บทละครโทรทัศน์ ตะวันตัดบูรพา ตอนที่ 17 หน้า 3
ยุทธเดินลากขาออกมาจากบ้านอย่างรีบเร่ง พอดีรถตู้ย้อนกลับมารับยุทธก็รีบขึ้นรถ
“เกิดอะไรขึ้น”
“มีคนมาช่วยมัน”
ทัศน์เจ็บใจชักปืนออกมา ทำท่าจะเข้าไปซ้ำ “เป็นไปได้ยังไงกันวะ”
“คุณทัศน์ !”
ทัศน์มองตามไปเห็นมอเตอร์ไซด์ของตะวันฉายกำลังแล่นตรงเข้ามา ทัศน์ขมุบขมิบปากด่าอย่างเจ็บใจก่อนจะสั่งกฤช “ถอยก่อน !” กฤชจะออกรถแล่นจากไป
ไม่นานนักมอเตอร์ไซด์ของตะวันฉายก็แล่นเข้ามาจอด ตะวันฉายเห็นสภาพบ้านก็ตกใจ “พ่อ! พ่อ!“ ตะวันฉายรีบวิ่งเข้าบ้านไป ธิชาตะลึงอยู่สักพักค่อยตามตะวันฉายเข้าไป
ตะวันฉายเข้ามาเห็นสภาพเละเทะของบ้านก็ผวาเข้าไปดูจ่าเวศ “พ่อ พ่อเป็นยังไงบ้างพ่อ”
จ่าเวศเหนื่อยจนพูดไม่ออก ได้แต่โบกมือปฏิเสธ ตะวันฉายประคองจ่าเวศขึ้นนั่ง
ธิชาตามเข้ามาและเหลือบเห็นโจนั่งทื่ออยู่กับพื้นมือยังกำปืนแน่น ก็รีบเข้าไปดู “โจ”
โจสะดุ้งปืนลั่นออกมาอีกนัดหนึ่งถูกของในครัวอีก ธิชาผงะออกอย่างตกใจ จ่าเวศกับตะวันฉายพลอยสะดุ้งไปด้วย
โจยังช็อค “ตายรึเปล่า มันตายรึเปล่า“
“มันไปแล้วโจ” ธิชาค่อยๆดึงปืนออก “ไม่มีอะไรแล้วนะ ไม่มีอะไรแล้ว” เท่านั้นโจก็หมดความอดทน…ทิ้งปืนร้องไห้ออกมาเหมือนเด็กๆ ธิชาลูบปลอบ “ไม่เป็นไปนะ ไม่ต้องกลัว”
ตะวันฉายมองสภาพความวินาศสันตะโรต่างๆรอบตัวแล้วนึกแค้นใจ
บูรพานั่งดูอาการจ่าเวศที่นอนหลับอยู่อย่างเคร่งเครียด บูรพานึกแค้นใจที่เป็นต้นเหตุ
ธิชาเดินมาลูบบ่าปลอบเขา“ให้คุณลุงพักผ่อนเถอะค่ะ”
บูรพาพยักหน้า ธิชานำบูรพาออกไปจากห้อง
โจกำลังโทรศัพท์ คุยกับเสือ “หมู่เหรอ ฮือ…วันนี้ไม่กลับนะ จะค้างที่บ้านผู้หมวด เอาน่ะอย่าถามเลย สรุปว่าไม่กล้ากลับบ้านคนเดียวก็แล้วกันแค่นี้นะ” โจวางสายก่อนจะมองไปที่ตะวันฉายที่นั่งซึมอยู่ด้วยความเป็นห่วง
พอดีธิชากับบูรพาเดินกลับออกมา ตะวันฉายมองบูรพาแล้วมองออกไปข้างนอก ลุกเดินนำออกไป บูรพารู้ว่าตะวันฉายมีปัญหาต้องเคลียร์กับตน ก็จะตามออกไป
ธิชารีบรั้งไว้ “บูรพาคะ”
บูรพาลูบบ่าปลอบธิชาก่อนจะตามตะวันฉายออกไป ธิชาชะเง้อตามอย่างเป็นห่วง