บทละครโทรทัศน์ ตะวันตัดบูรพา ตอนที่ 17

บูรพาวางสายแล้วเดินรี่จะไปที่รถ เคี้ยง จ๊อด และเจิมฉัตรที่รับรองแขกอยู่มองตามไปอย่างตั้งตัวไม่ติด พอดียากูซ่าที่เป็นล่ามของคิมูระปราดเข้ามาขวางหน้าอวยพร “ยินดีด้วยนะครับคุณบูรพา ในนามของคุณคิมูระ ผมหวังว่าต่อไปกิจการของเราจะเจริญรุดหน้ายิ่งๆ ขึ้นไปกว่านี้”

“ขอโทษนะครับ ผมมีธุระด่วน” บูรพาเดินผ่านหรือดันยากูซ่าคนนั้นหลบออกไปอย่างไม่ใยดี ทำเอาเขาทั้งแปลกใจและไม่พอใจ เหลือบมองมาที่เคี้ยงอย่างกังขา 

เคี้ยงพูดไม่ออก จ๊อดรีบตามบูรพาไป “บูรพา..เฮ้ย นั่นเอ็ง เอ๊ยคุณจะรีบไปไหน บูรพา” บูรพาขึ้นรถสตาร์ทเครื่องแล่นออกไปโดยไม่สนใจจ๊อด “คุณบูรพา หัวหน้า…เอ้า…อะไรของมันวะ”

กฤชใช้กล้องส่องทางไกลอันเล็กๆส่องดูบ้านจ่าเวศจนแน่ใจแล้วหันมารายงาน “ไอ้แก่นั่นอยู่บ้านคนเดียว”

ทัศน์พยักหน้าหันมาสั่งกับยุทธที่กำลังสวมถุงมือหนัง “อีก 8 นาทีจะวนกลับมารับ อย่าให้โครมครามนักล่ะเดี๋ยวชาวบ้านจะแตกตื่น”

ยุทธพยักหน้า “แค่ไอ้แก่คนเดียว ไม่เห็นจะยาก” ยุทธหยิบแว่นดำขึ้นสวม…แล้วลงไปจากรถ ทัศน์หันไปพยักหน้าให้กฤชที่เป็นโชเฟอร์ กฤชออกรถแล่นจากไป

จ่าเวศนั่งดูทีวีอยู่ด้วยความเพลิดเพลิน แต่แล้วก็ได้ยินเสียงกึกๆจากในครัวจึงชะเง้อไป

หม้อพะโล้ซึ่งจ่าเวศตุ๋นขาหมูไว้กำลังเดือดพล่าน  

จ่าเวศเข็นรถเข็นเข้าครัวไป ยุทธมองซ้ายมองขวาดูต้นทางก่อนจะผลักประตูเข้ามาในบ้าน

จ่าเวศนั่งอยู่หน้าเตาแก๊ส ใช้ทัพพีตักน้ำพะโล้ขึ้นชิมและปรุงน้ำปลา แต่แล้วเสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น จ่าเวศขยับจะถอยรถเข็นออกไปรับโทรศัพท์ แต่แล้วก็ปะเข้ากับยุทธที่ยืนกร่างอยู่ ยุทธตวัดเส้นลวดรัดลำคอจ่าเวศอย่างรวดเร็ว จ่าเวศพยายามเอามือสอดง้างไว้ ยุทธแสยะปาก ออกแรงกระตุกสุดแรง ท่ามกลางเสียงโทรศัพท์ที่ยังดังระงมอยู่

ตะวันฉายกำลังถือหูโทรศัพท์มือถือรอให้จ่าเวศรับสาย  ธิชายืนรอฟังผลอย่างร้อนรน“ว่าไงคะ”

“ไม่มีคนรับสาย เดี๋ยวผมรีบกลับไปดูก่อนดีกว่า”

“ฉันไปด้วยค่ะ”

ตะวันฉายคิดนิดหนึ่งก็พยักหน้า ธิชาขึ้นซ้อนมอเตอร์ไซด์ไปด้วยกันกับตะวันฉาย

จ่าเวศถูกยุทธรัดคอจนตาเริ่มเหลือก นิ้วจ่าเวศที่ง้างเส้นลวดอยู่นั้นถูกบาดจนเลือดไหลโกรก ยุทธยิ้มเหี้ยมอย่างชะล่าใจกะว่าจ่าเวศต้องเสร็จตนแน่ ทว่าเสียงกริ่งหน้าประตูบ้านก็ดังขึ้น ยุทธหันไปมองตามเสียงนั้น