บทละครโทรทัศน์ เกมพยาบาท ตอน 19 หน้า 5
“เราเป็นเพื่อนกันมันไม่ดีตรงไหน ทำไมถึงอยากเป็นมากกว่าเพื่อน”
ศรุตมองหน้าฉัตรชบาซาบซึ้ง แล้วจับมือฉัตรชบาขึ้นมาหอมอย่างนุ่มนวล “ผมอยากดูแลคุณ...ไปตลอดชีวิต”
ฉัตรชบาเอามือออกอย่างสุภาพแล้วบ่ายเบี่ยง “เป็นเพื่อนกันก็ดูแลกันได้นี่คะ”
“แต่ผมอยากเป็นมากกว่าเพื่อน...คุณก็รู้”
“แต่”
“อย่าปฎิเสธผมเลยนะครับ ให้โอกาสผมได้พิสูจน์ตัวเองก่อน ให้ผมได้ทำให้คุณรักผมบ้าง”
“ชบาคิดว่าเราคุยกันรู้เรื่องแล้วนะคะ ไม่คิดว่าศรุตจะเป็นคนเข้าใจอะไรยาก”
ฉัตรชบาจะเดินหนีแต่ศรุตคว้าข้อมือไว้
“ผมเข้าใจ คุณต่างหากที่ไม่ยอมเข้าใจผม”
ฉัตรชบาพยายามบิดข้อมือออกจากมือศรุตแต่ไม่สำเร็จ “ปล่อยนะ ชบาเจ็บ”
“ไม่ปล่อย จนกว่าคุณจะยอม”
“ยอมอะไร ชบาไม่มีอะไรต้องยอม”
“ก็ยอมแบบนี้ไง” ศรุตสติหลุด ดึงฉัตรชบามาพยายามจะจูบ
“ศรุต อย่าทำอะไรบ้าๆ นะ ปล่อย”
“แล้วจะให้ผมทำยังไง ผมขอแค่โอกาส ขอดีๆ คุณก็ไม่ให้ ต้องให้ผมทำแบบไหนคุณถึงจะยอมรักผม ผมรักคุณมากนะชบา” ศรุตกอดจูบฉัตรชบาด้วยความรัก
ฉัตรชบาดิ้นรนต่อสู้ “อย่านะ ปล่อยชบานะ บอกให้ปล่อย” ทันใดนั้นมีมือมากระชากไหล่ศรุตออกไปแล้วชกศรุตจนล้มคว่ำไป ฉัตรชบาอุทาน “อัคคี”
ศรุตลุกขึ้นมาจะชกอัคคีตอบ ทั้งคู่ชกต่อยกัน แต่อัคคีเก่งกว่า
ฉัตรชบาห้าม “หยุดนะ พอได้แล้ว พอ...ชั้นบอกให้พอ” ฉัตรชบาเข้ามาขวางกลางดันทั้งคู่ไว้ “พอได้แล้ว ศรุตกลับไปก่อน”
“คุณไล่ผมเพราะมันใช่มั๊ย”
“ชบาไม่ได้ไล่ แต่ชบารู้ว่านิสัยเค้าเป็นยังไง ศรุตกลับไปเถอะ ชบาขอร้อง”
“มันใช่มั๊ย ที่ทำให้คุณไม่ยอมเปิดใจให้ผม คุณชอบมันใช่มั๊ย”