บทละครโทรทัศน์ เสน่หาสัญญาแค้น ตอนที่ 8 หน้า 4
“ไว้เค้าจะขอท่านประธานไปหาที่บ้านเองละกัน” ประกายเดือนชะงักเมื่อหันมาเห็น ‘ปาริฉัตร’ ยืนหอบแฟ้มจ้องอยู่ตรงหน้า
“แค่นี้ก่อนนะ..อากาศเริ่มเป็นพิษ..บาย!!” ประกายเดือนวางหู เชิดหน้าถาม “มีอะไร??”
ปาริฉัตรโยนแฟ้มลงบนโต๊ะโครม “ให้ท่านรองฯ เซ็นด้วย”
ประกายเดือนไม่พูดอะไร หอบแฟ้มลุกขึ้น
“เดี๋ยว!!”
ประกายเดือนหันมอง?? ปาริฉัตรเขยิบมาใกล้ “จะแร่ดไปหาท่านประธานถึงที่บ้านเชียวเหรอแก?!”
ประกายเดือนเก็ทว่านางแอบได้ยินก็ยั่วใส่เลย “อืมม์..ก็คนมันคิดถึง”
ปาริฉัตรตาโต “นังหน้าด้าน!!!”
ประกายเดือนยื่นหน้าใส่ “เค้าเรียกว่าจริงใจ กล้าแสดงออกย่ะ ใครเค้าจะแร่ดแต่แอ๊บไว้อย่างหล่อนล่ะจ๊ะ--มัวแต่แอ๊บก็อดกินกันพอดี..ฮิฮิ”
ปาริฉัตรเหลือทน ผลักประกายเดือนกระเด็น “อีบ้า!!!”
“ว๊ายยย!!!”
ประกายเดือนถลาไปพอดีกับนัครินทร์เปิดประตูออกมารับประกายเดือนไว้เต็ม ๆ ปาริฉัตรตกใจ
“เฮ๊ยๆๆ..เกิดอะไรขึ้นฮะ??”
ปาริฉัตรถลามาห่วงใยประกายเดือนทันที “ไม่สบายรึเปล่าคะคุณเดือน ฉัตรบอกแล้วว่าฉัตรเอาแฟ้มเข้าไปให้ท่านรองฯเองก็ได้ คุณเดือนก็ไม่ยอม”
“ห๊า?”
“อ้าว! ไม่สบายเหรอฮะ? ให้ผมพาไปฉีดยามั้ยฮะ?”
ประกายเดือนรีบผละออกจากอกนัครินทร์เลย “บ้า!! ทะลึ่ง!!”
“เฮ๊ยย!! ทะลึ่งตรงไหน? ไม่สบายก็อุตส่าห์จะพาไปหาหมอ??”
ประกายเดือนเห็นสายตาจริงใจก็เบาลง “ขอโทษค่ะ.. ดิฉันไม่เป็นไรแล้วค่ะท่านรองฯ”
“ไม่ได้ ๆ เซโรงัง ซะขนาดนี้ ถ้าไม่สบายก็คง หิวข้าว!!” นัครินทร์ปิ๊งไอเดียดีดนิ้วเปาะ “งั้นถ้าไม่ไป รพ.หาหมอ ผมก็ต้องพาคุณไปทานข้าว”
ปาริฉัตรตาโต อะไรยะเนี่ย? ประกายเดือนมองอาการปาริฉัตรแล้วแกล้งยั่ว “ก็อยากจะไปอยู่นะคะ แต่จะไปไหนก็คงจะไม่ได้ทั้งนั้นแหละค่ะท่านรองฯ เพราะดิฉันคิดว่าดิฉันอาจจะต้องมีนัดสำคัญที่บ้านเพื่อนซักนิ้ดนึง”
ปาริฉัตรหันขวับ มองตาแทบถลน
“เพื่อนคนไหนจะสำคัญไปกว่าผม”
“อย่ารู้เลยค่ะ..รู้แล้วจะ ขนลุก” ประกายเดือนเหล่ปาริฉัตร ปาริฉัตรแทบจะกัดลิ้นตาย
“นี่ตกลง ‘เพื่อน’ หรือ ‘ผี’ กันแน่ห๊ะ..คุณ”
ประกายเดือนอมยิ้มไม่ตอบ มองยั่วปาริฉัตรที่โกรธมากแต่โวยไม่ได้ นัครินทร์งง ๆ ประกายเดือนสะใจ