บทละครโทรทัศน์ ตอนจบ ซีรี่ส์เลือดมังกร หงส์ ตอนที่ 18 หน้า 20
เสี่ยเล้งวิ่งหนีไปชนกับกุ๊ยวัยรุ่นกลุ่มหนึ่งเข้า เป็ดพะโล้ร่วงกระเด็นไปอยู่ปลายเท้ากุ๊ยกลุ่มนั้น เหมือนหนีเสือปะจระเข้ เสี่ยเล้งหยิบเป็ดขึ้นมาจากพื้น เอามือปัดๆฝุ่น แล้วเอาใส่ปากด้วยความหิวโหย
“มึงเก๋านักเหรอ ไอ้เป๋”
“ลูกพี่กู “เปี๊ยก เสือเผ่น” มึงรู้จักหรือเปล่า” ลูกน้องตบกะโหลกเสี่ยเล้งอย่างแรง เสี่ยเล้งอาศัยจังหวะที่เผลอผลักกุ๊ยพวกนั้นล้ม แล้ววิ่งหนีหายไปทันที “เฮ้ย !ตามไปกระทืบมัน”
หงส์กับทรงกลด ภรพ คณิน ธามมองตามแล้วส่ายหน้า รู้สึกเวทนาที่เห็นเสี่ยเล้งถูกพวกกุ๊ยรุ่นกระทงตามไป
กระทืบ
ที่ศาลเจ้า หงส์ในชุดขาวบริสุทธิ์ แต่งตัวด้วยชุดหัวหน้าแก๊ง ก้มลงกราบเจ้าแม่กวนอิม หงส์สวดมนต์อ้อนวอน ขอให้หลงมีความสุขในสัมปรายภพ “อาหลง... ฉันจะมีชีวิตอยู่ต่อไปเพื่อนาย...” หงส์พูดด้วยแววตาที่เข้มแข็ง ไม่อ่อนแออีกต่อไป หงส์เอามือจับสร้อยซึ่งเป็นแผ่นไม้สลักรูปพญาหงส์ที่หลงทำให้ สวมคล้องคอติดตัวไว้เสมอ
หงส์ก้าวออกมาจากวิหาร หมวย กุ่ย หวัง รออยู่ที่ด้านหน้า “เราไปกันเถอะ”
ก่อนที่หงส์จะกลับ เสียงเพลงใบไม้ก็ดังขึ้น เสียงของหลงดังแว่วขึ้นมา
“เมื่อใดที่ได้ยินเสียงเพลงใบไม้ ผมจะกลับมา”
หงส์หันไปมอง เห็นกิ่งไม้บนต้นไม้ใหญ่ไหวซู่ไม่เห็นหลง หงส์ยิ้ม ด้วยความปีติในหัวใจ ไม่มีใครรู้ว่าหลงยังมีชีวิตอยู่หรือไม่ แต่เขาจะอยู่ในใจของหงส์ตราบชั่วนิจนิรันดร์....
--- จบบริบูรณ์ ---