บทละครโทรทัศน์ เสน่หาสัญญาแค้น ตอนที่ 25 (ตอนจบ) หน้า 18
ในห้องพักคนไข้ ปานตะวันนอนหน้าซีดอยู่บนเตียง นาคินทร์นั่งจ้องกุมมือปานตะวันอยู่ข้างเตียง นาคินทร์น้ำตาหยด “ที่ผ่านมา...ผมทำอะไรลงไป”
นาคินทร์ฟุบหน้าลงกับเตียง มือสาวิตรีเข้ามาลูบหัวลูกชาย ทุกคนยืนรายล้อมเตียงปานตะวันอยู่
“เรื่องที่ผ่านมา..ก็ให้มันผ่านไปนะพี่คินนะ จากนี้..พี่คินเริ่มต้นใหม่นะคะ อดีต..เราเก็บไว้เป็นครู ไม่ใช่เก็บไว้เป็นความแค้น”
นาคินทร์จ้องปานตะวัน “ผมทำเลวร้ายกับตะวันขนาดนั้น..ตะวันคงจะไม่ยอมยกโทษให้ผม”
ประกายเดือนปลอบๆ “ตะวันเค้ารักท่านประธานมากค่ะ”
นาคินทร์มองประกายเดือนอย่างไม่ค่อยอยากเชื่อ
“จริง..พี่คิน คุณตะวันเค้ารักพี่คินมากจริงๆ” นาคินทร์มองอัครินทร์ อัครินทร์พยักหน้าย้ำ
“ไม่รู้ล่ะ..ใครจะอะไรยังไงพ่อไม่รู้ รู้แต่ในท้องของหนูตะวันน่ะมีหลานปู่คนแรกของไกรตระกูลอยู่ทั้งคน ยังไงพี่คินก็จะปล่อยให้หนูตะวันพาหลานปู่ไปจากปู่ไม่ได้เด็ดขาด”
ทุกคนอึ้งที่จู่ๆ “ปู่ทวยเทพ” เอาจริงเว้ยเฮ้ย ทวยเทพทำหน้าคอนเฟิร์มว่าเอาจริง ทุกคนอมยิ้ม บรรยากาศดีขึ้น นาคินทร์หันไปจับมือมองหน้าปานตะวันที่ยังหลับอยู่
นาคินทร์พึมพำ “ผมจะไม่มีวันปล่อยคุณไป..จะไม่ยอมปล่อยให้คุณกับลูกไปจากผม..ได้โปรด..อยู่กับผมเถอะนะปานตะวัน” ปานตะวันยังนอนนิ่ง
ห้องพักคนไข้ นาคินทร์เฝ้าไข้ ดูแลปานตะวันที่ยังสลบอยู่ตลอดระยะเวลา 2 คืน ทั้งเช็ดตัว นั่งเฝ้า เผลอหลับฟุบอยู่ข้างเตียง นาคินทร์นั่งจับมือปานตะวัน จ้องมอง
นาคินทร์เรียกเบาๆ “ตะวัน..ตะวัน..ตื่นเถอะครับ..ถึงคุณหมอจะบอกว่าคุณปลอดภัยแล้ว..แต่”
นาคินทร์ส่ายหน้า เสียงเครือ “ผมกลัว..ผมเคยสูญเสียคนที่ผมรักมาครั้งนึงแล้ว ผมกลัวเหลือเกิน รีบตื่นได้มั๊ยครับตะวัน”
ปานตะวันยังนอนนิ่ง นาคินทร์ค่อยๆ เอื้อมมือไปลูบท้องปานตะวัน สายตาอ่อนโยน ผ่อนคลายลงบ้าง ยิ้มน้อยๆ “พ่อนี่มันโง่ มันบ้า ถ้าลูกกับแม่ของลูกเป็นอะไรไป พ่อจะมีชีวิตอยู่ต่อไปได้ยังไง”
นาคินทร์ฟุบหน้าลงกับมือปานตะวัน ฟุบอยู่อย่างนั้น ปานตะวันที่หลับตาอยู่ น้ำตาค่อยๆ ไหลลงมาก่อนจะค่อยๆ ลืมตาขึ้นมองนาคินทร์ จริงๆ ปานตะวัน รู้สึกตัวตั้งแต่แรกแล้วแต่รอฟังนาคินทร์พูดความในใจ นาคินทร์ค่อยๆ เงยหน้าขึ้นพร้อมกับพูด “ตื่นเถอะครับ”
นาคินทร์ยังพูดไม่จบก็อึ้ง เห็นปานตะวันฟื้น..หลุดปากเบาๆ “ตะวัน”
นาคินทร์เห็นปานตะวันที่มองอยู่ นาคินทร์ดีใจมาก โผกอดแน่น เสียงลั่น “ตะวัน..ตะวัน”
นาคินทร์ประคองหน้าตะวันไว้ “อยู่กับผม..อย่าทิ้งผมไป..ได้โปรด..อย่าทิ้งผมไป”
นาคินทร์ไม่รอคำตอบ สวมกอดปานตะวันแน่น ปานตะวันยังไม่ได้ตอบอะไร สองคนต่างน้ำตาไหลด้วยความรู้สึกว่าผ่านเรื่องราวเจ็บปวดมามากมาย.. หมดทุกข์หมดแค้นกันซะที