บทละครโทรทัศน์ ซีรี่ส์เลือดมังกร หงส์ ตอนที่ 8 หน้า 3
หงส์กวาดสายตามองปรมาจารย์งิ้วปักกิ่ง แล้วครุ่นคิด... จุดอ่อนของอีกฝ่ายคืออะไรกันแน่ ?
ลูกสมุนอาซาเอาปืนจ่อหัวกุ่ย “ได้เวลาส่งแกไปลงนรกแล้ว”
ลูกสมุนอาซาเตรียมจะเหนี่ยวไก ทันใดนั้น เสียงปืนก็ดังขึ้น สมุนอาซาตายคาที่ หลงเปิดเกมบุก ยิงต่อสู้กับลูกสมุนอาซาอย่างดุเดือด หลงเข้าไปถึงตัวกุ่ย แต่ปรากฏว่ากุ่ยสลบเหมือดไปแล้ว ลูกสมุนอาซายิงใส่หลง หลงหลบได้ทันลากอากุ่ยไปหลบที่มุมหนึ่ง หลงจะยิงลูกสมุนอาซา แต่ปรากฏว่ากระสุนหมดพอดี ลูกสมุนอาซารู้ว่าหลงกระสุนหมด ก็ยิ้มเป็นต่อ ย่างสามขุมเข้าไปหาหลง
ทันใดนั้น ชานนท์กับตำรวจก็เข้ามาทันเวลาพอดี “หยุด ! นี่เจ้าหน้าที่ตำรวจ ! วางอาวุธลง !”
เหล่าลูกสมุนอาซาพอเห็นตำรวจมาก็ยิงต่อสู้ แล้วรีบหลบหนีไป “เฮ้ย ! ถอย !”
ขานนท์กับตำรวจไล่ตามสมุนซาไป หวังรีบเข้าไปดูอาการกุ่ย เห็นใบหน้าฟกช้ำดำเขียว บอบช้ำทั้งกายและใจ “เฮียกุ่ย” กุ่ยลืมตาขึ้นมาดู เห็นหน้าหวังกับหลงลางเลือน ก่อนปิดเปลือกตาสลบไปอีกรอบ
บนเวทีงิ้ว ปรมาจารย์งิ้วปักกิ่งเอาปลายทวนจ่อที่กระถางไฟที่มุมเวที แล้วกระดกน้ำมันพ่นจากปากใส่ทวน หงส์ตีลังกาหลบลูกไฟจากปลายทวนอีกฝ่ายได้อย่างหวุดหวิด รู้สึกได้ถึงไอร้อนที่แผ่ซ่านไปโดยรอบ คนดูต่างตะลึงงัน ตกใจ ไม่เคยเห็นมาก่อน เมฆินทร์พอใจที่งิ้วของเสี่ยเกาเป็นฝ่ายได้เปรียบ เสี่ยเกายิ้มอย่างเป็นต่อ ในขณะที่เถ้าแก่สุง เต็กหน้าซีดเผือด
หมวยซึ่งแอบดูอยู่ข้างเวทีกับแปะจางวิตก “นี่จะเอากันให้ถึงตายเลยหรือไง ทำยังไงดีล่ะคะอาแปะ”
สีหน้าแปะจางเครียด ยืนลุ้นเอาใจช่วยหงส์ต่อไป หงส์ห้อยผ้าเป็นฝ่ายหนีทวนไฟที่พุ่งเป็นเปลวอย่างน่าหวาดเสียว ปรมาจารย์งิ้วปักกิ่งย่ามใจเป็นฝ่ายได้เปรียบ กระดกขวดน้ำมันพ่นไฟไล่ตามไปติดๆ หงส์พุ่งปลายทวน ปรมาจารย์งิ้วปักกิ่งหลบ ขวดน้ำมันหกที่พื้นเวที ไม่อาจพ่นไฟได้อีก หงส์เห็นที่ข้อเท้าด้านซ้ายของปรมาจารย์งิ้วปักกิ่งมีผ้าพันอยู่ เนื่องจากข้อเท้าบาดเจ็บ ปรมาจารย์งิ้วปักกิ่งตาเบิกโพลง รู้ทันทีว่าหงส์รู้จุดอ่อนของตัวเองแล้ว หงส์เล่นงานที่ข้อเท้าของปรมาจารย์งิ้ว ทำให้หงส์เป็นฝ่ายรุกขึ้นมาทันที อีกฝ่ายชักข้อเท้าหลบการโจมตี
หงส์ได้โอกาสหวดทวนขึ้นสุดแขน หมายจะฟาดลงไปที่ข้อเท้าเพื่อพิชิตคู่ต่อสู้ คำพูดของซินแสง้วงดังก้องขึ้นในหัว “ถ้าชนะแล้วก่อทุกข์ ทำลายสุขทั้งแก่ตนเองและผู้อื่น ชัยชนะนั้นจะมีประโยชน์อะไร...”
หงส์หยุดปลายทวนจ่อที่ข้อเท้าของปรมาจารย์งิ้วปักกิ่งที่ล้มกะเผลกไม่เป็นท่า หงส์คุกเข่าก้มลงค้อมศีรษะคารวะปรมาจารย์งิ้วด้วยความนอบน้อม “ขอบคุณที่สอนสั่ง”
ปรมาจารย์งิ้วยอม “อั๊วแพ้แล้ว” ปรมาจารย์งิ้วหักปลายทวนทิ้ง ยิ้มให้หงส์อย่างนับถือน้ำใจ ก่อนหันหลังเข้าเวทีไป ตี๋เล็กผุดลุกขึ้น ตบมือให้เป็นคนแรก ตะโกนลั่น “น้องหงส์ชนะแล้ว !!! งิ้วคณะเฟิ่งหวงชนะแล้ว !!!”