บทละครโทรทัศน์ ตอนจบ ซีรี่ส์เลือดมังกร หงส์ ตอนที่ 18 หน้า 18
“อาหลง ! กลับมาก่อน อาหลง” หลงหายไปแล้ว หงส์สังหรณ์ใจรู้สึกราวกับว่าจะไม่ได้เจอกับหลงอีกแล้ว ชั่วนิรันดร์
บ้านเต็ก เสี่ยเล้งนั่งบนรถเข็นคนเดียวในห้องมืด เสี่ยเล้งกำมือบีบแน่นแล้วคลาย บีบแล้วคลาย ดวงตาล่อกแล่ก รู้แล้วว่าแผนการทุกอย่างพังพินาศ “มันจะจบแบบนี้ไม่ได้... อั๊วจะแพ้มันไม่ได้... มันต้องไม่เป็นแบบนี้....” เสี่ยเล้งหัวเราะในความพ่ายแพ้ของตัวเอง น้ำตาไหลด้วยความอัปยศ เสียงหัวเราะของเสี่ยเล้งดังโหยหวนออกมา พร้อมกันสัมปชัญญะขาดผึงลง
วันใหม่ ที่บ้านเถ้าแก่สุง หงส์นั่งเหม่อเหมือนคนไม่มีชีวิตจิตใจ
ธามเล่าเรื่องให้ฟัง “คราวนี้ไอ้เสี่ยเล้งมันคงกะจะบอมบ์เราไม่ให้เหลือแม้แต่ซาก”
คณินต่อ “ไอ้เล้งมันเล่นไม่เลิก ฉันอยากจะไปล่าถลกหนังหัวมันจริงๆ”
ภรพเสริม “ยังดีที่อาหลงเป็นพระเอกขี่ม้าขาวมาช่วยไว้ทัน ไม่งั้นแถวนี้คงเละเป็นจุณมหาจุณ... แล้วนี่มีใครได้ร่องรอยของอาหลงแล้วหรือยัง”
ทรงกลดเปรย “มีคนเห็นอาหลงครั้งสุดท้าย ตกลงไปในแม่น้ำพร้อมกับไอ้มือระเบิดนั่น ตอนนี้ยังไม่รู้ว่าจะเป็นตายร้ายดียังไง”
“ถือว่าสละชีพเพื่อส่วนรวม อาหลงคนเดียวแลกกับชีวิตคนอื่นเป็นร้อยๆ” ธาม ทรงกลด ภรพ ต้องจ้องคณินตาเขียวที่พูดจาไม่ยั้งปาก “ฉันพูดผิดตรงไหน”
“หงส์ขอตัวก่อน” หงส์ทนสะเทือนใจต่อไปไม่ไหว ลุกออกไปทันที
ภรพเอานิ้วดีดปากคณิน “ไอ้ปากไม่มีหูรูด ผีเจาะปากมาพูดหรือไง”
คณินเอามือกุมปากตัวเอง รู้แล้วว่าพลั้งปากออกไป
ห้องนอนหงส์ หงส์ซบหน้าลงกับหมอน ร้องไห้ เสียใจอย่างสุดซึ้ง ดอกไม้สีขาวที่เปื้อนหยดเลือดยังคงอยู่บนที่นอน เสียงของหลงดังแว่วขึ้นมาในหัวเสมือนจารึกอยู่ในความทรงจำ
“ผมยินดีและเต็มใจที่จะอยู่ในสภาพนี้ ขอเพียงแค่ได้ทำเพื่อนายน้อย ต่อให้ต้องแลกด้วยชีวิต ผมก็ยอม...”
หงส์หยิบเอาแผ่นไม้แกะสลักรูปพญาหงส์ที่หลงแกะสลักให้ขึ้นมาดูด้วยน้ำตานองหน้า
“นายน้อยจะต้องเป็นพญาหงส์ที่สง่างาม กางปีกโบยบินเหนือพญามังกรทั้งมวล และยึดมั่นในเมตตาธรรมเหมือนนิทานเรื่องพญาหงส์ดำที่นายน้อยเคยเล่าให้ผมฟัง”
หงส์เสียใจอย่างสุดซึ้ง เหมือนใจจะขาด “ทำไมนายต้องทำเพื่อฉันขนาดนี้ด้วย อาหลง...”
หงส์คิดถึงตอนหลงมาเพื่ออำลาหงส์เมื่อคืน
“อาหลงคนนี้จะอยู่หรือตายไม่สำคัญแค่ได้เห็นรอยยิ้มของนายหญิงเป็นครั้งสุดท้าย ผมก็มีความสุขแล้ว...ผมจะจดจำช่วงเวลานี้ไว้ เพราะมันคือช่วงเวลาที่ผมมีความสุขที่สุดในชีวิต”
หงส์ร้องไห้สะอึกสะอื้นคนเดียว คิดถึงคนที่รักจากไปอย่างไม่หวนกลับ
ร้านขายเป็ดพะโล้ ในตลาด เจ้าของร้านร่างอ้วนมากใช้มีดปังตอสับเป็ดพะโล้บนเขียงขนาดใหญ่ ช่วงที่เจ้าของร้านเผลอ มีมือค่อยๆเอื้อมมาหยิบเป็ดบนเขียงไป เสี่ยเล้งเนื้อตัวมอมแมม เสื้อผ้าขาดรุ่งริ่ง ผมเผ้ากระเซิงเป็นสังกะตัง กินเป็ดพะโล้อย่างมูมมาม หิวโหย