บทละครโทรทัศน์ เสน่หาสัญญาแค้น ตอนที่ 8
สระว่ายน้ำบ้านไกรตระกูล ปานตะวันกำลังประคองนารถนรินทร์ที่กำลังเกาะขอบสระให้ลอยตัวขึ้นเสมอผิวน้ำ มีใบตองลุ้นๆ อยู่ริมสระ
นารถนรินทร์หวั่นๆ “พี่ตะวันคะ.นารถ..นารถจะทำได้เหรอคะ?”
ปานตะวันยิ้มน้อย ๆ ให้กำลังใจ “ได้สิคะ..น้องนารถเก่งจะตาย อีกอย่างนึง การทำกายภาพในน้ำจะช่วยให้ร่างกายฟื้นฟูได้ดี น้องนารถจะได้หายเร็วๆ ไงคะ”
“แหม..รู้สึกว่าพี่ตะวันอยากจะเร่งให้นารถหายไวๆ เหลือเกิน ทำไมคะ..อยากจะรีบหนีไปไหน ไม่อยากอยู่บ้านนี้นานๆ เหรอคะ?”
”นั่นสิคะ??”
ปานตะวันอึ้งไป หลบตาเปลี่ยนเรื่อง “เอ่อ..ลองดูนะคะ เริ่มจากเตะขาค่อยๆ ก่อน ช้าๆ ไม่ต้องรีบ ได้แค่ไหนแค่นั้น”
นารถนรินทร์อมยิ้ม นึกว่าปานตะวันเลี่ยงตอบเพราะเขิน “แต่นารถว่า..พี่คินทร์คงไม่อยากให้นารถเดินได้เร็วนักหรอก”
“จริงค่ะ”
“แต่คุณวิทย์คงจะดีใจถ้าเห็นน้องนารถเดินได้นะคะ”
“โห..พี่ตะวัน มามุกนี้นารถก็คงจะงอแงไม่ได้แล้วแหละ เอ้า! เตะก็เตะค่ะ”
ปานตะวันช่วยประคองให้นารถนรินทร์ลอยตัวเพื่อจะเตะขา
“สลับซ้าย-ขวา รวม 20 ครั้งนะคะ”
นารถนรินทร์เบ้หน้า “โห...”
“เอ้า! เริ่มค่ะ..หนึ่ง สอง สาม สี่...ห้า..หก”
ปานตะวันเหม่อ เริ่มคิดถึงตอนที่นาคินทร์บุกเข้าห้องจู่โจมจูบตัวเอง แล้วชะงักเมื่อเห็นปานตะวันน้ำตาหยด “ร้องทำไม? ผมถามว่าร้องไห้ทำไม?’”
นาคินทร์ยัวะตะปบมือลงข้างที่นอน “โธ่เว๊ย” นาคินทร์ผลุนผลันออกไป ปานตะวันทรุดตัวปล่อยโฮที่ประตู
“พี่ตะวัน..พี่ตะวัน...พี่ตะวันคะ”
ปานตะวันสะดุ้งเฮือก “คะ? ว่าไงคะน้องนารถ?!”