บทละครโทรทัศน์ ตะวันตัดบูรพา ตอนที่ 1 หน้า 3
“5 หมื่นจ้ะ”
ฉัตรแบมือ “ไหนล่ะเงิน”
ขี้ยากลัวแต่ก็ตอบอย่างลังเล “ฉัน…ฉันเอาไปใช้หนี้หมดแล้ว” ฉัตรหน้าตานิ่งไปอย่างเย็นชา ขี้ยารีบออกตัว “ฉันจำเป็นจริงๆ พี่ พวกเจ้าหนี้มันบอกว่าถ้าไม่ใช้เงินคืนมัน มันจะแจ้งตำรวจมาจับฉัน พี่ฉัตรต้องเข้าใจนะ ฉัน..โอ๊ย…โอ๊ย..” ขี้ยาพูดไม่ทันจบก็ถูกสมุนมือขวาของฉัตรเอามือบีบจมูกดึงแรงๆ ขี้ยาพยายามจะดึงมือออกแต่ไม่สำเร็จ ได้แต่ทนเจ็บจนน้ำตาคลอ
“มึงไม่ต้องพูดแล้ว กูเข้าใจ…แต่กูขอถามอะไรอย่างมึงใช้ไอ้จมูกหมาๆของมึงเนี่ยเสพของๆกูรึเปล่า” ขี้ยาลังเลไม่กล้าบอก ฉัตรเอ่ยขึ้น “บอกมาตามตรง แล้วกูจะให้อภัย” ขี้ยาพยายามจะพยักหน้าทั้งๆที่จมูกยังคามือสมุนของฉัตรอยู่ ฉัตรพอใจนัก “เอาล่ะดีแล้ว กูให้อภัยมึง แต่มึงต้องรู้อย่างนึงนะ” ฉัตรยิ้มให้สมุนมือขวา แล้วยื่นหน้ามาพูดกรอกหูขี้ยา “กูล้อเล่น”
เสียงปืนนัดแรกกังวานขึ้นสนั่นทุ่ง…ปัง!
บูรพาแทบจะสะดุ้งตามเสียงปืน ขณะที่ตะวันฉายมองภาพความโหดร้ายเบื้องหน้าอย่างตื่นตะลึง เสียงปืนดังขึ้นอีก 2-3 นัด ขี้ยาเลือดทะลักปาก ยังตาเหลือกโผลุกซวนเซจะหนีตาย ลูกน้องของฉัตรเดินตามมาอย่างใจเย็น ขี้ยาหนีสุดชีวิต แต่ก็มาหมดแรงเกาะฝาผนังหลังห้องน้ำเอาไว้ สายตาเหลือบเห็นตะวันฉายกับบูรพากำลังแอบมองตนอยู่ ตะวันฉายกับบูรพาตกใจถอยร่น สบตากับขี้ยา
“ช่วยด้วย ช่วยผมด้วย” ไม่ทันขาดคำ ลูกน้องของฉัตรก็เดินมาพิพากษาต่อ กระหน่ำยิงใส่แผ่นหลังของขี้ยาจนแน่นิ่งจมกองเลือด
ลูกน้องฉัตรทำท่าเป่ากระบอกปืน และควงเล่นอย่างสบายอารมณ์ ก่อนจะรู้สึกผิดสังเกตจึงเงยหน้ามองไปที่ช่องหน้าต่างระบายลม แต่ที่ช่องระบายลมว่างเปล่าไม่เห็นใครเสียแล้ว ลูกน้องฉัตรถือปืนเข้ามาดูที่ต้นเสียงอย่างสงสัย ลูกน้องฉัตรมาหยุดอยู่ที่สองพี่น้องที่แอบหลบอยู่ในมุมหนึ่งอย่างตื่นกลัว
ในห้องรับแขกบ้านจ่าเวศ จ่าเวศในชุดครึ่งท่อนตำรวจ เดินไปมา ห่างออกไปเห็นผกาผู้เป็นแม่กำลังเก็บจานสำรับกับข้าว เข้าไปในครัว โดยมีบูรพาเป็นผู้ช่วยขณะที่ตะวันฉายคุยกับพ่อ
“ให้ผมแจ้งจับมันได้มั้ยพ่อ ผมชี้ตัวมันเองก็ได้”
บูรพาร้องมาระหว่างช่วยแม่เก็บจาน “แต่ผมว่าพวกเราอย่าไปยุ่งเรื่องนี้กันดีกว่า”
“แกพูดอย่างนี้ได้ยังไงวะบูรพา แกก็เห็นไม่ใช่เหรอว่าไอ้พวกบ้านั่นมันโหดขนาดไหน จะปล่อยมันไว้ถึงเมื่อไหร่กัน หรือรอต้องเป็นฉันโดนเองถึงจะเรียกว่าเดือดร้อน”
“แต่ไอ้ฉัตรมันมีเส้นนะพี่ฉาย เล่นกับมันน่ะไม่คุ้มหรอกขนาดไอ้เหน่งเพื่อนผมลุงมันตั้งซี 5 ยังไม่กล้ามีเรื่องกับไอ้ฉัตรเลย”
ผกาเองก็บอก “แม่ว่าแม่เห็นด้วยกับบูรพา ถึงไอ้ฉัตรมันจะกะเลวกะราดยังไงมันก็ไม่ได้มาลามปามอะไรพวกเรา ทำไมเราต้องแส่ไปหาเรื่องกับมันด้วย”