บทละครโทรทัศน์ เสน่หาสัญญาแค้น ตอนที่ 12 หน้า 4
ประกายเดือนรีบลงจากรถปิดประตูปั้ง!!! วิ่งแจ้นเข้าบริษัทฯ มอลลี่ &ลูกกอล์ฟ อ้าปากค้างขนมหล่นลงพื้น มองภาพเด็ดตรงหน้าอย่างตะลึงพรึงเพริศ แล้วรีบวิ่งเข้าตึกไปทันที
นัครินทร์หน้าเขียวหน้าเหลือง “อูย..ยัย..ยัยเลขา..ตัวแสบ!!”
ในห้องนอนปานตะวัน ใบตองเดินถือตะกร้าผ้าผ่านหน้าห้องปานตะวันไปแล้วนึกได้ ชะงักสเต็ปถอยหลังมามองซ้าย-ขวา แล้วแอบเงี่ยหูฟังที่ประตูทำหน้าแปลกใจทำไมเงียบกริบ..เซ็ง..ไม่มีเรื่อง?? จะเดินต่อทันใดนั้นเสียงเหมือนคนล้มดังโครม
ใบตองตกใจรีบวิ่งกลับมาเคาะประตู “คุณตะวัน?? คุณตะวัน?? เป็นอะไรรึเปล่าคะ?”
ใบตองเห็นเงียบก็ขยับลูกบิดประตู ไม่ได้ล็อค ใบตองเปิดเข้าไปทันที เห็นปานตะวันนอนกองอยู่กับพื้น“คุณตะวัน!!!”
ในห้องนอนปานตะวัน อัครินทร์ตรวจปานตะวันเสร็จ ปานตะวันนอนซึมอยู่บนเตียง มีสาวิตรี นารถนรินทร์และใบตองรายล้อมอยู่
“แม่ผิดเองที่บอกให้หนูตะวันไปเที่ยวทั้งที่ยังไม่ค่อยหายดีพอไปเจอลมทะเลแทนที่จะหายเลยยิ่งไปกันใหญ่”
ปานตะวันแผ่วเบา “ไม่ใช่หรอกค่ะคุณแม่”
“ตากแดดเยอะไปรึเปล่า..พี่อัค?”
อัครินทร์มองหน้าปานตะวัน “ก็..น่าจะหลายๆสาเหตุ” ปานตะวันมองอัค..แบบ..อย่าพูดเลย “ได้ยากับวิตามินบำรุงแล้วเดี๋ยวก็คงจะดีขึ้นครับ”
“งั้นเราให้พี่ตะวันพักผ่อนดีกว่าค่ะ อย่ากวนพี่เค้าเลย”
“จริงด้วย ไปๆๆ นอนเยอะๆหายเร็วๆนะจ๊ะ”
ปานตะวันยิ้มน้อยๆ “ขอบคุณค่ะ”
ทุกคนออกไป เหลืออัครินทร์ที่มองปานตะวันอย่างเห็นใจ แตะหลังมือปานตะวันเบาๆ “ไม่ไหวก็บอกนะครับ” ปานตะวันอึ้ง
“ผมรู้ว่าคุณเป็นคนเข้มแข็ง แต่ถ้ามันหนักเกินไปก็พูดบ้าง ระบายบ้าง” อัครินทร์ยิ้มน้อยๆ “คุณก็รู้ดี แผลที่มีหนองเราก็ต้องกรีดเอาหนองออกซะก่อน เก็บไว้..มีแต่จะเน่า- - จริงมั๊ยครับ?”
ปานตะวันน้ำตารื้น พยักหน้าหงึกๆ “ฉันไหว..ขอบคุณค่ะ”
อัครินทร์อึ้งในความเข้มแข็งของปานตะวัน จนต้องยอม “พักผ่อนนะครับ”
ปานตะวันฝืนยิ้มให้ อัครินทร์ออกไป ปานตะวันสะอื้นดังขึ้นร้องไห้แบบระเบิดอารมณ์
ที่มุมหนึ่งบ้านไกรตระกูล นาคินทร์เดินจะออกไปทำงาน