บทละครโทรทัศน์ ตะวันตัดบูรพา ตอนที่ 13 หน้า 6
“ไม่จริงหรอกค่ะบูรพา”
บูรพายังจมอยู่กับความเศร้า ธิชารั้งดวงหน้าของเขาให้มองมาที่เธอ “ฉันภูมิใจ และมีความสุข ที่ได้รักคุณ” บูรพาอึ้ง..ธิชาหนาวจนริมฝีปากสั่น เอ่ยออกมาพร้อมกับน้ำตา “ดูสิ ฉันไม่หนาวแล้ว ฉันไม่กลัวอะไรอีกแล้ว สัญญาสิคะว่าคุณจะอยู่กับฉัน คุณจะอยู่ข้างฉัน คุณสัญญาได้มั้ย”
“ผมสัญญาธิชา ผมสัญญา...” บูรพาจูบเบาๆที่หน้าผากธิชา ก่อนจะขยับกอดร่างเธอให้แน่นขึ้น เห็นชัดว่าธิชาหนาวจนสั่นไปทั้งตัว
สมุนของพวกชัชชัยยังยืนรอกันอยู่ด้านนอก ชัชชัยนั่งดูนาฬิกาอย่างใจเย็นก่อนจะหันไปพยักหน้าให้ไอ้ปอด ไอ้ปอดเปิดทางให้ลูกน้องยิงกลอนประตูห้องแช่ทิ้ง พวกสมุนหลักทางและถือปืนเล็งไปในห้องรอจนได้จังหวะจึงแง้มประตูเปิดออก เผยให้เห็นไอเย็นในห้องที่ตลบอบอวลออกมา
บูรพานั่งกอดธิชาเอาไว้ อีกมือหนึ่งเล็งปืนออกมา...เห็นว่าธิชาถูกรมด้วยอากาศเย็นจนหมดสติไป ในขณะที่บูรพานั้นมือที่ถือปืนถึงกับสั่นกึกๆๆ อย่างไม่สามารถควบคุมได้
ชัชชัยยืนขึ้นผายมือ...“ถ้ายังเหนี่ยวไกได้ก็เอาเลยพวก”
บูรพาเหนี่ยวไกไม่ออก ไม่ใช่แค่มือ...แต่ไกปืนแข็งไปเรียบร้อยเพราะความเย็นนั้น บูรพาขยับปากแต่ไม่มีเสียง........
ชัชชัยป้องหู “หือ พูดอะไรเหรอ ทำไมไม่ได้ยินเสียงเลยวะ เห็นทุกทีเสียงดังฟังชัดดีนี่หว่า สรุปว่ามึงไม่มีอะไรจะสั่งเสียแล้วละกันนะ”
บูรพามองธิชาก่อนจะลดปืนลง และหลับตาเตรียมพร้อมจะจบชีวิตไปกับคนรัก ชัชชัยยกปืนขึ้นเล็งไปที่บูรพาอย่างอารมณ์ดี
ไอ้ปอดยิ้มตามแต่แล้วก็หน้าถอดสีเมื่อเหลือบมองเห็นด้านนอก หันไปร้องเตือน “คุณชัช !”
ชัชชัยไม่ทันพูดพล่ามทำเพลงก็ถูกหมัดลุ้นๆ ชกตูมเข้าเต็มรัก ร่างชัชชัยโดนต่อยทีเดียวกระเด็นไถลกลิ้งไปถึงข้างฝา ครั้นพอเห็นว่าเจ้าของหมัดเป็นใครก็ตะลึง “ลุงเคี้ยง”
บูรพาซึ่งหลับตาอยู่เมื่อได้ยินชื่อก็ลืมตาขึ้นมองไป เห็นเคี้ยงยืนเด่นเป็นสง่าอยู่หน้าจ๊อดและเสี่ยเจริญ
“ไม่ได้เจอกันซะนานนะไอ้หนุ่ม”
บูรพายิ้ม...แทบจะร้องไห้ออกมากระซิบบอกกับธิชา “ธิชา...เรารอดแล้ว เรารอดแล้ว”
ธิชายังคงไม่ได้สติ
ที่ลานจอดรถกองปราบ เสือเพิ่งจอดรถเสร็จ พอลงมาจากรถก็เห็นโจใส่หมวกแก๊ปแว่นดำพรางตัวเข้ามาลากแขนไว้ “หมู่ ผู้หมวดอยู่รึเปล่า”
“มีธุระอะไรเหรอ”
“ถามได้ มาถึงนี่ก็ต้องมีผลงานมาแจ้งน่ะสิ ชิ้นโบว์แดงด้วยนา”
“คงไม่จำเป็นแล้วล่ะ ผู้หมวด ไม่ได้อยู่ที่นี่แล้ว”