บทละครโทรทัศน์ ตะวันตัดบูรพา ตอนที่ 13 หน้า 8
“คุณตำรวจ นี่นามบัตรลุงผม”
“ลุงมันติดดาวสามดวงนะหมวด หมวดติดกี่ดวง”
ตะวันฉายไม่รับ แต่ดูนิดหน่อยก่อนจะเขียนใบสั่งต่อ “ไปข้างหน้าอีกสิบเมตรมีสน.จะแวะไปจ่ายเลยก็ได้หรือจะรอให้ลุงคุณไปจ่ายทีหลังก็ตามใจ” ตะวันฉายฉีกใบสั่งส่งให้
วัยรุ่นรับมาฉุนๆหันไปเข้าเกียร์ออกรถ ตะวันฉายเดินไปแต่หูยังได้ยินเสียงนินทา “ทีงี้ล่ะทำเจ๋ง คนร้ายเต็มบ้านเต็มเมืองไม่ไปจับวะ”
“รวยแย่เลยล่ะมั๊งขยันปรับแบบนี้”
ตะวันฉายชะงักกึกมองตามรถวัยรุ่นไป นึกท้อในใจขึ้นมาลึกๆ รถอีกคันหนึ่งแล่นมา ตะวันฉายมองเข้าไปในรถ...กระจกลดลง...เห็นเป็นโจมากับเสือ
ตะวันฉายกำลังนั่งคุยกับโจและเสือ
“ตอนนี้หนูรู้แค่ว่าน้องของผู้หมวดกับแฟนเค้าปลอดภัย แต่ป๋าจะเอายังไงกับเรื่องนี้ต่อไปก็ยังไม่รู้เหมือนกัน” โจเล่าจบลงก็เห็นตะวันฉายยังเอาแต่นั่งนิ่ง
“ผู้หมวดอยากให้ผมจัดการอะไรรึเปล่าครับ”
ตะวันฉายส่ายหน้า “เราช่วยอะไรเค้าไม่ได้หรอกเสือ ขืนเข้ายุ่มย่ามทางโน้นจะยิ่งเข้าใจผิดกันไปใหญ่”
ท่าทีเซื่องซึมของตะวันฉายทำเอาโจกับเสือมองหน้ากันด้วยความเป็นห่วง
เสือเปลี่ยนเรื่องพูด “แล้วผู้หมวดอยู่ทางนี้เป็นยังไงบ้างครับ เอ่อ…พออยู่ได้มั้ย”
“ไม่มีปัญหาอะไรหรอก งานท้องที่ก็เหนื่อยแบบนี้ล่ะ คุณอย่าเป็นห่วงเลย”
“แล้วแขนหมวดยังไม่หายอีกเหรอ ตะกี้หนูเห็นหมวดยืนนวดแขน”
“ยังตึงๆอยู่น่ะ ขยับไม่ค่อยถนัดเท่าไหร่ แต่หมอเค้าบอกว่าไม่เป็นง่อยก็บุญเท่าไหร่แล้ว” ตะวันฉายยิ้ม
โจยิ่งสงสาร “ผู้หมวด”
ตะวันฉายยืนขึ้นเห็นผู้กองเดินออกมาดูกับพลตำรวจคนสนิท “ครับ”
“ยังไม่ถึงเวลาออกเวรนะ”
“ครับผม” ผู้กองเดินไป เสือมองตามฉุนๆ ตะวันฉายหันมาบอก “เดี๋ยวผมต้องกลับไปทำงานต่อแล้วล่ะ พวกคุณ”
โจท้วง “หมวด…หมวดยังไม่ได้ทานข้าวเที่ยงเลยนะ“
ตะวันฉายยิ้ม เสือกับโจมองด้วยความเป็นห่วง โดยเฉพาะโจที่มองผู้หมวดด้วยความสงสาร
บูรพาเอื้อมมือมาเคาะประตูห้องธิชา สักครู่ก็เห็นปูแง้มประตูออกมาบอก “ธิชาไม่ค่อยสบาย ยังหลับอยู่”
“ขอเข้าไปดูหน่อยได้มั้ย”
“จะได้มีพวกมาตามอีกน่ะสิ” ปูจะปิดประตู
แต่บูรพาเอื้อมมือมายันไว้ “แค่เดี๋ยวเดียวเท่านั้น”
ปูระอาใจ