บทละครโทรทัศน์ เสน่หาสัญญาแค้น ตอนที่ 4 หน้า 2
“ก็ดีเหมือนกันนะครับ ผมเองก็ไม่ได้เข้าไปหาท่านหลายวันแล้ว” นาคินทร์มองนาฬิกา “ระหว่างนี้..เราจะทำอะไรกันดีล่ะ? “
ปานตะวันสะดุ้ง “เอ่อ..ฉัน...”
นาคินทร์สวน “นึกออกแล้ว!!”
นาคินทร์หักพวงมาลัยรถทันทีโดยไม่ฟังเสียงปานตะวัน
“คุณนาคินทร์คะ..เดี๋ยว!!”
นาคินทร์เดินนำปานตะวันเข้ามาบริเวณหน้าโรงหนัง
“คุณนาคินทร์คะ ฉันอยากกลับ”
“ผมไม่เคยเข้าโรงหนังอีกเลยนับตั้งแต่...” นาคินทร์ชะงักเมื่อนึกได้ว่า เขาไม่ได้เข้าโรงหนังมาตั้งแต่กนกตาย แต่เมื่อเห็นปานตะวันชะงักฟัง ก็เลยรีบเปลี่ยนประเด็น “ตั้งแต่งานที่บริษัทยุ่งเหลือเกิน ไหนๆ วันนี้ก็ทิ้งงานมาแล้ว ดูหนังเป็นเพื่อนผมหน่อยนะครับคุณตะวัน”
ปานตะวันพยายามหาข้ออ้าง “คือ..ฉันไม่ชอบคนเยอะๆ น่ะค่ะ”
“เหรอครับ?” นาคินทร์คิดนิดนึง ”ถ้างั้นไม่เป็นไร”
ปานตะวันเลิกคิ้วงงๆ
ในโรงหนัง พนักงานเดินนำเข้ามาในโรงหนัง “เชิญตามสบายครับ”
นาคินทร์พยักหน้าให้แทนคำขอบคุณ พนักงานออกไป นาคินทร์พูดกับปานตะวัน “เชิญครับ”
“นั่งตรงไหนคะ?”
“ตรงไหนก็ได้ครับ”
ปานตะวันมองงงๆ ตรงไหนก็ได้ ก่อนจะเดินแล้วชนเก้าอี้โครมเพราะความมืด นาคินทร์ยิ้มๆ ก่อนจะ คว้ามือปานตะวันมาจับไว้ ปานตะวันหันขวับ
“ผมพาไปครับ”
“ฉันเดินเองได้”
ปานตะวันดึงมือกลับแล้วเดินต่อ เตะโคร้ม!!! ปานตะวันร้องโอ๊ย!!!
“เจ็บมั๊ยครับ? ดื้อจัง!!”
นาคินทร์โอบเอวปานตะวัน ลงนั่งเก้าอี้ First Class “มานี่”
ปานตะวันรีบขยับตัวออกห่าง มองๆ “ไม่มีคนเลย...หนังคงจะไม่สนุก อย่าดูเลยค่ะ กลับกันเถอะ”
นาคินทร์ยิ้ม “เค้าบอกว่าหนังเรื่องนี้สนุกมากครับ”
“สนุกมาก?? แต่ทั้งโรงมีคนดูอยู่แค่ 2 คนเนี่ยนะคะ”
“มีคนดูแค่เรา 2 คน ก็เพราะผมปิดโรงเหมารอบนี้ไงครับ”