บทละครโทรทัศน์ ตะวันตัดบูรพา ตอนที่ 4 หน้า 5
ส่วนเสือก็สะบักสะบอมยกเข่งออก
ตุ๊กกับโจวิ่งมากันต่อ ตุ๊กถอดกระเป๋าย่ามปาของทิ้งไปข้างทางเพื่อทำลายหลักฐาน โจก็ทำแบบเดียวกัน เสือในสภาพเยิน วิ่งไล่ตามมาลิบๆ โจกับตุ๊กวิ่งมาเจอทางตัน
ตุ๊กไปถึงกำแพงก่อนแต่ปีนไม่ไหว ห้อยต่องแต่ง “อีโจ ช่วยกูด้วย”
โจช่วยดันก้นตุ๊กและยันข้ามกำแพงไปและก็ขยับจะปีนบ้าง
เสือวิ่งไล่ตามมาถึง พอเห็นโจจะปีนหนี ก็ชักปืนออกมาเล็งขู่ “เฮ้ยหยุด ไม่หยุดยิงไส้แตกนะมึง” โจหยุดปีน ค่อยๆ ชูมือขึ้นหันกลับมาอย่างเจ็บใจ แต่พอเสือเดินใกล้เข้ามาโจก็ระดมแม่ไม้มวยไทยสารพัดชนิด เสือต้องจับล็อคไว้แทบเป็นแทบตาย “จะพอได้รึยัง เหนื่อยแล้วนะโว๊ย”
โจทำนิ่ง..แต่พอสบโอกาสก็ดีดขาไปข้างหลังอัดส้นเข้าใส่หว่างขาของเสือเต็มรัก เสือสะดุ้ง….ตาค้าง
ตะวันฉายกำลังนั่งคีย์งานอยู่คอมพิวเตอร์
สักครู่จ่าส่งก็หน้าตื่นเข้ามารายงาน “ผู้หมวดครับ ออกมาดูอะไรนี่หน่อยเถอะครับ”
“อะไรเหรอ”
“ไอ้เสือครับ ไอ้เสือ…”
ตำรวจในกองปราบพากันมุงดูอะไรอยู่ด้วยความประหลาดใจ สักครู่จ่าส่งก็พาตะวันฉายแหวกทางออกมาดูด้วย ตะวันฉายถึงกับตะลึง
“ปล่อยกูนะโว๊ย ปล่อยกู” โจร้องลั่น เสือทั้งเนื้อทั้งตัวมีรอยข่วน หัวยุ่งเหมือนไปฟัดกับใครมา เดินกระเผลกลากคอโจมาตามทางเดินเห็นโจถูกสวมกุญแจมือแต่ก็ยังดิ้นรนสุดฤทธิ์ พยายามเอาขาเอาเท้าเกี่ยวราวบันไดทางเดินเอาไว้ “ปล่อยนะโว๊ย จะพากูไปไหน กูไม่ไป กูไม่ได้ทำอะไรผิด มาจับกูทำไม”
ตะวันฉายค่อยๆ ยืนขึ้นมองโจอย่างเริ่มคุ้นหน้า
“ปล่อยกูนะโว๊ย กูเด็กเสี่ยจิวนะ ปล่อยกู…กู..” โจเหลือบเห็นตะวันฉายก็ตกใจชะงัก….
ตะวันฉายจำได้ชัดว่าเป็นโจ
ที่ห้องสอบสวนกองปราบ โจกินข้าวผัดอย่างเอร็ดอร่อยมือขวาถือช้อน มือซ้ายถือทั้งแตงกวาทั้งต้นหอม กินสลับกันอย่างมูมมามด้วยความหิว ครั้นเงยหน้ามาเห็นตะวันฉายมองอยู่ก็ออกอาการเขิน ยอมทิ้งผักไปหยิบส้อม และตักข้าวคำเล็กลงกว่าเดิมหน่อยๆ เหมือนแก้เก้อ
โจเคี้ยวข้าวต่อตุ้ยๆ ปากเลอะ ตะวันฉายล้วงทิชชู่ซองส่งให้เช็ดปาก“ชื่ออะไรน่ะเรา”
“โจ”
“ชื่อจริง”
โจคิดแล้วส่ายหน้า “ไม่รู้”