บทละครโทรทัศน์ ตะวันตัดบูรพา ตอนที่ 2 หน้า 6
เคี้ยงรำคาญ “เอ็งหุบปากได้รึยังวะ จ๊อด” จ๊อดจ๋อยหน้าสลด เคี้ยงมองมาที่บูรพา “เอ็งไม่ต้องคิดอะไรมากไอ้หนุ่ม ข้าช่วยคนไม่ได้หวังผลตอบแทน แต่เอ็งดูๆไปก็หน่วยก้านใช้ได้ มาอยู่กับข้ามั้ย”
จ๊อดอ้าปากยกมือจะขออาสา แต่เข่งหันมามองปรามเสียก่อน จ๊อดก้มหน้ากินข้าวต่อ
“ขอบคุณครับ แต่ผม...อยู่อย่างนี้ดีกว่า”
เคี้ยงพยักหน้า “อยู่ในคุก,,,เจอคนดีก็ต้องดี เจอคนเลวก็ต้องเลวตอบ เจอคนเฉย...ก็ช่างแม่งมัน” ว่าแล้วก็หัวเราะ
บูรพาพยักหน้าจดจำคำพูดนั้นอย่างกลัวๆ
เคี้ยงเดินกลับไปนั่งที่เดิม ส่วนเมฆแอบมองแบะปากอย่างหมั่นไส้เคี้ยงสุดๆ
เมฆ และขาใหญ่อีกสองคนกำลังวางแผนกันที่ด้านหลังห้องน้ำ
ขาใหญ่คนแรกเอ่ย “มันก็ไม่น่าจะมีปัญหาอะไรนี่หว่าไอ้เมฆที่ทางของมัน มันมาเราก็หลีก มันไม่อยู่เราก็สอย ก็แค่นั้น”
“ก็คิดอย่างมึงสิวะ พวกเราถึงได้ดักดานให้ไอ้เคี้ยงมันไล่บี้อยู่ทั้งปีทั้งชาติ” เมฆว่า
ขาใหญ่คนที่สองแดกดัน “ว่าแต่คนอื่นมึงก็เป็นเบี้ยล่างไอ้เคี้ยงเหมือนกันแหละว้า”
“ไม่แล้วโว๊ย กูไปไม่ทนต่อไปแล้ว วันนี้กูเรียกพวกมึงมาก็เพื่อจะถามพวกมึง จะเอาด้วยกันกับกูรึเปล่า” ท่าทีเดือดดาลของเมฆทำให้ขาใหญ่ทั้งสองมองหน้ากัน
ขาใหญ่คนแรกถาม “พวกกูจะได้อะไร”
“ทุกอย่างที่เคยเป็นของไอ้เคี้ยง พวกเราแบ่งกัน ที่สำคัญต่อไปนี้เราไม่ต้องหดหัวกลัวไอ้พวกมังกรแดงต่อไปอีกแล้ว”
ขาใหญ่ทั้งสองท่าทางยังสองจิตสองใจอยู่ แต่เห็นชัดว่าอยากได้อำนาจของเคี้ยง “เมื่อไหร่”
“คืนนี้...ตอนทำวัตรเย็น” เมฆนัดแนะ
โรงประชุมในคุก นักโทษทยอยกันเข้าโรงประชุมทั้งประตูซ้ายและประตูขวาจนเต็มห้องประชุม พวกของเมฆเริ่มมองให้สัญญาณกัน เคี้ยงเริ่มสงสัยพวกเมฆว่ามองอะไรกัน
นักโทษท่าทางคล้ายมรรคทายกเริ่มทำวัดเย็น พระพุทธรูปองค์เล็กๆ ตั้งอยู่หน้าโต๊ะหมู่บูชา มีธูปเทียนจุดอยู่หลายดอกส่องสว่างเรืองรอง บรรดานักโทษกล่าวคำสวดมนต์ พวกเมฆยังคงจดจ้องมองเคี้ยงอยู่เพื่อรอเวลา
บูรพากำลังสวดมนต์อยู่ใกล้ๆ จ๊อด พวกขาใหญ่ และเมฆเริ่มเอาอาวุธออกมาเตรียมพร้อม มรรคทายกยังคงนำสวดมนต์อยู่ ในขณะเมฆให้สัญญาณลูกน้องปิดประตูลง พวกของเมฆดึงผ้าเขียวมาคาดกันทันที การบรรเลงเลือดก็เริ่มขึ้น