บทละครโทรทัศน์ เกมพยาบาท ตอน 19 หน้า 4
“อะไรนะคะ”
“มัน...ทำ”
เกษณีย์แทรกขึ้น “คุณพ่อพูดเรื่องอะไรกันคะ ความทรงจำของคุณพ่อน่าจะมีปัญหาแล้วล่ะค่ะคุณแม่ เกษไม่ได้ทำอะไรนะคะ”
“ฉันว่าคุณพักผ่อนก่อนเถอะค่ะ เพิ่งจะฟื้น นอนพักให้สบายก่อนนะคะ”
ยาเริ่มออกฤทธิ์ ฉกาจค่อยๆหลับ “มัน...” ฉกาจหลับไป
“เกษว่าคงต้องรอผลสแกนสมองก่อน จะได้รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับความทรงจำของคุณพ่อนะคะ”
“นั่นสินะ สมองอาจจะกระทบกระเทือนจนความจำเลอะเลือน”
เกษณีย์หน้านิ่งแต่แอบเครียด อำภาแอบมองเกษณีย์ รู้สึกคาใจกับคำพูดและท่าทีของฉกาจ
ฉัตรชนกคุยโทรศัพท์อยู่ในห้องทำงาน “คุณพ่อฟื้นแล้วเหรอครับ แล้วอาการของท่านเป็นยังไงบ้างครับ”
“ต้องรอเช็คร่างกายอีกรอบ โดยเฉพาะสมองและความทรงจำ”
“ทำไมเหรอครับ ความทรงจำของคุณพ่อเป็นยังไงครับ”
อำภามองสำรวจรอบข้างกลัวเกษณีย์จะอยู่แถวนั้น “คือ...พอฟื้นมาเห็นหนูเกษ พ่อเค้าก็ตกอกตกใจ ชี้ไปที่หนูเกษแล้วพูดประมาณว่า มัน...ทำ อะไรเนี่ยแหล่ะ แม่พยายามจับคำพูดของคุณพ่อแล้วแต่ก็ยังไม่เข้าใจอยู่ดี แม่ว่าคุณพ่อพยายามจะบอกอะไรซักอย่าง แต่ทุกครั้งที่คุณพ่อพูด สีหน้าท่านทั้งโกรธทั้งกลัวจนพูดไม่รู้เรื่อง”
ฉัตรชนกแปลกใจ “จริงเหรอครับ”
“แม่ถึงได้กลุ้มใจอยู่นี่ไง หรือว่าความทรงจำของคุณพ่อจะมีปัญหาจริงๆ”
“อาอย่างนี้ดีกว่าครับ คุณแม่พาคุณเกษกลับไปก่อน ผมจะไปหาคุณพ่อเอง แล้วไม่ต้องบอกคุณเกษนะครับว่าผมจะไป”
ฉัตรชบาเดินนำศรุตเข้ามาในบ้าน “คุณแม่ไปเยี่ยมคุณพ่อที่โรงพยาบาล แต่บอกให้ชบาอยู่รอศรุตที่บ้านค่ะ”
“ผมขอโทษที่ทำให้คุณไม่ได้ไปเยี่ยมคุณลุง เอางี้มั๊ย...เดี๋ยวผมจะพาคุณไปโรงพยาบาลดีมั๊ย”
“ไม่เป็นไรหรอกค่ะ เดี๋ยวชบาค่อยไปตอนบ่ายๆ ก็ได้ ว่าแต่ศรุตมาที่นี่ มีธุระอะไรรึเปล่าคะ”
“ผมก็แค่อยากมาใช้โอกาสของผมน่ะ โอกาสที่จะทำให้คุณเปิดใจให้กับผมบ้าง”