บทละครโทรทัศน์ ตะวันตัดบูรพา ตอนที่ 13 หน้า 7
โจงุนงง “ไม่อยู่ที่นี่...แล้วไปอยู่ที่ไหน...”
ที่สน.ท้องที่ ผู้กองกำลังอ่านเอกสารของตะวันฉายก่อนจะเงยหน้ามองตะวันฉายซึ่งวันนี้อยู่ในชุดเครื่องแบบตำรวจท้องที่ “ที่นี่ก็ไม่มีอะไรยุ่งยากผาดโผนเหมือนกองปราบหรอกนะผู้หมวด งานของเราโดยทั่วไปก็เหมือนงานท้องที่อื่นๆ จับบ่อนพนัน จับผัวตีเมีย จับเมียตีผัว รับแจ้งเอกสารข้าวของสูญหายแล้วก็งานจราจร ผมว่าไอ้งานหมูๆแค่นี้ ระดับมือปราบปืนทองอย่างคุณคงบ่ยั่นหรอกนะ”
ตะวันฉายมองผู้กองเหมือนไม่พอใจหน่อยๆ
ผู้กองยิ้ม “โทษที เห็นหนังสือพิมพ์เค้าเรียกคุณอย่างนั้น เออนี่ ทางหน่วยเหนือเค้าไม่ได้บอกใบ้อะไรผมเท่าไหร่หรอกนะ แต่ไหนๆมาร่วมงานกันทั้งที ผมก็อยากจะรู้ไว้เป็นอุทาหรณ์ซักหน่อย พอจะบอกได้มั้ยว่าทำไมคุณถึงโดนย้าย”
“ขอโทษนะครับ ผมถือว่านั่นเป็นเรื่องส่วนตัว ขออนุญาตไม่ตอบครับผม”
ผู้กองยักไหล่ มองตะวันฉายอย่างนึกเย้ยหยัน นึกเดาเอาเองไปตามเรื่องว่าตะวันฉายคงทำอะไรไม่ดีมา
สิบเวรพาตะวันฉายมาดูที่ด่านตรวจ ซึ่งตั้งอยู่ตรงถนนเปลี่ยวเส้นหนึ่ง เป็นจุดตรวจง่ายๆมีเต๊นท์ มีเก้าอี้ มีโต๊ะตั้งอยู่กับกระติกน้ำแข็ง
ตะวันฉายสงสัย “ทำไมถึงมาตั้งด่านตรวจกันตรงนี้”
“ถนนเส้นนี้มันลัดออกไปเส้นต่างจังหวัดได้หลายสายน่ะครับหมวด ไอ้พวกนอกกฎหมายเลยชอบเลี่ยงมาทางนี้ประจำ”
“พวกนอกกฎหมายแบบไหน”
“ก็พวกบรรทุกของเกินน้ำหนัก พวกขนแรงงานเถื่อน พวกขนของหนีภาษี สารพัดน่ะครับหมวด เผลอๆยาบ้ายังเคยจับได้เป็นข่าวใหญ่เลยนะครับนั่น”
“เยอะมั้ย”
“ห้าสิบเม็ดครับ”
ตะวันฉายพยักหน้าปลงๆ…คงต้องฝากชีวิตไว้ตรงนี้
ตะวันฉายทำงานตรวจจับมอเตอร์ไซด์ไม่ใส่หมวกกันน็อคบ้าง รถกระบะเก่าๆไม่มีกระจกหูช้างบ้าง ลงท้ายมาเป็นรถวัยรุ่นแต่งหรูคันหนึ่งถูกตรวจการตกแต่งรถที่เกินกฎหมายกำหนด เปิดเพลงดังกระหึ่ม
วัยรุ่น 4-5 คนในรถกำลังมองตะวันฉายกวนๆ บางคนแอบซุบซิบนินทาตะวันฉายที่กำลังเขียนใบสั่ง
“หรี่วิทยุด้วย”
วัยรุ่นพยักพเยิดให้เพื่อนหรี่วิทยุ “เข้มงวดอะไรนักหนาคุณตำรวจ แต่งรถขาดๆเกินๆนิดหน่อยแค่นี้ ทำไม่รู้ไม่เห็นก็ได้มั๊ง”
“แค่ 500 อย่าบ่นเลย”