บทละครโทรทัศน์ ตะวันตัดบูรพา ตอนที่ 2 หน้า 7
เมฆสะใจ “ไปตายห่าซะ”
เคี้ยงตกใจ “ลุงเคี้ยง!” เข่งร้องเตือน บูรพาเองก็ตกใจจนลุกขึ้นยืน
เคี้ยงผลักเมฆออกไป แต่ตัวเองก็ถูกแทงเข้าอีกสองมีดจากด้านหลัง เมฆที่ล้มอยู่ มองอย่างสะใจหยิบเศษผ้าเรืองแสงมาคาบไว้ที่ริมฝีปาก สมุนคนอื่นของเมฆ และพันธมิตรคาดผ้าเรืองแสงไว้เป็นเครื่องหมายกันหมด
ผู้คุมตกใจ ส่องไฟฉาย “เฮ้ย อะไรกันวะ”
พวกของเมฆช่วยกันรวบตัวรุมสกรัมผู้คุม และแย่งอาวุธไป
เมฆสั่ง “ฆ่าไอ้พวกมังกรแดงให้หมด”
เคี้ยงถูกแทงออกแรงล็อคคอขาใหญ่ที่อยู่ใกล้มือเอาไว้ แล้วหักคอทิ้งอย่างรวดเร็ว
สมุนของเมฆช่วยกันลงกลอนประตู ก่อนจะหาวัสดุมาขวางปิดทางเข้าออกโดยสมบูรณ์
เคี้ยงเจ็บเสียเลือดจนโผเผ กวาดมองไป เห็นลูกน้องถูกฆ่ามากมาย ก็บ้าเลือดหันไปยกม้านั่งทุ่มใส่พวกของเมฆจนแตกกระเจิง “ไอ้พวกหมาหมู่ เข้ามา วันนี้กูจะเอาเลือดพวกมึงมาล้างตีนกู”
ขาใหญ่เงื้อมือจะแทงเคี้ยงซ้ำอีกแผล แต่ถูกเข่งโดดเข้าขวาง เข่งซัดขาใหญ่กระดอนไป แต่แล้วเข่งก็ถูกสมุนของเมฆกรูเข้าล็อคไว้ ก่อนจะถูกรุมแทงแบบไม่ต้องนับแผล…เสียงมีดดังระงม
“ไอ้เข่ง!”
การฆ่าฟันดำเนินไปอย่างรวดเร็ว และดุเดือด จ๊อดลนลานเงอะงะ หนีซ้ายหนีขวาก็ไปไม่พ้น เลยคลานหลบคลานซ่อนไปเรื่อยๆ ก่อนจะตัดสินใจแกล้งนอนตายแถวนั้น โดยบูรพาที่ติดอยู่ในเหตุการณ์วุ่นวายก็พยายามป้องกันตัว
เคี้ยงติดอยู่ในวงล้อม กำลังหวดเก้าอี้ไปมาอย่างบ้าคลั่ง
บูรพาตัดสินใจคว้าเหล็กคว้าไม้บุกตะลุยเข้าไปช่วย จนลูกน้องของเมฆแตกฮือออกไป บูรพาหันหลังชนกันกับเคี้ยง และคอยประคองเคี้ยงที่ทำท่าจะทนพิษบาดแผลไม่ไหว
“ไอ้หนุ่มเรื่องนี้เอ็งไม่เกี่ยวถอยไป”
บูรพาไม่ตอบ..และไม่ถอย จ้องหน้าเมฆอย่างเอาเรื่อง
“มาก็ดีแล้วมึง กูจะได้ไม่ต้องเสียเวลาตามฆ่าอีกรอบเล่นมันพร้อมกันทั้งอ่อนทั้งแก่นี่แหละวะ”
“ไอ้เมฆ…ไอ้หมาลอบกัด มึง…” เคี้ยงเจ็บแผลจนด่าต่อไม่ไหว
พวกสมุนของเมฆถือโอกาสเปิดฉากกรูกันเข้าไป บูรพาตีโต้และประคองเคี้ยงตะลุยฝ่าวงล้อมออกไปด้วย แต่ไม่ว่าจะมองไปทางไหนก็มีสมุนของเมฆตามล้อมเต็มไปหมด บูรพาเริ่มถูกตีถูกแทงเข้าบ้างหลายครั้ง
เคี้ยงที่พยายามช่วยบูรพามาจนถึงตอนนี้ ก็หมดแรงทรุดตัวนั่งพิงกับมุมกำแพง จึงเหลือแต่บูรพายืนจนตรอกอยู่ท่ามกลางวงล้อมคอยหันซ้ายหันขวารับศึกรอบตัว