บทละครโทรทัศน์ ตะวันตัดบูรพา ตอนที่ 1
กลางดึกในโกดังแห่งหนึ่งตะวันฉายเดินถือปืนเล็งไปข้างหน้า เขาเดินไปตามทางเดินแคบๆระหว่างตู้คอนเทนเนอร์ เห็นแสงสว่างเป็นปลายทางอยู่ลิบๆ
“คุณเคยต้องตัดสินใจอะไรยากๆ มั้ย” ปืนในมือตะวันฉายถูกง้างนกขึ้นอย่างเตรียมพร้อม เห็นที่คอตะวันฉายมีเชือกห้อยพระอยู่ “ตัดสินใจเลือกระหว่างของสองอย่างที่มีเหตุผลจูงใจเท่ากัน หรือให้ผลลัพธ์ที่เลวร้ายๆพอๆกัน” ดวงตาของตะวันฉายมุ่งมั่น ดุดัน “คล้ายๆ กับต้องเลือกว่าจะตัดมือซ้ายทิ้งหรือตัดมือขวาทิ้ง” ตะวันฉายถือปืนมาตามทางเดินอย่างระแวดระวัง ก่อนจะโผล่หน้าออกไปลอบมองดูสถานการณ์ข้างนอก
“ผมเคย…” ชายหนุ่มมองบูรพาอย่างเหี้ยมเกรียม “ในชีวิตตำรวจ…คุณต้องเลือกระหว่างยิงคนร้าย หรือไม่ก็เสี่ยงตายเข้าไปจับคนร้าย ปฏิบัติหน้าที่ตอนป่วยหรือนอนพักผ่อนอยู่กับบ้าน เลือกที่จะเป็นตำรวจที่ดีหรือเลว”
บูรพารู้สึกสังหรณ์ใจ ค่อยๆ หันมาดู
“หรือเลือกที่จะฆ่าใครสักคนที่คุณรักอย่างสุดหัวใจ แทนที่จะปล่อยให้เขาลอยนวลต่อไป” ตะวันฉายกระชับปืนเดินออกมาจากที่ซ่อน ก่อนจะร้องเตือน “บูรพา !”
บูรพาพรายยิ้มก่อนจะชักปืนยิงเข้าใส่ ตะวันฉายเองก็ยกปืนยิงกระหน่ำเข้าใส่เช่นกัน แต่แล้วตะวันฉายก็สะดุ้งตื่นขึ้นมา.. มันเป็นฝันร้าย
ชายหนุ่มเดินไปที่หน้าต่างยืนครุ่นคิด “ไม่มีใครบอกได้ว่าระหว่างการนอนฝันร้ายกับการตื่นมาพบกับความจริงที่ปวดร้าว อย่างไหนมันจะทารุณไปกว่ากัน แต่ผมฝันร้ายอย่างนี้เสมอ”
หนึ่งปีก่อนหน้านั้น นักมวยคู่หนึ่งในชุดลำลองชกต่อยกันอย่างดุเดือดอยู่บนสังเวียน บูรพาท่าทางมันเขี้ยว กำลังพุ่งกำปั้นเข้าหาคู่ต่อสู้ คู่ชกของบูรพาก็คือตะวันฉาย ท่าทางใจเย็น โยกตัวหลบหมัด และสวนกลับอย่างคล่องแคล่ว บูรพาโดนหมัดเฉี่ยวผ่านหน้าไป และเริ่มดูจังหวะก่อนจะตัดสินใจทิ่มหมัดพรวดเข้าไปกระแทกหน้าตะวันฉายเต็มๆ ตะวันฉายโดนหมัดเซ รีบก้มต่ำและสวนกลับเข้าที่ท้อง
ท่ามกลางพายุหมัด บูรพาสวนตอบ ตะวันฉายสวนตอบบ้าง กลายเป็นการแลกหมัดกันอย่างดุเดือด ทุกอย่างเร็วขึ้นแรงขึ้นตามอารมณ์ของคนหนุ่ม ที่มีเลือดทรหดล้นปรี่พอกัน ลุงภารโรงแก่ๆ เห็นท่าไม่ดีตัดสินใจเคาะระฆัง
แต่บูรพาก็เบรคไม่ทันพลั้งมือต่อยตะวันฉายเข้าเต็มเปา หน้าที่พราวไปด้วยหยาดเหงื่อของตะวันฉายสะบัดไปตามแรง โหนกแก้มมีรอยแตก เลือดสดๆ ริน บูรพานิ่งอึ้งก่อนจะยิ้มขอโทษอย่างสุดวิสัย ส่วนตะวันฉายก็ยิ้มให้น้อง…อย่างอภัยได้เสมอ