บทละครโทรทัศน์ ตะวันตัดบูรพา ตอนที่ 1 หน้า 2
ที่ห้องอาบน้ำในโรงยิมเห็นเป็นช่องแบ่งกั้นสำหรับอาบน้ำโดยไม่มีฝาประตู ตะวันฉายกำลังอาบน้ำอยู่ในล็อคติดๆกับบูรพา
ตะวันฉายอาบน้ำแล้วมีอาการแสบแผลที่หน้า แถมยังแว่วยินเสียงบูรพาหัวเราะใส่อีก เจ้าตัวจึงทั้งขำทั้งฉุน “เอานั่น…หัวเราะ มีความสุข ตกลงนี่พามาเป็นคู่ซ้อม หรือพามาล้างแค้นกันแน่วะเนี่ย ล่อซะหน้าตาแหกแบบนี้”
“โธ่พี่ น้องชายจะลงแข่งระดับเขตทั้งทีมันต้องหนักหน่อย อย่าห่วงหล่อนักเลย” บูรพากระแซะ “ท่าทางกังวลแบบนี้ นัดสาวไว้ใช่ม๊า”
“สาวที่ไหนเล่า อาทิตย์หน้ามีนัดสัมภาษณ์งานต่างหาก”
บูรพาตื่นเต้น “ฮ้า…ที่สมัครเป็นฝ่ายข้อมูลของกองปราบน่ะนะ เค้าเรียกตัวแล้วเหรอ”
ตะวันฉายยืดอกตัวพองด้วยความภูมิใจ “ร้อยตรีตะวันฉาย พงศ์พิทักษ์ รองหัวหน้าฝ่ายข้อมูลกองพิสูจน์หลักฐาน ยินดีรับใช้ครับผม”
“โอ้โห.....นี่ถ้าพ่อรู้ต้องร้องเฮลั่นบ้านแหงๆ”
ตะวันฉายยกนิ้วแตะริมฝีปาก ด้วยท่าทีกระหยิ่มยิ้มเหมือนมีแผนอยู่ก่อน “ชูว์… ไว้บอกพ่อตอนวันเกิดพรุ่งนี้”
“โห ดีเว้ยมีผลงานมาอวดพ่อด้วย ว้า..แล้วเราอวดอะไรดีวะเลื่อนวันชกก็ไม่ได้” บูรพาอาบน้ำเสร็จก็เดินนุ่งผ้าเช็ดตัวออกมา เห็นตะวันฉายเดินนุ่งผ้าเช็ดตัวออกมาเช่นกัน “เออ...นึกออกแล้ว ยืมเงินนี้หน่อยนะ จะซื้อของขวัญให้พ่อ” บูรพาเดินไปหยิบกางเกงยีนส์ของพี่แล้วคว้าเอากระเป๋าสตางค์ออกมาเพื่อจะหยิบเงิน
ตะวันฉายร้องลั่นจะรีบคว้ากลับแต่ไม่ทัน “เฮ้ย...อย่านะเว้ย”
“แหมยืมหน่อยเดียวเอง เหนียวไปได้” บูรพาพูดไปแล้วเดินหนี ขณะที่ตะวันฉาย วิ่งตาม พอได้จังหวะก็ดึงผ้าเช็ดตัวที่บูรพานุ่งอยู่ บูรพาร้องลั่น “เฮ้ย...พี่ฉาย อย่านะเว้ย...อย่า” ไม่ทันขาดคำตะวันฉายก็ดึงผ้าพรึบ บูรพาคว้าไว้ไม่ทันแล้ววววววววว “เฮ้ยยยยยย”
ตะวันฉายตาโต “หู...ไม่ใช่ขี้ๆ เว้ย”
บูรพาไล่ปาของ ไล่เตะตะวันฉายซึ่งวิ่งหนีไปมา แต่ครู่หนึ่งก็ชะงักหยุดวิ่งเสียเฉยๆ เมื่อได้ยินเสียงปืนดังปัง! จากข้างนอก “เสียงอะไรน่ะพี่”
“เสียงปืน”
สองพี่น้องมองหน้ากันก่อนจะหันไปทางต้นเสียง ที่หน้าต่างระบายลมของห้องน้ำที่มีเสียงแว่วมาจากทางด้านหลังห้องน้ำ
ตะวันฉายมองผ่านช่องหน้าต่าง เห็นร่างของขี้ยาคนหนึ่งถูกถีบลงมากองที่พื้น ก่อนที่คนสี่คนจะเดินตามมาล้อมเอาไว้ หนึ่งในสามยืนมอง ขณะที่อีกสามคนช่วยกันรุมยำขี้ยาเป็นการใหญ่
ขี้ยาถูกซ้อมจนเลือดอาบหน้าปูด ยกมือไหว้ขอความเมตตา“พอ..พอแล้ว ผมกลัวแล้วพี่ ต่อไปนี้ผมไม่ทำอีกแล้ว”
สมุนมือขวาของฉัตรแสยะยิ้มก่อนจะก้มลงเอามือคีบจมูกขี้ยาลากให้คลานเข้ามาหาฉัตรที่ยืนกอดออกรออยู่
ฉัตรที่เป็นหัวหน้ากลุ่มนักเลงหย่อนตัวลงนั่งยองๆ ตรงหน้าขี้ยา “ตกลงมึงเอาของไปไว้ไหน”
“ฉันขายไปหมดแล้วพี่”
“ได้มาเท่าไหร่”