บทละครโทรทัศน์ ตะวันตัดบูรพา ตอนที่ 1 หน้า 4
“แม่ แล้วแม่จะปล่อยให้มันลอยนวลไปอย่างนี้เหรอ” ตะวันฉายตั้งคำถาม
“แต่ไอ้ที่ตายมันแค่ขี้ยานะพี่ มันคุ้มกันเหรอ แล้ว...”
ตะวันฉายแทรก “ถ้าทุกคนคิดแบบแกกันหมด กฎหมายจะมีไว้ทำไม ที่ไอ้ฉัตรมันลอยนวลมาได้ทุกวันนี้ ก็เพราะพวกชาวบ้านในซอยเค้าคิดแต่อย่างนี้ไงล่ะ”
“พี่พูดเอาแต่ได้นี่ แล้วพี่เคยคิดถึงครอบครัวบ้างรึเปล่า บ้านเราอยู่ในซอยเดียวกับมัน แม่เราอีกล่ะ พ่อเราอีกล่ะ พี่ฉาย….ถ้าเกิดอะไรขึ้นพี่รับผิดชอบไหวเหรอ”
ตะวันฉายอึ้งไปกับคำพูดของน้องชาย เขาหันไปมองพ่ออย่างต้องการความเห็น จ่าเวศมองมาทางผกา ผกากลับส่ายหน้า..จ่าเวศครุ่นคิดก่อนจะมองมามองที่สีหน้ามุ่งมั่นของตะวันฉาย กับสีหน้าคัดค้านของบูรพา
ที่สถานีตำรวจ สมุนของฉัตร 2 คน ถูกสายสืบและพลตำรวจคุมตัวเข้ามาตามทางเดิน คนหนึ่งท่าทางฮึดฮัดไม่พอใจ ในขณะที่อีกคนลอยหน้าลอยตากวนตีนสุดฤทธิ์
จ่าเวศเดินออกมาเห็นเข้าพอดี เห็นสายสืบเดินมาบอกจ่าเวศ “นี่แหละลูกสมุนไอ้ฉัตร”
“กร่างชิบเป๋ง”
“คงคิดว่าตัวเองต้องพ้นคดีแน่ ไอ้พวกนี้มันได้ใจ ทำผิดทีไรก็ไม่เคยมีใครกล้าเป็นพยานชี้ตัวมัน” จ่าเวศนิ่งเงียบมองสมุนของฉัตรอย่างไม่พอใจ “แล้วตกลงลูกชายจ่าจะมาชี้ตัวไอ้สองคนนี้หรือเปล่าเนี่ย” สายสืบถาม
ห้องชี้ตัวผู้ต้องหาในสถานีตำรวจ สมุนของฉัตรยืนปะปนกับนักโทษคนอื่นเพื่อรอการชี้ตัวของตะวันฉาย แต่ละคนถือหมายเลข 1-8 เอาไว้
เจ้าหน้าที่บอกตะวันฉาย “ชี้ได้เลยครับ”
ตะวันฉายชี้ “คนที่ 3 กับคนที่ 7”
เจ้าหน้าที่พยักหน้าแล้วพูดผ่านไมค์ที่ต่อกับลำโพงในห้อง “หมายเลข 3 หมายเลข 7”
เจ้าหน้าที่สองคนในห้องส่วนของผู้ต้องหา คนหนึ่งรวบตัวสมุนของฉัตรทั้งสองออกมาสอบปากคำ ส่วนอีกคนต้อนพวกนักโทษที่เหลือให้กลับเข้าห้องขัง
สมุนของฉัตรคนหนึ่งหันมองหน้าตะวันฉายอย่างเอาเรื่อง แม้จะมองไม่เห็น ขณะที่อีกคนวางมาดซ่าเหมือนไม่สนใจว่าจะต้องติดคุกหรือไม่ ตะวันฉายสีหน้าเด็ดเดี่ยวไม่สะทกสะท้าน ส่วนจ่าเวศที่ยืนกอดอกให้กำลังใจลูกชายอยู่เบื้องหลัง
ตำรวจสายสืบนอกเครื่องแบบคนหนึ่งเดินมาส่งถุงโอเลี้ยงให้ “เอ้าจ่า สุขสันต์วันเกิด”
“อวยพรอะไรกันตอนนี้วะ เฮ้ย..แล้วนี่ยังจับไอ้ฉัตรกับมือขวามันไม่ได้อีกหรือ”
“สงสัยโกยแนบไปแล้วน่ะจ่า จนป่านนี้ยังไม่ได้เบาะแสเลย”
“แล้วนั่นใคร” จ่าเวศพยักเพยิดไปที่ทนายอากร เป็นชายหนุ่มสวมแว่นใส่สูทหรู กำลังนั่งจิบกาแฟอย่างสบายอารมณ์