บทละครโทรทัศน์ ตะวันตัดบูรพา ตอนที่ 4 หน้า 3

ไอ้ปอดมองมาที่บูรพาอย่างไม่ค่อยชอบขี้หน้านัก บูรพาหันมามองตอบอย่างไม่กลัว

ไนต์คลับเปิดทำการ นักร้องสาวกำลังครวญเพลงอ่อนหวานอยู่บนเวที ขณะที่ด้านล่างเวทีก็มีแขกเหรื่อมาเที่ยวประปราย ในครัวทุกอย่างกำลังโกลาหลวุ่นวาย จ๊อดกำลังล้างจานด้วยเครื่องล้างจาน ก่อนจะยกกระบะถ้วยจานที่ล้างออกมาวางเป็นตั้งๆ  แล้วจึงหยุดพักเหนื่อย พลางเหลือบไปดูบูรพาที่กำลังถูพื้นเหงื่อไหลไคลย้อย  

จ๊อดเริ่มบ่นให้ฟัง…“ตกลงเอ็งยังไม่ได้บอกข้าเลยบูรพา เมื่อตอนบ่ายเอ็งรู้ได้ยังไงวะว่าปืนไม่มีลูก”

“เดาเอา…..เห็นหน้าตามันมั่นใจเกินเหตุ”  

“หา!  เดาเอา! แล้วถ้า…ถ้าเกิดเอ็งเดาผิดล่ะวะ”

“ก็ติดคุกอีกรอบมั๊ง” บูรพายิ้ม

จ๊อดตะลึง “โอ้….ก๊อด  จักรพันธ์ เอ็งเล่นอย่างนี้เลยเรอะวะโอ้โฮเพื่อน  ขอจับมือหน่อยเหอะ คราวหลังเล่นมุขนี้อีกเมื่อไหร่  พี่บอกผมล่วงหน้าเลยนะครับ ผมจะได้วิ่งไปก่อน โอเค๊”

บูรพายิ้มขำจ๊อด แต่แล้วก็ต้องตกใจเมื่อมีตีนยื่นมาถีบถังขยะล้มลง เห็นเศษอาหารไหลนองไปที่พื้นซึ่งบูรพาถูกสะอาดเรียบร้อยแล้ว มองไปเห็นเป็นไอ้ปอดเจ้าของตีนยืนสะใจอยู่

“อุ๊ย…โทษ  กูไม่ได้ตั้งใจ ถูใหม่ล่ะกันนะ” บูรพาไม่พอใจแต่ยังระงับอารมณ์ไว้ เห็นไอ้ปอดลอยหน้าลอยตาเกร่เข้ามาประชิด “เด็กเคี้ยง มันก็ไม่เท่าไหร่หรอกวะ มาอยู่ใหม่ให้มันเจียมเนื้อเจียมตัวหน่อย อย่านึกว่าเป็นพวกมังกรแดงแล้วจะแจ๋ว เพราะแถวนี้….เค้าไม่รู้จัก” ปอดผิวปากเดินไปอย่างอารมณ์ดี  ทิ้งให้บูรพากับจ๊อดมองตามฉุนๆ 

ที่กองปราบ แผนกคนหาย ในแฟ้มประวัติของบูรพา…มีแต่รูปถ่าย ชื่อ  อายุ  ไม่มีอย่างอื่น ตะวันฉายกำลังคุยกับเจ้าหน้าที่แผนกข้อมูลรายหนึ่ง “ตกลงยังไม่ได้เบาะแสอีกหรือครับ” 

เจ้าหน้าที่ตอบคำถามของเขาด้วยความลำบากใจ “หมวด ผมน่ะเร่งพวกเด็กให้เรียบร้อยแล้วนะ แต่หมวดก็ต้องเห็นใจพวกผมบ้าง นายบูรพาที่หมวดให้ตามหานี่นอกจากรูปถ่ายกับรายละเอียดว่าเป็นคนคุกแล้ว หมวดไม่มีข้อมูลอะไรอย่างอื่นให้พวกผมเลยแล้วจะให้ผมทำยังไง อย่างนี้นะกว่าจะเจออีกทีก็โน่น ! เป็นศพ หรือไม่ก็ไปฆ่าใครตายแล้วถูกจับนั่นแน่ะ” ตะวันฉายหนักใจ “ผมก็อยากช่วยหมวดนะ แต่ตอนนี้งานมันล้นมือจริงๆ เอางี้สิ  ถ้าหมวดไม่อยากรอนานนะ ผมแนะนำให้หมวดลองใช้บริการพวกสายตำรวจดู ไอ้พวกนี้มันไว…ยิ่งพวกคนคุกด้วยกันนะ วันสองวันมันก็หาเจอแล้ว” ตะวันฉายหูผึ่งด้วยความสนใจ “เอ่อว่าแต่นายบูรพานี่เค้าทำผิดคดีอะไรหรือหมวด  ทำไมหมวดถึงต้องเร่งหาขนาดนี้”

ที่ออฟฟิศทีมตะวันฉาย เสือกำลังอ่านหนังสือจักรวาลปืน พลางหมุนเก้าอี้เล่นท่าทางเหมือนใช้หัวคิด ก่อนจะหันมาหยุดตรงหน้าตะวันฉาย “สายตำรวจเหรอครับ โอ๊ยแต่ก่อนมีเป็นโขยงเลยหมวดสิบกว่าคนแน่ะ ไอ้ดำ ตรอกซุง   ไอ้โชติปากเกร็ด ไอ้เป็ดสะพานหัน ฮืมๆๆ แต่ตอนนี้ตายห่าหมดแล้วล่ะ”

ตะวันฉายซึ่งนั่งอยู่ตรงข้ามโต๊ะถึงกับประหลาดใจ “ไม่มีเหลือสักคนเลย”