บทละครโทรทัศน์ ตะวันตัดบูรพา ตอนที่ 1 หน้า 5
“ทนาย พอรู้ข่าวก็รี่มาขอประกันตัวให้ไอ้พวกเวรตะไลนั่น ท่าทางไอ้ฉัตรมันเส้นใหญ่ไม่ใช่เล่น”
ตะวันฉายมองไปที่ทนายอากรซึ่งมองมาพอดี ทั้งสองจึงสบตากัน ทนายอากรวางท่าเหมือนเห็นตะวันฉายเป็นเด็กอมมือ
สายสืบแอบกระซิบเตือนจ่าเวศด้วยใบหน้าเครียด “นี่จ่า ต้องระวังตัวหน่อยนะ ไอ้ฉัตรมันไม่ใช่ขี้หมูขี้หมาอย่างที่เราคิดแล้วล่ะ”
จ่าเวศพยักหน้าขอบใจ เริ่มหวั่นที่จับฉัตรไม่ได้ สายสืบเหลือบเห็นตะวันฉายก็หันมายิ้มทัก ก่อนจะสังเกตว่าบูรพาไม่ได้อยู่ด้วย “เอ แล้วเจ้าลูกคนเล็กของจ่าล่ะ ไม่มาชี้ตัวด้วยหรือ”
จ่าเวศเอือม “มันไม่อยากชี้ ปล่อยมันเหอะ เป็นลูกตำรวจซะเปล่า”
ที่หน้าสถานีตำรวจ บูรพานั่งเซ็งรอพ่อกับพี่อยู่ที่ปากทางออก สักครู่ก็เห็นจ่าเวศพาตะวันฉายออกมา
ตะวันฉายสังเกตเห็นอาการหน้าบูดของน้องที่จ้องหน้าตนอยู่ “มองทำไมวะ”
“ไม่รู้ล่ะ ถ้ามีเรื่องอะไรขึ้นมาพี่รับผิดชอบเองละกัน”
“บูรพา พี่แค่ทำในสิ่งที่ถูกต้องเท่านั้นเอง”
“แต่มันก็ไม่เห็นจะต้อง...”
จ่าเวศเลยออกปาก “เอาน่า แกนี่ก็ เรื่องมันก็จบๆไปแล้ว จะมาเถียงกันให้มากความทำไม พ่อว่าแกสองคนรีบกลับไป เตรียมซื้อกับข้าวดีๆมาฉลองวันเกิดพ่อดีกว่า เดี๋ยวพอเลิกงานกลับไปจะได้กินกันเลย”
ตะวันฉายกับบูรพามองหน้ากัน บูรพาพยักหน้ายอมๆไปอย่างเซ็งๆ จ่าเวศยิ้มอ่อนใจ
ที่ถนนฝั่งตรงข้ามฉัตรกับสมุนอีกคนที่หนีรอดไปได้ กำลังจับตามองจ่าเวศและลูกๆจากในรถด้วยสีหน้าเหี้ยมเกรียม
ภายในบ้านจ่าเวศ บ้านถูกจัดแต่งสวยงาม มีสายรุ้งห้อยเหมือนงานปีใหม่ โดยมีตะวันฉายกับบูรพากำลังช่วยกันจัดคนละด้าน จ่าเวศซึ่งอาบน้ำเปลี่ยนชุดแล้วเดินถือแก้วน้ำแดง ส่วนผกาวันนี้ทำผมทรงใหม่สะดุดตาเป็นพิเศษ
จ่าเวศแหงนมองสายรุ้ง และของประดับประดาที่ติดกันอินุงตุงนังก็นึกขำ “นี่พวกแกไปจ้างโรงลิเกไหนมาออกแบบให้วะเนี่ย ถ้าไม่บอกไม่รู้นะเนี้ยว่ากำลังจะจัดงานวันเกิดให้พ่อ”
ตะวันฉายโวย “โธ่… พ่ออย่าพูดอย่างนั้นสิ อุตส่าห์ตั้งใจทำนะครับเนี่ย”
“ใช่พ่อ กว่าจะทำเสร็จนี่ไม่รู้ตั้งกี่ชั่วโมง...เอ้า...เรียบร้อยแล้วครับ” บูรพาติดเสร็จสายรุ้งที่ห้อยอยู่หล่นลงมาทั้งยวง
จ่าเวศส่ายหน้าขำ ก่อนจะพยักพเยิดมาโต๊ะข้าวแทน เห็นมีของขวัญวางเด่นอยู่ปลายโต๊ะสามกล่องและมีกล่องหนึ่งดูใหญ่กว่าเขาเพื่อน จ่าเวศเดินมาจับพลิกไปมา
ตะวันฉายท้วง “อ๊ะ...อ๊ะ...อย่าเพิ่งเปิดครับพ่อ รอฤกษ์ก่อนสิครับ”
“อุ้ย ไม่ต้องรอหรอก เปิดตอนนี้แหละ กล่องใหญ่นั่นของ….เจ้าบูรพาใช่มั้ย”
“สมกับเป็นตำรวจจริงๆ พ่อรู้ได้ไงครับ”