บทละครโทรทัศน์ ซีรี่ส์เลือดมังกร หงส์ ตอนที่ 11 หน้า 2
หงส์มาแอบร้องไห้ ทรุดนั่งอยู่คนเดียวข้างๆบันได สิ้นสภาพ หงส์ร้องไห้ หมดสิ้นทุกสิ่งทุกอย่าง ไม่มีเถ้าแก่สุง ไม่มีอาฉาง ไม่มีโรงงิ้วเฟิ่งหวงอีกแล้ว หลงแอบมองอยู่ห่างๆ ได้แต่ส่งสายตาปลอบโยนหงส์เท่านั้น
ในสวนที่คฤหาสน์เมฆินทร์ เมฆินทร์อ่านหนังสือพิมพ์จีน ตอนเช้า ลงข่าวเถ้าแก่สุงถูกยิงตายหน้าหนึ่ง พาดหัวตัวใหญ่ “เถ้าแก่สุงถูกคนร้ายใช้อาวุธงิ้วแทงจนตาย ฝีมือคนของแกใช่มั้ย”
“หามิได้ครับท่านไม่ใช่คนของกระผมแน่นอน” เสี่ยเกาปฏิเสธ
“หมายความว่ายังมีคนอื่น นอกจากเราคิดโค่นเถ้าแก่สุงด้วยเหรอวะ”
“ไม่ว่ามันจะเป็นใครก็ตาม พญามังกรอย่างเถ้าแก่สุงถูกโค่นโดยที่เราไม่ต้องเปลืองแรง ฝ่ายเรามีแต่ได้กับได้”
“เถ้าแก่สุงอยู่มาจนถึงวันนี้ นับว่ามาไกลมากแล้ว ถึงเวลาที่อำนาจจะต้องเปลี่ยนมือสักที”
“กระผมได้ข่าวว่าเถ้าแก่ตง หัวหน้าแก๊งเขี้ยวสิงห์ ตอนนี้ก็กำลังป่วยหนัก เห็นทีประมุขสมาคมเลือดมังกรคนต่อไปคงจะหนีไม่พ้นเสี่ยเล้ง หัวหน้าแก๊งมังกรดำ”
“แกเป็นลูกพี่ไอ้เสี่ยเล้งใช่มั้ย”
“ใช่ครับ กระผมแซ่เดียวกับเสี่ยเล้ง เสี่ยเล้งเลยพากระผมเข้าสมาคมเลือดมังกรเมื่อ 10 ปีก่อน”
“ใครจะได้นั่งเก้าอี้นายกสมาคม ฉันไม่สนใจหรอก เพราะถึงยังไงสมาคมเลือดมังกรก็อยู่ในอุ้งมือฉันอยู่ดี ฉันสนใจอาหงส์ ลูกสาวเถ้าแก่สุงมากกว่า” เมฆินทร์เอามือลูบคาง ยิ้มเจ้าเล่ห์
หงส์กับหลงมาดูซากโรงงิ้วที่ถูกไฟไหม้แทบไม่เหลือซาก ควันยังลอยกรุ่น “ไม่เหลืออะไรเลยเสื้อผ้า อาวุธ เครื่องประดับทุกชิ้น ไหม้ไปพร้อมกับโรงงิ้ว”
“สมบัตินอกกาย ไม่ตายก็หาใหม่ได้.... ยังดีที่พวกคนงานช่วยกันดับทัน ไฟเลยไม่ลามเข้าไปในบ้าน”
หงส์เห็นป้ายโรงงิ้วเฟิ่งหวงไหม้ดำเป็นตอตะโก รู้สึกใจหาย “ฉันเคยรับปากกับเฮียฉางไว้ก่อนตายว่าจะดูแลอาป๊า ดูแลคณะงิ้ว แต่สุดท้ายฉันก็ทำตามคำสั่งเสียของเฮียฉางไม่ได้สักอย่าง”
“ถึงโรงงิ้วจะถูกไฟไหม้ แต้คณะงิ้วยังอยู่ รอให้คุณกอบกู้กลับคืนมาอีกครั้ง”
“ไม่มีอาป๊าแล้ว ฉันก็ไม่รู้จะทำไปเพื่อใคร”
“เพื่อปณิธานของเถ้าแก่สุง เถ้าแก่สุงรักงิ้วมาก อยากให้ศิลปะงิ้วยังคงอยู่ต่อไป คุณหนูลืมแล้วเหรอ”
หงส์ครุ่นคิด มีความหวังที่จะกอบกู้โรงงิ้วขึ้นมาอีกครั้ง “นายคิดว่าใครฆ่าอาป๊า ? ไอ้คนที่มันบุกเข้ามาวันก่อนหรือเปล่า ?”
“ผมยังไม่แน่ใจจนกว่าจะได้ตัวมันมา แต่ดูจากวิธีฆ่าแล้ว ไม่น่าใช่ฝีมือของนักฆ่ามืออาชีพ มันคงจะแค้นส่วนตัวมากกว่าเรื่องผลประโยชน์ ถึงได้ฆ่าเถ้าแก่สุงแล้วยังเผาโรงงิ้ววอดทั้งหลัง”
“มันแค้นอะไรอาป๊านักหนา ถึงได้ฆ่าอย่างเลือดเย็นขนาดนั้น”