บทละครโทรทัศน์ เสน่หาสัญญาแค้น ตอนที่ 12 หน้า 2
ปานตะวัน หันหลังให้แล้วหลับตาลง สองสาวมองหน้ากัน
ประกายเดือนก้มลงกระซิบ จุ๊บแก้มพี่ “มีอะไรโทรหาเค้านะ”
“โทรหาเพื่อนก็ได้นะ” พิ้งค์ขยี้ผมตะวันเบาๆ สองสาวเดินออกไป
ปานตะวันที่หลับตาอยู่ ค่อยๆลืมตาขึ้น
ปานตะวันนึกย้อนไปถึงเหตุการณ์เมื่อกลางวัน ที่อาร์ตบอกเธอว่า “ลูกไม่อยู่แล้ว” น้ำตานปานตะวันหยดติ๋ง แล้วรู้สึกเหมือนมีใครมายืนข้างเตียง
ปานตะวันรีบปาดน้ำตา “พี่อยู่คนเดียวได้”
ปานตะวันหันมานึกว่าประกายเดือน แต่ตกใจที่เห็นเป็นนาคินทร์ ปานตะวันลุกพรวดขึ้นนั่ง “เข้ามาทำไม???”
“ที่นี่บ้านผม” พูดจบนาคินทร์ก็ทิ้งตัวลงนั่งบนเตียง ก่อนจะทิ้งตัวลงนอนข้างปานตะวันเฉย
ปานตะวันกระเถิบหนี “นี่คุณจะทำอะไร? ออกไป!!”
นาคินทร์ยิ้ม “คุณนี่มันหน้าด้านอย่างที่ผู้หญิงคนนั้นเค้าว่าจริงๆนะ”
ปานตะวันอึ้ง “คุณนาคินทร์!!”
“คุณมีความสุขมากมั๊ยที่ได้เห็นชีวิตคนอื่นเขาพัง”
ปานตะวันได้แต่ร้องไห้ ส่ายหน้า มึนๆ ไม่อยากฟังแล้ว นาคินทร์ลุกพรวดขึ้น จับไหล่ปานตะวันแน่น “มีความสุขมากนักใช่มั๊ย ที่ได้พรากคนที่เค้ารักกันให้จากกัน??”
ปานตะวันทั้งเจ็บปวด ทั้งอ่อนเพลีย ทั้งมึน ได้แต่สะอื้น
“เนียน!! คุณนี่มันเนียนจริงๆ”
ปานตะวันตาพร่าไปหมดแล้ว ใกล้วูบเต็มที่
“แต่เสียใจด้วย... คุณอาจจะเล่นละครตบตาคนได้ทั้งโลก... ยกเว้นผมคนเดียว!”
นาคินทร์ผลักปานตะวันล้มฟุบลงบนเตียง พอดีกับที่ปานตะวันหมดสตินอนนิ่ง นาคินทร์เดินออกไปอย่างไม่แยแส ทิ้งปานตะวันไว้ตรงนั้น
ประกายเดือนเดินอย่างรีบๆอยู่ริมถนนใกล้บริษัท KTK
นัครินทร์ขับรถตามมา ชะงักมอง “ขาวๆ??คุ้นๆ??”
ประกายเดือนทำของตก ก้มลงเก็บเกือบจะเห็นก้น
นัครินทร์ตบพวงมาลัย “โป๊ะเช๊ะ!! ใช่เลย!! จำได้แม่น!!คุณเลขาฯ ขาวนี้ ไซส์นี้ ชัวร์” นัครินทร์หักพวงมาลัยไปเบรกเอี๊ยดเทียบข้าง บีบแตรสนั่น
ประกายเดือนสะดุ้งสุดตัว “ไอ้บ้า!!จะบีบหาบรรพบุรุษแกรึไง??” พอเห็นเป็นนัครินทร์ก็ตกใจ “ว๊าย!!ท่านรอง”