บทละครโทรทัศน์ เกมพยาบาท ตอน 19 หน้า 3
อำภาตื่นเต้น “คุณว่ายังไงนะคะ”
“คนไข้ฟื้นแล้วค่ะ รู้สึกตัวแล้ว เมื่อเช้านี้เองค่ะ”
อำภาหันไปเขย่ามือเกษณีย์ “คุณพระคุณเจ้าท่านเมตตาเราแล้ว ไป รีบไปเร็วๆ เถอะ” อำภานำหน้าเกษณีย์ตรงไปยังห้องพักคนไข้ เกษณีย์หน้าเครียด
อำภากับเกษณีย์เปิดประตูเข้ามา
หมอส่องดูม่านตาของฉกาจ ก่อนหันมาบอกอำภา “คนไข้รู้สึกตัวแล้วนะครับ แต่ยังคงต้องเฝ้าระวังอย่างใกล้ชิดอีกสักระยะ”
อำภาเข้าไปจับมือฉกาจ
ฉกาจมองเห็นเกษณีย์แล้วผงะชี้มือไปที่เกษณีย์ “มัน… “
เกษณีย์ตกใจ
อำภางง “อะไรคะคุณ อะไรกันคะ”
ฉกาจพยายามจะลุกจากเตียง พยาบาลรีบจับตัวไว้ “ยังลุกไม่ได้นะคะ”
หมอปลอบ “รีแลกซ์นะครับ รีแลกซ์ครับ”
“เกิดอะไรขึ้นคะคุณหมอ”
“คนไข้เพิ่งฟื้น เรายังไม่แน่ใจเรื่องความทรงจำ และระบบสมอง ต้องตรวจอย่างละเอียดอีกครั้งครับ”
ฉกาจย้ำ “มัน...ทำ...”
เกษณีย์เริ่มกลัวทำอะไรไม่ถูก
“ถ้าคนไข้พารานอยด์ หมอต้องให้ยาคลายประสาทนะครับ ค่อยๆ ฟื้นตัวจะดีกว่าฟื้นกระทันหันนะครับ”
อำภาเห็นด้วย “ค่ะคุณหมอ“
หมอฉีดยาเข้าเส้นที่แขนของฉกาจ “อย่าเพิ่งกระตุ้นหรือเร่งเร้าคนไข้นะครับ ให้เวลาคนไข้หน่อย”
“ค่ะ”
หมอกับพยาบาลออกไป ฉกาจจ้องหน้าเกษณีย์เขม็ง “มัน...มัน”
“อะไรคะคุณ หนูเกษไงคะ คุณจำหนูเกษไม่ได้เหรอคะ”
“บัน...ได”