บทละครโทรทัศน์ ตอนจบ ซีรี่ส์เลือดมังกร หงส์ ตอนที่ 18 หน้า 16

หลงกระโดดรวบตัวอาซา ก่อนที่จะระเบิดหวุดหวิด ทั้งสองตกลงไปในแม่น้ำพร้อมกัน เสียงระเบิดในน้ำดังสนั่นกัมปนาท น้ำแตกกระจาย

เสียงรัวกลองดนตรีงิ้ว และเสียงประทัด ดังกึกก้องขึ้นเซ็งแซ่รัวไม่ได้ศัพท์ กลบเสียงด้านนอก 

หน้าแท่นบูชาเถ้าแก่สุง บนปะรำพิธี  หงส์จุดธูปคารวะป้ายวิญญาณเถ้าแก่สุง “วันนี้หงส์รับตำแหน่งวันแรก หงส์อยากจะมาขอพรจากอาป๊า”

ที่ท่าน้ำ  หลังโรงงิ้วเฟิ่งหวง มือของหลงตะเกียกตะกายขึ้นมาจากน้ำ หลงปีนขึ้นมา หอบถี่ๆ เหนื่อยแทบขาดใจ เนื้อตัวเต็มไปด้วยบาดแผล จะไปหาหงส์ให้ได้ เท้าของคนๆหนึ่งอยู่เบื้องหน้าหลง หลงเงยหน้าขึ้นไป เห็นเต็กยืนอยู่หน้าตาดำคล้ำ ถมึงทึง “เถ้าแก่เต็ก !!!!”

เต็กค่อยๆชักปืนออกมา แล้วจ่อปากกระบอกปืนไปยังแสกหน้าหลง หลงตาค้าง

ที่ศาลเจ้า ซินแสง้วงกำลังนับประคำ สวดมนต์ขอพรให้หงส์ปลอดภัยอยู่ ทันใดนั้นลมแรงพัดมาวูบหนึ่งทำให้ตะเกียงน้ำมันที่อยู่ตรงหน้าดับลง  สร้อยลูกประคำในมือซินแสง้วงขาดผึง ลูกประคำร่วงพรู เป็นลางไม่ดี ซินแสง้วงส่ายหน้าอย่างปลงตก รู้แล้วว่าอาหลงไม่รอด

หงส์ในชุดงิ้วสีแดงสด ออกมาจากหลังม่าน ร่ายรำเซ่นสรวงดวงวิญญาณของเถ้าแก่สุง และบรรพชน ทุกคนต่างปรบมือกันเกรียวกราว ธามเหลียวซ้ายแลขวาตลอดเวลา ระแวงว่าเสี่ยเล้งจะส่งคนมาเล่นงานอีก

ขณะที่หงส์กำลังร่ายรำอยู่นั้น ก็เหมือนเห็นอาหลงในชุดขาวยืนยิ้มให้อยู่ด้านหลังสุด หงส์กะพริบตาภาพของอาหลงก็หายวับไป หงส์ยังคงร่ายรำต่อ แต่ในใจเริ่มเป็นห่วงอาหลง

ที่ท่าน้ำ ปากกระบอกปืนในมือเต็กควันลอยกรุ่น  เต็กหัวเราะอย่างบ้าคลั่ง แข่งกับสายฝนที่เริ่มเทลงมาอย่างหนัก “ลื้อฆ่าลูกชายอั๊ว อั๊วฆ่าคนรักของลื้อ !!!”  เต็กหัวเราะ แต่น้ำตากลับไหลออกมาไม่รู้ตัว “อั๊วจะทำให้ลื้อรู้รสชาติของความเจ็บปวดทรมานว่าการตายทั้งเป็นมันเป็นยังไง ต่อให้ต้องเฉือนเนื้อ เราะกระดูกอั๊วก็ยอม อั๊วเจ็บแต่ลื้อต้องเจ็บยิ่งกว่า ตี๋เล็ก อั๊วล้างแค้นอาหงส์ให้ลื้อสำเร็จแล้ว ลื้อเห็นมั้ย ตี๋เล็ก”เต็กหัวเราะลั่น เต็กทรุดลงนั่งลงที่ท่าน้ำ มองสายน้ำตรงหน้า ภาพในอดีตหวนกลับมาในห้วงความคิดเต็ก

อดีต เถ้าแก่สุงกับไช้ ถอดเสื้อ กระโดดลงน้ำตูมหัวเราะลั่น เต็กอยู่ที่ริมฝั่งคนเดียว ไม่กล้ากระโดด

เถ้าแก่สุง  ไช้เชียร์ลั่น “กระโดดเลยๆ”

“อั๊วว่ายน้ำไม่เป็น อั๊วกลัว”

“อั๊วกับพี่ใหญ่อยู่นี่ ลื้อจะกลัวอะไรวะ อาเต็ก”

“เราเป็นพี่น้องกันยังไง อั๊วก็ไม่ปล่อยให้ลื้อจมน้ำตายหรอกน่า” เถ้าแก่สุงให้กำลังใจ

เต็กยังหวาดๆ ไม่กล้ากระโดด ไช้เร่ง “ลงมาเถอะ เร็ว ! หรือว่าลื้อไม่ไว้ใจพวกอั๊ว”

“หากผ่านสิ่งที่กลัวที่สุดไปได้ ต่อไปลื้อก็จะไม่ต้องกลัวอะไรอีกแล้ว”

“ถ้าลื้อไม่ลงมา อั๊วจะไม่ถือว่าลื้อเป็นสามวิหค”

คำพูดของเถ้าแก่สุงกับไช้ ทำให้เต็กตัดสินใจกระโดดลงไป ทั้งสามเล่นน้ำกันอย่างสนุกสนาน