บทละครโทรทัศน์ ตะวันตัดบูรพา ตอนที่ 14 หน้า 4
ไอ้ปอดสะเทือนใจ “ป๋าครับ” เสี่ยเจริญแววตาเลื่อนลอย ไม่มีแรงตอบรับ ไอ้ปอดหันไปบอกชัชชัย “คุณชัช ยกเลิกแผนนี้เถอะ ส่งป๋าไปหาหมอ ถ้าเกิดอะไรขึ้นผมรับผิดแทนคุณชัชเอง ถ้าใครถาม ผมจะบอกว่าผมเป็นคนยิงป๋า”
“ไม่ทันแล้วไอ้ปอด มันสายไปแล้ว”
ไอ้ปอดร้องไห้ “แต่ป๋ายังไม่ตายนะครับ เราจะฆ่าป๋าทั้งเป็นแบบนี้ไม่ได้นะ คุณชัช” น้ำตาไอ้ปอดทำเอาชัชชัยลังเลสับสน ไอ้ปอดทรุดลงเกาะขา “คุณชัช ผมกราบ..ผมกราบล่ะครับ คุณชัชปล่อยป๋าไปเถอะ ป๋าเลี้ยงผม เลี้ยงคุณมากับมือ เราจะเนรคุณป๋าได้ยังไง” ชัชชัยเมิน ไอ้ปอดตื๊อ “คุณชัช…ถึงคนอื่นจะมองผมกับคุณชั่วชาติยังไง แต่เราก็ยังมีหัวใจอยู่ไม่ใช่เหรอครับ ยังมีอารมณ์มีความรู้สึกรู้ร้อนรู้หนาว ยังมีศักดิ์ศรีความเป็นนักเลงของเรา! แต่ถ้าเราฆ่าป๋าคืนนี้ เราจะไม่มีอะไรเหลืออีกเลย! เพราะเมื่อเราฆ่าได้กระทั่งผู้มีพระคุณ! ก็เท่ากับว่าเราเลวยิ่งกว่าสัตว์! ชีวิตของเราจะมีค่าแค่หมาตัวนึง คุณชัช!”
ชัชชัยหมดความอดทนผลักไอ้ปอดกระเด็นไป ส่วนตัวเองก็ร้องไห้ออกมา..สักครู่ก็ชักปืนจะตรงไปที่ท้ายรถ ไอ้ปอดผวาเข้ายึดแขนไว้อีก “คุณชัช นั่นป๋านะคุณชัช พ่อคนที่สองของคุณกับผม พ่อของเรานะคุณชัช!”
ชัชชัยร้องไห้กอดไอ้ปอดก่อนจะดันไอ้ปอดออก และส่ายหน้าปฏิเสธ ไอ้ปอดได้แต่ทรุดลงนั่งกับพื้นหมดแรง
ชัชชัยเดินกลับไปที่รถ และบอกกับเสี่ยเจริญทั้งน้ำตา “ป๋า…..ป๋าเลี้ยงผมมา ให้เกียรติ ให้ความรักผมเหมือนลูกแต่ผมไม่เคยเรียกป๋าว่าพ่อมาก่อนเลย” ชัชชัยยิ้มทั้งน้ำตา “พ่อ…” ชัชชัยน้ำตาไหลพราก “ผมรักพ่อ…” ชัชชัยเหนี่ยวไกยิงหูดับตับไหม้
“ป๋า !” ไอ้ปอดร้องลั่น ชัชชัยแผดร้อง เดินโซเซไปยิงกระสุนที่เหลือขึ้นฟ้า ขณะที่ไอ้ปอดคลานไปเกาะศพเสี่ยเจริญ ไอ้ปอดร้องไห้ “ป๋าครับป๋า ป๋า ยกโทษให้ผมด้วย ป๋า”
บูรพาขับรถมากับเคี้ยง เห็นบูรพาสอดส่ายสายตามองหา ส่วนเคี้ยงเริ่มมีสีหน้าไม่สู้ดี สักครู่เสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น เคี้ยงรับสาย “ฮัลโหล ใช่ผมเอง ตอนนี้คุณอยู่ที่ไหน ใช่ เกิดเรื่องใหญ่ ป๋าของคุณหายตัวไปได้เกือบสี่ชั่วโมงแล้ว ไม่ๆ ผมยังไม่ได้แจ้งตำรวจ ตกลง งั้นเราแยกกันหา”
“คุณชัชโทรมาเหรอครับลุง”
“ฮืมม มัวแต่เมากับไอ้ปอด ถึงได้มารู้ข่าวเอาป่านนี้ นี่จะตีสามแล้วเหรอ”
“ลุง ผมว่าขับรถหาอย่างนี้คงไม่ได้เรื่องแน่”
“แล้วเอ็งจะให้ทำยังไง แจ้งตำรวจเหรอ”
“ถ้าเป็นการจับตัวเรียกค่าไถ่ หรือเรียกข้อต่อรองอะไร ป่านนี้ มันก็น่าจะโทรมาติดต่อเราได้แล้ว”
เคี้ยงอึ้ง “ข้าก็ว่าอย่างนั้น ถ้าถึงตอนเช้ายังไม่ได้เบาะแสก็แปลว่าไอ้เจริญมันคง….”
บูรพาพยักหน้า…เคี้ยงทำใจ…
นาฬิกาตรงคอนโซลรถบอกเวลา ตีห้ากว่า ใกล้รุ่งสาง ชัชชัยกับไอ้ปอดช่วยกันอุ้มร่างเสี่ยเจริญหย่อนลงใส่ถังน้ำมันใบเขื่อง ไอ้ปอดกำลังผสมปูน ชัชชัยเปิดรถของเสี่ยเจริญและหยิบมือถือและของใช้ส่วนตัวในรถ เช่นพระเครื่อง ไปจนหมดจนกระทั่งมาเจอเอาซองเอกสารที่เก็บอยู่ในลิ้นชักหน้ารถ ชัชชัยเปิดดูรูปของตนกับเจิมฉัตรในซองแล้วก็ต้องตะลึง ชัชชัยเข้าใจได้ทันทีว่าทำไมเสี่ยเจริญถึงได้บุกมาอาละวาดกับตน ชัชชัยนึกทบทวนสักครู่ “ไอ้ทัศน์ ไอ้ระยำ….”