บทละครโทรทัศน์ ซีรี่ส์เลือดมังกร หงส์ ตอนที่ 16 หน้า 5
หงส์พยักหน้า รู้จากกวงว่าเป็นฝีมือเต็กแน่นอน แปะจางอ้าปากหวอ ไม่อยากจะเชื่อเต็กมุ่งร้ายคิดจะเอาชีวิตหงส์
บ้านเถ้าแก่สุง หงส์กลับมาบ้าน ถามไถ่หวังที่มีผ้าพันแผลพันอยู่ด้วยความเป็นห่วง “อาหวัง ลื้อเป็นยังไงบ้าง”
หวังยังทำตลก “อั๊วไม่เป็นไร นายน้อย เจ็บแค่มดกัดเท่านั้น”
กุ่ยเปรย “โชคดีที่ยิงไม่ถูกตำแหน่งสำคัญ ไม่งั้นคงได้ไปเฝ้าเง็กเซียนฮ่องเต้แล้ว”
หมวยแปลกใจ “ไม่นึกเลยว่าเถ้าแก่เต็กจะปกป้องตี๋เล็ก หันมาเล่นงานเจ้หงส์ให้ถึงตาย”
“ไหนๆก็ไหนๆแล้ว อั๊วว่าเราเปิดศึกกับแก๊งกระเรียนเลยดีกว่า” กุ่ยอยากลุย
หมวยสนับสนุน “ดี! สู้กันซึ่งๆหน้า เอาให้รู้ดำรู้แดงกันไปเลย”
“เจ้ไม่อยากให้เกิดการนองเลือด ถึงยังไงแก๊งหงส์ดำกับแก๊งกระเรียนก็เคยเป็นพี่น้องกันมาก่อน”
“เถ้าแก่เต็กกับตี๋เล็กทำกับเจ้ขนาดนี้ เจ้ไม่เป็นเดือดเป็นแค้นมั่งเลยหรือไง” หมวยสงสัย
“ทำไมเจ้จะไม่แค้น แต่ยิ่งแค้นเท่าไหร่ ก็เหมือนจุดไฟเผาตัวเองเท่านั้น ตอนนี้เรามีศัตรูรอบตัวเต็มไปหมด ยิ่งต้องใช้ความคิดให้มาก อย่าหุนหันพลันแล่น”
หมวยกับกุ่ยจำต้องระงับอารมณ์ตามคำเตือนของหงส์
“ยังโชคดีที่เจ้กับอาหวังรอดมาได้ แล้วคราวหน้าล่ะยังจะโชคดีอย่างงี้อยู่หรือเปล่า”
หงส์ขมวดคิ้ว ไม่รู้เหมือนกันว่าจะรอดไปได้อีกสักกี่มื้อ
ระเบียงห้องนอนหงส์ เห็นท้องฟ้าคืนนี้เป็นคืนแรมมืดสนิท ดาวหงส์ส่องแสงพร่าเลือน ไม่สุกสว่าง หงส์ในชุดนอนยืนกอดอกอยู่ที่ระเบียง ทอดสายตาเหม่อไปเบื้องหน้า หงส์ปล่อยใจคิดถึงเหตุการณ์หลังจากที่หลงยิงกวงเก้านิ้วตายแล้ว
หงส์มองหลงด้วยสายตาขอบคุณที่ช่วยชีวิตเอาไว้อีกครั้ง หลงหันหลังจะเดินจากไป
“เดี๋ยวก่อน” หลงหยุด แต่ไม่ยอมหันหลังกลับมา “ตอนนี้ตำรวจกำลังล่าตัวนาย นายย้อนกลับมาช่วยฉันทำไม ทำไมยังรีบหนีไปอีก”
หลงน้อยใจที่ถูกหงส์ไล่ “นายน้อยขึ้นรับตำแหน่งหัวหน้าแก๊งหงส์ดำเมื่อไหร่ ผมจะไม่มาให้นายน้อยเห็นหน้าอีก”
“เพื่อให้ฉันขึ้นเป็นหัวหน้าแก๊งหงส์ดำ นายถึงกับต้องทำอะไรที่มันงี่เง่า”
“ผมรับปากกับเถ้าแก่สุงไว้แล้วว่าจะปกป้องนายน้อยด้วยชีวิต”
“ปกป้องฉันด้วยการรับผิดแทนฉันอย่างงั้นเหรอ”
“ชีวิตผม จะอยู่หรือตาย มันไม่สำคัญหรอก”
“รู้ได้ยังไงว่านายไม่สำคัญสำหรับฉัน...อาหลง นายเป็นครึ่งหนึ่งของชีวิตฉันไปแล้ว”