บทละครโทรทัศน์ เสน่หาสัญญาแค้น ตอนที่ 4 หน้า 5
ประกายเดือนจะเดินออกแล้วนึกได้ “เดี๋ยวนะ...ตะกี๊อีตาเบื๊อกบอกว่าท่านประธานจะพาสาวไปกินข้าวที่บ้าน”
ประกายเดือนสงสารพี่สาว “เฮ้อ! ตะวันนะตะวัน แห้วซะแระ!!”
ในโรงหนัง ปานตะวันนั่งหน้าตึง แอบหนาว ค่อยๆ เหล่ไปมองนาคินทร์ที่ตั้งหน้าตั้งตาดูหนังอย่างมีความสุข จู่ๆ นาคินทร์ก็หันมามอง ปานตะวันสะดุ้งที่แอบมองเค้าก่อน
“เป็นไรครับ? หนาวใช่มั้ย?” นาคินทร์เอาผ้าห่มของตัวเอง ห่มให้ปานตะวันด้วย สองคนอยู่ใต้ผ้าห่มผืนเดียวกัน
“ไม่ต้องค่ะ...ของฉันก็มี”
“ชู่ว์..หนังกำลังสนุกครับ!!”
ปานตะวันอึ้ง นาคินทร์ตั้งหน้าตั้งตาดูหนัง ปานตะวันนั่งเกร็ง ซักพักนาคินทร์ขยับตัวมาใกล้มากๆ ไหล่แทบจะเกย ปานตะวันหันขวับมอง “คุณ”
“ผ้าห่มผืนมันเล็กไปนะครับ เดี๋ยวผมต้องต่อว่าเจ้าของโรงซะหน่อยแล้ว...เพื่อนผมเอง”
ปานตะวันได้แต่อึ้ง พูดไม่ออก ซักพักนาคินทร์เอนศีรษะซบไหล่ปานตะวัน
“คุณ!! คุณคะ!!!” เงียบ!!! ปานตะวันจะปรี๊ดแต่ก้มลงมองหน้าเห็นนาคินทร์หลับเฉยก็เลยทำอะไรไม่ถูก ไม่รู้จะทำไงดี “อะไรกันเนี่ย??”
ซักพักนาคินทร์ขยับตัวเหมือนหาจุดให้ลงล็อค หน้านาคินทร์มุดเข้าซอกคอปานตะวัน ปานตะวันตาโต คอแข็ง ไม่กล้าหันมามอง “ไหนบอกว่าหนังสนุกไง?”
“นอนอย่างนี้สนุกกว่า”
ปานตะวันสะดุ้ง จะผลักนาคินทร์ออก “คุณ”
นาคินทร์รวบตัวปานตะวันไว้ชิดเลย “ตอนแรกหนังสนุกจริงๆ ครับ แต่ตอนนี้”นาคินทร์จ้องตาปานตะวัน ปานตะวันอึ้ง นาคินทร์ค่อยๆ เขยิบหน้าใกล้ปานตะวัน..ใกล้ๆๆ..
ทันใดนั้น โทรศัพท์ปานตะวันดังขึ้น ปานตะวันรีบผละตัวออก ควานหาโทรศัพท์ในกระเป๋า ลนลานด้วยความประหม่าเขิน “เอ่อ..ฉัน..ฉันลืมปิดโทรศัพท์น่ะค่ะ”
นาคินทร์อมยิ้ม ปานตะวันมองชื่อบนมือถือ “เดือน!! ขอโทษนะคะ” ปานตะวันจะลุกขึ้น
นาคินทร์คว้าข้อมือไว้ “คุยตรงนี้ก็ได้ครับ มีแค่เรา 2 คน”
ปานตะวันอึดอัด แต่จำต้องนั่งลง “เดือน”
ประกายเดือน เทกิมจิอยู่ในครัวที่บริษัท “ตะวัน!! อยู่คอนโดรึเปล่า”
“ปะ..เปล่า”
“นี่!! เค้ามีอะไรจะบอก ท่านประธานเค้ามีหญิงอยู่เหมือนกันนะ เย็นนี้เค้าจะพาไปกินข้าวเย็นกัน”