บทละครโทรทัศน์ ซีรี่ส์เลือดมังกร หงส์ ตอนที่ 14 หน้า 4
กุ่ยขยี้หัวตัวเอง สับสน ว้าวุ่น ไม่รู้หัวใจตัวเอง หงส์เดินเข้ามานั่งข้างๆกุ่ย ยิ้มให้อย่างพี่น้อง รู้ดีว่ากุ่ยกำลังรู้สึกอย่างไร
“เจ้หงส์...”
“ลื้อกำลังสับสน เรื่องอาหมวย”
“เจ้รู้ได้ยังไง”
“เพราะว่าลื้อเป็นน้องชายเจ้ เราโตมาด้วยกัน ลื้อคิดอะไรอยู่ ทำไมเจ้จะไม่รู้”
“อั๊วไม่รู้ว่าความรู้สึกที่อั๊วมีต่ออาหมวยเป็นแบบ...คนที่เค้ารักกัน หรือแค่ผูกพันตามประสาพี่น้องเท่านั้น”
“ความรักกับความผูกพันบางทีมันก็ใกล้กันจนแยกไม่ออก... ความรักมักมาแบบไม่ทันตั้งตัว พอรู้ตัวอีกทีก็กลายเป็นความผูกพันจนขาดกันไม่ได้ซะแล้ว”
“อั๊วกลัว... กลัวว่าจะทำให้อาหมวยต้องเสียใจเพราะอั๊ว”
“ถ้าคิดจะรัก ลื้อก็ต้องลืมคำว่าเสียใจ ไม่ต้องสนว่าหนทางข้างหน้าจะมีอุปสรรคขวากหนามมากแค่ไหน ปล่อยให้ความรักนำทางไปก็พอ”
“แต่อั๊วยังไม่พร้อม…”
“ชีวิตคนเรามันสั้น อย่ากลัวที่จะรักใครสักคนเมื่อยังมีลมหายใจอยู่” หงส์ยิ้มเป็นกำลังใจให้กุ่ย
ลานฝึกงิ้ว พระจันทร์ดวงกลมโตบนท้องฟ้า หมวยร้องเพลงงิ้วกับดวงจันทร์ พร่ำพรรณนาถึงชายคนรัก น้ำตาร่วงเผาะๆ อินจัด
หงส์เดินเข้ามาหาหมวย พูดถึงเพลงที่หมวยร้อง “ถ้าเจ้เป็นผู้ชายคนนั้น ได้ยินเพลงนี้เข้าก็คงจะทนใจแข็งต่อไปไม่ได้”
หมวยรีบปาดน้ำตาทันที “แต่น่าเสียดาย... ร้องเท่าไหร่ เค้าก็ไม่เคยคิดที่จะฟัง”
“ถึงวันนี้เขายังไม่ฟัง แต่เจ้เชื่อว่าสักวันเขาต้องได้ยิน”
“คนไม่ใช่ทำอะไรก็ผิด ต่อให้ทำความดีสักล้านครั้งเขาก็มองไม่เห็นค่าของมันหรอก”
“หน้าที่ของความรักคือการให้ไป..ไม่ใช่ดิ้นรนเพื่อให้ได้มา แค่มีความสุขที่ได้รัก เท่านี้ก็เพียงพอแล้วไม่ใช่เหรอ”
“แต่หมวยเหนื่อยแล้วเจ้ เหนื่อยที่ต้องวิ่งตาม... เหนื่อยที่ต้องเอาใจ… เหนื่อยที่ต้องรอ...เหนื่อยที่ต้องรัก... หมวยอยากจะลืมเขาสักที”
“เราอาจจะต้องใช้เวลาลืมใครเท่าๆกับเวลาที่เรารู้จักเขา แต่ถ้าคนนั้นพิเศษเกินใคร อาจต้องใช้เวลาหลายเท่า หรือแม้กระทั่งตราบชั่วชีวิต” หมวยอึ้ง ถูกของหงส์ จะต้องใช้เวลาอีกนานแค่ไหนกว่าตัวเองจะลืมกุ่ยได้ “การคิดจะรักใครสักคน หัวใจเราอาจไม่ต้องใช้ความพยายามมากนัก แต่การตัดใจให้ลืมต่างหากที่ต้องใช้ความพยายามอย่างมาก...ระหว่างความสุขยามที่หมวยได้สบตาเขา กับความทุกข์ยามที่ต้องคอยหลบตากัน หมวยจะเลือกอย่างไหน ก็ลองชั่งใจดู”