บทละครโทรทัศน์ ตะวันตัดบูรพา ตอนที่ 4 หน้า 4
“โธ่ ไอ้พวกนี้มันอายุยืนกันที่ไหนล่ะหมวด แล้วส่วนใหญ่ไม่ได้ตายในหน้าที่นะ ลงแดงตายบ้าง ถูกเมียตีตกบันไดตายบ้าง ก็ตามประสามันน่ะแหละ” ตะวันฉายหนักใจ เสืออยากรู้ “หมวดจะหาสายไปทำไมหรือครับ ช่วงนี้ก็ไม่เห็นมีคดีอะไรด่วนซะหน่อย”
“อ๋อ ก็..ไม่มีอะไร กะเตรียมๆไว้น่ะ เผื่อต้องใช้งานขึ้นมาจะได้ไม่ต้องฉุกละหุก”
เสือหลงเชื่อก็ครุ่นคิดสักพักก่อนจะดีดนิ้ว “ฮ้า ได้การหมวด เล่นไม่ยาก สายเก่าไม่มีเราก็ปั้นดาวดวงใหม่มาประดับวงการเสียก็สิ้นเรื่อง”
“ต้องทำยังไงบ้าง…”
“หมวดไม่ต้องลำบาก…. เดี๋ยวผมจัดการให้เองเรื่องทฤษฎีนอกตำราเนี่ย ผมถนัด !”
ตะวันฉายสงสัยว่าเสือจะทำยังไง
ที่โต๊ะสนุ๊กหลังตลาด มาร์กกี้กำลังเดินชายสวมหมวกคนหนึ่งมาที่โต๊ะสนุ๊กตัวที่โจกับตุ๊กกำลังเล่นสนุ๊กกันอยู่ เสือปลอมตัวมาโดยการสวมหมวก ใส่แว่นดำและลอบมองคนทั้งคู่ มาร์กกี้เดินไปกระซิบกับโจ และตุ๊ก เห็นตุ๊กกับโจหันมามองทางเสือพร้อมกัน
ตุ๊กส่งไม้คิวให้โจ และคว้าขวดน้ำอัดลมที่มุมโต๊ะเดินดูดมาคุยกับเสือ “กูชื่อตุ๊ก ตุ๊กท่าเตียน กูขายยาอยู่ที่นี่มาสามปีแล้ว” โจเดินถือไม้คิวพาดบ่ามาสมทบ “นี่โจ น้องร่วมสาบานของกูเอง ที่ไหนมีมันที่นั่นมีกู ไม่เคยทิ้งกัน”
โจเสริม “กูสองคนสังกัดแก๊งค์เสี่ยจิว แถวนี้ถ้าเอ่ยชื่อตุ๊กกับโจ”
“ทุกคนรู้จัก” ตุ๊กสำทับ
“นับไปเลยซอย1ถึงซอย15 ถิ่นกูสองคนใครกล้ามีปัญหา….”
“หนาว”
“ใครซื้อยาแล้วไม่ยอมจ่ายเงิน…”
“หนาวอีก”
“แล้วมึงอ่ะเป็นใคร อยู่ๆจะมาขอซื้อยาเยอะๆอ่ะ”
“เป็นสายตำรวจรึเปล่า พูดความจริงนะโว๊ย”
“ผมไม่ได้เป็นสายตำรวจ….” เสือล้วงบัตรให้ดู “แต่ผมเป็นตำรวจ”
โจตกใจไม้คิวร่วง ตุ๊กตกใจขวดน้ำอัดลมร่วง เสือยิ้มอย่างชะล่าใจ…ก่อนจะโดนหมัดสวิงของตุ๊กเข้าจนหน้าหัน
ประตูด้านหลังโต๊ะสนุ๊กเปิดออก โจกับตุ๊กวิ่งหน้าตั้งมาด้วยกันชนเข่งขยะล้มโครมคราม ได้ยินเสียงหมาเห่าลั่นสักครู่ก็เห็นเสือวิ่งตามออกมาแต่ปรากฏว่าความจริงตุ๊กกับโจยังแอบดักอยู่แถวนั้น ทั้งสองช่วยกันเอาเข่งขยะครอบเสือ ก่อนจะรุมเตะรุมซ้อมจนเสียตำรวจ
“นี่แนะตำรวจ ตำรวจหรือมึง” โจร้อง
“ให้มันรู้ซะบ้างว่าโว๊ยว่าถิ่นใครเป็นถิ่นใคร” ตุ๊กว่าแล้วดึงแขนโจ “เฮ้ยพอแล้ว ไปโว๊ยโจ” ตุ๊กพาโจหนี