสนและพร่าเลือนออกไปทันตาเห็น เลือดไหลทะลักจากแผล มองไปเห็นเมฆยืนควงมีดซ้ายขวาอย่างสะใจ
“เสร็จกูล่ะมึง”
บูรพายังปาดมีดขู่ และพยายามเพ่งสายตาสู้ความมึนงง ทุกอย่างเบลอไปหมดในที่สุดบูรพาก็ทรุดเข่าลงมาอีกคน แต่มือยังโบกมีดไม่ยอมทิ้ง
“หนีไปไอ้หนุ่ม หนีไป” เคี้ยงร้องบอก
เมฆเอ่ย “ ไม่ต้องห่วง ไม่ทรมานหรอก ขอกูอีกแผลเดียวก็พอ” เมฆกะจะจ้วงแทงบูรพา แต่ก็ต้องชะงักเมื่อได้ยินเสียงโครมที่ประตูจึงเหลียวมองไป
เจ้าหน้าที่ปราบจลาจลหรือผู้คุมพังประตูเข้ามาพร้อมอาวุธครบมือสำหรับสลายการชุมนุม เมฆฉุนเฉียวที่กะเวลาผิด “ระยำล่ะมึง ถอยก่อนพวกเรา”
สมุนของเมฆถอยกรูออกทางประตูอีกทาง เคี้ยงที่นั่งพังพาบอยู่รอเห็นจังหวะเมฆจะหนีก็เอื้อมมือตะปบขาเอาไว้จนเมฆล้มลง บูรพาที่นั่งหมดแรงอยู่นั้นหันมาทางเคี้ยง
“มึงจะหนีไปไหนไอ้เมฆ”
เมฆตกใจ “ลุงเคี้ยง..อ..อย่า”
เคี้ยงตวัดแขนเข้ารัดลำคอของเมฆ จนเมฆตาเหลือกดิ้นกระแด่วๆ
บูรพาตื่นตะลึงสภาพของเคี้ยงที่เลือดท่วมไม่ต่างจากสัตว์ร้ายบาดเจ็บ “ลุงอย่า…..”
เคี้ยงหันมามองบูรพา แล้วหักคอเมฆทิ้งจนเลือดทะลักจมูกตาค้าง บูรพามองอย่างตื่นตะลึง เห็นเคี้ยงถีบศพเมฆไปให้พ้นตัวแล้วก็เอนนั่งพิงกำแพง หอบแฮ่กๆทั้งคู่
“นี่ไง ที่ข้าเตือนเอ็ง ไอ้หนุ่ม” เคี้ยงกัดฟันแข็งใจยืนขึ้น ก่อนจะยื่นมืออันเปื้อนเลือดของตนมาที่บูรพา “แล้วแต่เอ็งจะเลือก ไปกับข้า หรืออยู่คนเดียวต่อไป”
บูรพาคิดสักพักก็ยอมส่งมือตอบ เคี้ยงฉุดบูรพาให้ยืนขึ้นแล้วยิ้มให้ ทั้งคู่มองไปในโรงประชุมเห็นความวุ่นวายถูกกำราบลงในที่สุด
นายตำรวจคุมสอบหลายนายนั่งอยู่ที่โต๊ะยาว ในห้องสอบสัมภาษณ์ ตะวันฉายนั่งอยู่ที่เก้าอี้กลางห้องคอยตอบคำถาม
สารวัตรเมธาเอ่ยถาม “คุณว่าการปราบมิจฉาชีพเป็นเรื่องใหญ่ ส่วนการดูแลทุกข์สุขของประชาชนเป็นเรื่องรอง ช่วยขยายความสักนิดได้มั้ยครับ สำหรับคุณการปราบมิจฉาชีพหมายถึงอะไร”
“ใช้อำนาจของกฎหมายเข้าควบคุมและจับกุมผู้กระทำผิดครับผม”