บทละครโทรทัศน์ ซีรี่ส์เลือดมังกร หงส์ ตอนที่ 8 หน้า 2

หยกมณีต่อว่า “พูดอะไรให้เป็นมงคลหน่อยสิคะ”

เต็กลุ้น “งานนี้ถ้าไม่ชนะก็แพ้ล่ะวะ” ตี๋เล็กมองเต็กแล้วส่ายหัว ไม่ได้คำตอบอะไรเลย

บนเวทีหงส์ตกเป็นรอง ไม่สามารถสู้ลีลาพะบู๊ที่เข้มแข็งดุดันของฝ่ายตรงข้ามได้เลย หงส์เหลือบไปเห็นแปะจางยืนเป็นกำลังใจให้ข้างเวที พลันคิดถึงคำพูดของแปะจางแล่นเข้ามาในหัว

“อ่อนสยบแข็งจะบังเกิดได้ ย่อมต้องผ่านความพอดีแห่งสมดุลเป็นเบื้องแรก ไม่ใช่มุ่งสู่ความอ่อนแล้วจะเอาชนะความแข็ง แต่ต้องเข้าใจทั้งสองด้านให้ถ่องแท้เสียก่อนอ่อนโยนผสมแข็งกร้าว เปิดเผยชดเชยลอบเร้นเสริมส่งกันและกัน”  

หงส์ตั้งหลักใหม่ โหนผ้าขึ้นไปสู้ด้านบนด้วยลีลาอันอ่อนโยน เหมือนตอนหัดโยนรับเต้าหู้ ปรมาจารย์งิ้วปักกิ่ง เสี่ยเกา และเมฆินทร์ต่างตะลึงงันในความพลิ้วไหวของหงส์ แปะจางยิ้ม รู้ทันทีว่าหงส์จะใช้วิชาอ่อนสยบแข็งเอาชนะปรมาจารย์งิ้วปักกิ่ง เสียงดูปรบมือเฮลั่น เป็นการประลองงิ้วที่น่าตื่นตาตื่นใจมาก

ลิ่วล้ออาซาอัดกุ่ยจนสะบักสะบอม หน้าฟกช้ำ นอนไร้เรี่ยวแรงบนพื้น กุ่ยร้องไห้คร่ำครวญ ทั้งน้ำตาทั้งเลือดไหลนองจนแยกไม่ออก รู้สึกสะเทือนใจจนไม่เจ็บปวดบาดแผล 

มุมลับตา หลงแอบดูอยู่หาทางจะช่วยกุ่ย

สมุนอาซาเหลือบเห็นหลงเข้า ควักปืนยิงใส่หลงทันที หลงตีลังกาหลบลูกกระสุนไปได้ ทั้งสองฝ่ายต่างยิงกันหูดับตับไหม้ พวกสมุนอาซาถูกหลงยิงตายเกลื่อนเป็นใบไม้ร่วง

หวังล่อพวกลิ่วล้อให้ตามมาถึงถนนหน้าสะพานปลา หวังวิ่งตัดหน้ารถตำรวจของชานนท์พุ่งเข้ามา เบรกเอี๊ยด กะทันหัน  

ชานนท์รีบเปิดประตูลงจากรถมาดูหวังที่นอนหน้าเหยเกบนพื้นถนน “คุณ ! เป็นอะไรหรือเปล่า” หวังดีใจที่เห็นตำรวจผ่านมาพอดี 

พวกสมุนอาซาแอบดูอยู่เห็นชานนท์กับตำรวจอีกนายกำลังคุยกับหวังอยู่ไกลๆ “ทำไงดีล่ะ ลูกพี่”

“ก็เผ่นสิวะ ! จะรอให้พ่อมึงลากคอเข้าคุกหรือไง” 

ลูกสมุนอาซาเห็นท่าไม่ค่อยดี รีบเผ่นหนีเอาตัวรอดไปทันที

บนเวทีงิ้ว  หงส์กับปรมาจารย์งิ้วปักกิ่งต่อสู้กันอย่างดุเดือด ฝ่ายหนึ่งดุดัน แต่อีกฝ่ายหนึ่งสวยงาม แววตาหงส์กับปรมาจารย์งิ้วปักกิ่งจ้องตากันเขม็งอย่างไม่มีใครยอมใคร เหงื่อเม็ดโตผุดขึ้นเต็มหน้าหงส์ ลีลาปรมาจารย์งิ้วปักกิ่งดุดัน ยากจะเอาชนะจริงๆ หงส์คิดถึงคำพูดของกุ่ยที่เคยพูดเอาไว้

“ต่อให้ปรมาจารย์งิ้วปักกิ่งลีลาพะบู๊เข้มแข็งดุดันขนาดไหนก็ต้องมีจุดอ่อน...เพียงแต่ว่ามันจะถูกซ่อนเร้นหรือเผยให้เห็น เปิดช่องให้ฝ่ายตรงข้ามเล่นงาน... สำคัญก็ตรงที่อั๊วจะหามันพบหรือเปล่าเท่านั้น”