บทละครโทรทัศน์ เสน่หาสัญญาแค้น ตอนที่ 8 หน้า 2
“ครบ 20 รึยังอ่ะคะ”
“เอ่อ.. เอ่อ.. ครบแล้วค่ะ
นารถนรินทร์ดีใจ “เย้!!!”
“ใครบอก?” สองคนหันไปเห็นอัครินทร์ยืนอยู่
นารถนรินทร์โวย “อะไร? พี่อัค?”
อัครินทร์เดินมาใกล้ หันมองปานตะวันยิ้มๆ “ก็ใครบอกว่าครบ 20แล้ว? แค่ 15 เอง”
ปานตะวันจ๋อย “เอ่อ..คือ”
“พี่ตะวันเค้าบอกว่า 20 ก็ 20 สิ--20 แล้วใช่มั้ยคะพี่ตะวัน”
ปานตะวันจ๋อย “เอ่อ..พี่”
นารถนรินทร์ถามใบตอง “20 ใช่มั้ยใบตอง”
ใบตองสะดุ้ง กรูก็ไม่ได้นับ “เอ่อ..แฮ่ ใช่...รึเปล่าใบตองก็ไม่ทราบค่ะ”
นารถนรินทร์หงุดหงิด “ใบตองอ่ะ!!”
อัครินทร์ยิ้ม ๆ เสียงยืนยัน “15 จริง ๆ พี่นับอยู่ตั้งแต่แรกเลย”
ปานตะวันหันขวับมองอัครินทร์แบบ..โห??? อัครินทร์อมยิ้ม“ใจลอยคิดถึงใครอยู่เหรอครับ?”
“ปะ..เปล่านะคะ..ฉันเปล่า”
นารถนรินทร์ตาโต อมยิ้ม “จริงเหรอ?! พี่ตะวันใจลอยคิดถึงใครคะ? พี่คินทร์รึเปล่าคะ?”
ปานตะวันสะดุ้ง อึ้ง “ไม่ใช่นะคะ!!!”
อัครินทร์มองอาการปานตะวัน ก่อนจะเอ็ดน้องเบา ๆ “ยัยนารถ..พูดอะไร”
“ทำไม?? แค่นี้ก็ต้องดุด้วย” นารถนรินทร์นึกได้ เหล่พี่ชาย มองกลับไปกลับมาระหว่างปานตะวันกับอัครินทร์แล้วชูนิ้วส่ายไปมาเป็นเชิงห้าม พูดยิ้มๆ “แน่ะ!! อย่าบอกนะว่า..แน้ๆๆ ไม่ได้เด็ดขาดนะพี่อัค ห้ามแม้แต่จะคิด เดี๋ยวพี่คินเอาตาย น้องไม่ช่วยนะ”
“ยัยนารถ, น้องนารถ” สองคนมองหน้ากัน ปานตะวันหลบตาไป
“พูดอะไรเพ้อเจ้อใหญ่แล้วเรา”
นารถนรินทร์ทำหน้าล้อ ๆ เถียง “เพ้อเจ้อตรงไหน?”
“ใช่!! ยัยนารถพูดถูกแล้ว” ทุกคนหันขวับ เห็นนาคินทร์ยืนอยู่
“พี่คินทร์!!!”นารถนรินทร์ดีใจ แซว “หมู่นี้พี่คินทร์กลับจากทำงานเร็วผิดปกตินะคะ”
นาคินทร์มองอัครินทร์ “ปกติคนไข้แกก็เยอะไม่ใช่เหรอนายอัค??”
บรรยากาศเริ่มมาคุ มีแต่นารถนรินทร์ไม่รู้สึกผิดปกติ พี่น้องจ้องตากัน ปานตะวันหวั่น นาคินทร์หันไปมองปานตะวัน หญิงสาวเบือนหน้าหนี ใบตองเฝ้ามองสถานการณ์ตลอด
มุมหนึ่งบ้านไกรตระกูล ปานตะวันใส่ชุดคลุมเดินจ้ำ ๆ มา นาคินทร์เดินเร็วตามมาคว้ามือไว้