บทละครโทรทัศน์ ตอนจบ ซีรี่ส์เลือดมังกร หงส์ ตอนที่ 18 หน้า 17
เต็กมองสายน้ำเชี่ยวกรากท่ามกลางพายุฝนนิ่งนาน “รออั๊วด้วย พี่ใหญ่ เฮียไช้....” เต็กกระโดดตูมลงไปในสายน้ำเชี่ยวกราก แล้วหายไป ปิดฉากชีวิตตัวเองลง
ทรงกลด ภรพ คณิน ธามรีบเดินทางกลับมายังโรงงิ้วเฟิ่งหวง เพื่อกลับมาช่วยหงส์ ทันทีที่ทั้งสี่ก้าวขาเข้ามาในโรงงิ้ว ก็ต้องตกใจ เห็นศพมือระเบิดนอนตายเกลื่อนกลาด ทุกคนได้แต่ฉงนว่าคนที่จัดการกับมือระเบิดพวกนี้เป็นใครกันแน่
บ้านเถ้าแก่สุง หงส์ยังคงอยู่ในชุดขึ้นรับตำแหน่ง นั่งรอหลงมาแสดงความยินดีแต่ก็ไร้วี่แวว กำหนดให้ เสียงเพลงใบไม้ดังแว่วขึ้นมาจากหลังโรงงิ้ว “อาหลง...” หงส์รีบวิ่งตามเสียงเพลงใบไม้นั้นทันที
หงส์วิ่งออกมาที่หลังโรงงิ้ว เห็นหลงเป่าเพลงใบไม้อยู่ก็ดีใจ “ฉันนึกแล้วว่านายต้องมา”
หลงมีผ้ากระสอบคลุมตัว โผล่มาแต่หน้า ปิดบังอำพรางแผลที่พรุนไปทั้งร่างไม่ให้หงส์เห็น ปากหลงซีดมาก จนน่ากลัว “ผมมาแสดงความยินดีกับนายหญิงตามที่เคยสัญญาไว้”
หลงยื่นช่อดอกไม้สีขาวให้หงส์ “ขอบใจนายมาก”
“วันนี้นายหญิงช่างงามสง่าสมกับเป็นพญาหงส์จริงๆ”
หงส์ยื่นแผ่นไม้สลักที่หลงทำให้ออกมา “ตอนขึ้นรับตำแหน่ง ฉันเอาของที่นายให้เก็บไว้กับตัวจะได้เป็นตัวแทนนาย” หลงฝืนยิ้ม เลือดซึมออกมาจากผ้ากระสอบที่คลุมร่างเล็กน้อย “เข้ามาข้างในก่อนสิ อาหลง”
“ผมต้องไปแล้ว”
“นายจะไปไหน”
“ไปที่ที่ไกลแสนไกล”
“อาหลง นายไม่ต้องไปไหนทั้งนั้น ฉันจะจ้างทนายที่เก่งที่สุดมาช่วยนาย ตอนนี้ฉันเป็นหัวหน้าแก๊งหงส์ดำแล้ว ฉันจะต้องหาวิธีช่วยนายให้ได้ นายจะต้องพ้นคดี...”
“ไม่จำเป็นหรอกครับ อาหลงคนนี้จะอยู่หรือตายไม่สำคัญ แค่ได้เห็นรอยยิ้มของนายหญิงเป็นครั้งสุดท้าย ผมก็มีความสุขแล้ว”
หงส์เสียงสั่นจะร้องไห้ “อาหลง นายจะทิ้งฉันไปไม่ได้นะ ไหนนายเคยบอกว่าจะดูแลฉันไง”
เลือดซึมผ่านผ้ากระสอบออกมามากขึ้นทุกที หลงเอามือกดแผลเอาไหว ห้ามเลือดไม่ให้หงส์เห็น “นายหญิงเปรียบเหมือนของขวัญล้ำค่าที่ฟ้าประทานมาให้ น่าเสียดาย เราสองคนเป็นเหมือนเส้นขนาน ไม่มีวันที่จะบรรจบกันได้แต่ผมก็มีความสุข ที่ครั้งหนึ่งผมได้เคยเป็นเส้นขนานที่ได้อยู่เคียงข้างและคอยดูแลนายหญิง ถึงแม้จะเป็นเพียงช่วงเวลาสั้นๆก็ตาม” หงส์น้ำตาร่วงเผาะ รู้แล้วว่าหลงจะต้องไปแน่ๆ “ผมจะจดจำช่วงเวลานี้ไว้ เพราะมันคือช่วงเวลาที่ผมมีความสุขที่สุดในชีวิต ลาก่อนครับ นายหญิง”
หลงหันหลังจะเดินจากไป หงส์ตะโกนไล่หลัง “อาหลง ! นายจะกลับมาหาฉันอีกเมื่อไหร่”
“เมื่อใดที่ได้ยินเสียงเพลงใบไม้ ผมจะกลับมา” หลงพูดจบก็เดินหายไปในความมืด
หงส์ก้มลงมองช่อดอกไม้ที่หลงมอบให้ มีหยดเลือดติดอยู่ที่กลีบดอกไม้ดอกหนึ่ง หงส์ใจคอไม่ดี วิ่งตามออกไป