บทละครโทรทัศน์ ตะวันตัดบูรพา ตอนที่ 14
ชัชชัยขยับเดินหนีจะออกไปจากห้อง เจิมฉัตรร้องท้า “ไปเลย แล้วอย่ามาครางหงิงๆตะกายขอบเตียงฉันอีกก็แล้วกัน”
ชัชชัยไม่สนใจหันไปเปิดประตูแต่แล้วก็ต้องตะลึงตาค้างเมื่อเห็นเสี่ยเจริญถือปืนยืนหน้าถมึงทึงรออยู่ “ป๋า”
เจิมฉัตรตกใจหันมา เสี่ยเจริญยกปืนขึ้นเล็งที่หว่างคิ้วชัชชัย “ไอ้ชัช!” ชัชชัยชักปืนออกมาเล็งสวนกับเสี่ยเจริญตามสัญชาตญาณ แต่มือไม้สั่น เสี่ยเจริญตะคอก “ไอ้ชัชมึงกล้าลองดีกับกูเหรอ”
“อย่านะป๋า ผมต้องป้องกันตัว”
“มึงป้องกันตัวเอง หรือมึงป้องกันอีกากีนี่” เสี่ยเจริญลดปืนของตัวเองลง “เอาสิไอ้ชัช ยิงสิ….ยิงเลย ยิงไอ้แก่ที่เลี้ยงแกมากับมือคนนี้”
“ชัช เหนี่ยวไก”
เสี่ยเจริญชะงักมองเจิมฉัตร “เดี๋ยวนี้ปีกกล้าขาแข็งกันแล้วทั้งคู่ ใช่มั้ย…ไม่เห็นเงาหัวไอ้ผัวเฒ่านี่แล้วงั้นสิ”
เจิมฉัตร…เหมือนโดนสะกดด้วยความละอายต่อไปบาปไปชั่วขณะ หันไปเร่งชัชชัย “ชัช ฉันบอกให้เหนี่ยวไก ฆ่ามันซะ”
“หุบปาก”
“ฉันขุนแกสองคนมากับมือ” เสี่ยเจริญชี้คนทั้งคู่ “แกไอ้ลูกไม่มีพ่อ….แล้วแก…อีนางผู้หญิงข้างถนน ถ้าไม่มีฉันป่านนี้แกจะไปได้สักกี่น้ำ อย่างดีก็คงได้แค่เดินเร่ขายตัวอยู่ที่ท่ารถ”
“ไม่จริง!”
“ถ้าฉันไม่พาแกมาทำงานที่ไนท์คลับ แกจะมีเสื้อผ้าดีๆอย่างที่แกสวมอยู่นี่เหรอ แค่ข้าวจะกินแกยังไม่มีด้วยซ้ำ”
“ชัชชัย ฆ่ามันซะ ไม่งั้นเราต้องตายทั้งคู่ เหนี่ยวไก….ยิงมันเดี๋ยวนี้!”
“หุบปาก! ฉันบอกให้หุบปาก!” เจิมฉัตรเงียบ ชัชชัยหันมามองที่เสี่ยเจริญก่อนจะทิ้งปืนในมือลง ทรุดกราบและกอดเท้าป๋า ”ป๋า ผมผิดไปแล้ว ยกโทษให้ผมด้วย“
เสี่ยเจริญมองชัชชัยอย่างผิดหวัง ก่อนจะมองมาที่เจิมฉัตร “ฉันจะไม่ลงโทษแกไอ้ชัช เพราะฉันได้เห็นแล้วว่าอะไรที่เลวร้ายที่สุดสำหรับแก….อะไรที่เจ็บปวดที่สุดในชีวิตของผู้ชายคนหนึ่งเก็บของซะ ขนทุกอย่างที่แกสองคนคิดว่ามีค่าไปให้หมด แล้วอย่ากลับมาให้ฉันเห็นหน้าอีก…”
เสี่ยเจริญสะบัดชัชชัยออก แล้วเหลือบมองเจิมฉัตร เจิมฉัตรเมินหน้าหลบสายตา เสี่ยเจริญรู้สึกเศร้าใจในความรักยามบั้นปลายของตน จึงจะเดินออกไป
“ป๋า” ชัชชัยร้องเรียกอย่างเสียใจ
เสี่ยเจริญเดินไป เจิมฉัตรหยิบปืนขึ้นมา….
“เจิมฉัตร !” ชัชชัยร้องห้าม เสี่ยเจริญหันมาเห็นเจิมฉัตรถือปืนของชัชชัยเล็งมาที่ตน ชัชชัยผวามาปัดปืนของเจิมฉัตรแต่ก็สายเกินไป “อย่า !”