บทละครโทรทัศน์ ซีรี่ส์เลือดมังกร หงส์ ตอนที่ 8
กุ่ยพาซื่อเหนียงมาพักที่ใกล้บ่อน้ำบาดาล หอบแฮ่กๆ ซื่อเหนียงหน้าซีดเผือดเพราะเสียเลือดไปมาก หายใจรวยระริน “อาซ้อ แข็งใจหน่อย...เราต้องรีบไปต่อก่อนที่พวกมันจะตามมาทัน”
กุ่ยจะเอาซื่อเหนียงขึ้นหลัง เพื่อจะหนีต่อ แต่ซื่อเหนียงส่ายหน้า ห้ามไว้ “ทิ้งแม่ไว้ตรงนี้แหละ... อย่าให้แม่เป็นตัวถ่วงอีกเลย...”
“ไม่! อั๊วจะไม่มีวันทิ้งอาซ้อเด็ดขาด”
“อากุ่ย...ที่แล้วมา แม่ผิดกับลูกนัก... ทั้งๆที่แม่ไม่เคยเลี้ยงดูลูกอย่างแม่คนอื่นๆ... แต่กลับเป็นภาระให้ลูกแทน... แม่ช่างเห็นแก่ตัวจริง...”
“ไม่ต้องพูดอะไรอีกแล้ว... เราไปจากที่นี่กันเถอะ...”
“เห็นแก่คนที่กำลังใกล้ตาย...ช่วยเรียกฉันว่า “แม่” สักคำได้ไหม” กุ่ยยังมีทิฐิอยู่ น้ำตาหยด ปากสั่น แต่ก็ไม่ยอมปริปากเรียกซื่อเหนียงว่าแม่ ซื่อเหนียงน้ำตาร่วง “แม่ขอโทษนะลูก... แม่ขอโทษ... ยกโทษให้แม่ด้วย....”
พวกลิ่วล้อตามมาทันพอดี “เฮ้ย! มันอยู่นั่น!”
“อากุ่ย! หนีไปลูก! หนีไป!”
“ไม่! เราต้องไปด้วยกัน!”
พวกลิ่วล้อวิ่งใกล้เข้ามาทุกที ซื่อเหนียงไม่อยากเป็นตัวถ่วงอีกต่อไป ตัดสินใจกระโดดบ่อน้ำปลิดชีพตัวเองทันที
กุ่ยตาเหลือก เกาะขอบบ่อ ไขว่คว้าร่างซื่อเหนียงแต่ไม่ทันแล้ว “แม่.... !!!” ร่างซื่อเหนียงร่วงลงไปในบ่อน้ำบาดาลที่มืดมิด ใบหน้าของซื่อเหนียงยิ้มทั้งน้ำตาด้วยความดีใจ ที่ได้ยินคำว่าแม่จากกุ่ยเป็นครั้งสุดท้าย ร่างซื่อเหนียงหายไปกับความมืดก้นบ่อ ได้ยินเพียงแต่เสียงน้ำแตกกระจายซ่าก่อนเงียบหายไป กุ่ยตะโกนอย่างบ้าคลั่ง “แม่.... !!!” กุ่ยไม่ยอมหนีไปไหน พวกลิ่วล้อวิ่งกรูเข้ามาจับตัวกุ่ยเอาไว้ได้ที่บ่อน้ำบาดาลนั่นเอง
ผู้ชมในโรงงิ้วต่างรอชมการประลองด้วยความตื่นเต้น หงส์กับปรมาจารย์งิ้วปักกิ่งเริ่มด้วยลีลารำทวนอันอ่อนช้อย คล้ายเป็นการไหว้ครูก่อนเริ่มการประลอง หงส์ร่ายรำดูเชิงอยู่ ปรมาจารย์งิ้วปักกิ่งเปิดฉากรุกก่อน แทงทวนเข้ามา หงส์หลบได้อย่างหวุดหวิด ปรมาจารย์งิ้วปักกิ่งเปิดเกมรุกดุเดือด หงส์เป็นฝ่ายตั้งรับ ถอยแทบไม่เป็นท่า
ตี๋เล็กกระซิบกับเต็ก “ข้ามรุ่นแบบนี้ น้องหงส์จะสู้เค้าได้เหรอ อาป๊า”