บทละครโทรทัศน์ เกมพยาบาท ตอน 4 หน้า 2
เกษณีย์บ่นเซ็งๆ “เกษเริ่มจนไม่รู้จะเริ่มยังไงแล้วค่ะ แล้วช่วงนี้คุณฉัตรเค้าเครียดเรื่องที่ชบาหายตัวไป เค้าก็ยิ่งไม่สนใจเกษมากกว่าเดิมอีก”
“ยังไม่ได้ข่าวชบาเลยเหรอ”
“ยังเลยค่ะ แต่มันหายตัวไปอย่างนี้ก็ดีเหมือนกันนะคะ สมบัติจะได้ไม่มีตัวหาร”
เกสรยิ้มปลื้ม “อุ๊ย...ลูกแม่นี่ช่างฉลาดคิดจริงๆ” เธอยกมือไหว้ท่วมหัว “สาธุ...ขอให้ฉัตรชบาไปแล้วไปลับ อย่าได้กลับเลย เพี้ยงๆๆๆ”
เกษณีย์ยิ้มร้าย ไม่อยากให้ฉัตรชบากลับมาเหมือนกัน
จิดาภาคุยกับคนรับใช้อยู่ในห้องโถงบ้านวรรณิศา “คุณอัคคีไม่ได้บอกไว้เหรอว่าจะไปไหน”
“ไม่ได้บอกค่ะ เมื่อคืนนี้คุณอัคคีก็ไม่ได้กลับบ้านนะคะ”
“ขอบใจจ้ะ” น้อยเดินออกไป จิดาภากดมือถือหาอดุลย์ “คุณอดุลย์คะ อัคคีได้กลับไปที่เชียงใหม่หรือเปล่าคะ”
อดุลย์คุยโทรศัพท์อยู่ในห้องทำงานของตนที่บริษัทของอัคคีที่เชียงใหม่ “เปล่าครับ อัคคีมันไม่ได้อยู่กรุงเทพกับคุณจิเหรอครับ”
“ฉันติดต่ออัคคีไม่ได้ตั้งแต่เมื่อวานแล้วค่ะ ถ้าคุณอดุลย์ได้ข่าวอัคคี ช่วยโทรบอกฉันหน่อยนะคะ ช่วงนี้สภาพจิตใจเค้าไม่ค่อยโอเค ฉันเป็นห่วงเค้าค่ะ” จิดาภากดวางสาย แล้วหันไปเห็นหนังสือพิมพ์ถูกขยำวางซุกอยู่มุมห้อง
จิดาภาเอะใจหยิบหนังสือพิมพ์มาดู เธอเห็นภาพข่าวการแต่งงานของฉัตรชนกกับเกษณีย์อยู่บนหน้าหนังสือพิมพ์ หญิงสาวสังหรณ์ใจอะไรบางอย่าง กลัวจะเกิดเรื่องร้าย
อัคคีนั่งแทะไก่ย่างยั่วฉัตรชบาอยู่ในกระท่อมอย่างสบายอารมณ์ ฉัตรชบาหิวมาก แต่ก็หยิ่ง ไม่แสดงออกให้อัคคีเห็นว่าตนกำลังหิว
“คุณยังไม่ได้กินอะไรตั้งแต่เมื่อวาน หิวมั้ย?”
อัคคีเดินเข้ามาใกล้ๆ ฉัตรชบา อัคคีเอาน่องไก่มาจ่อที่จมูกฉัตรชบาให้ฉัตรชบาดมกลิ่น แล้วเลื่อนน่องไก่มาตรงปากฉัตรชบา ฉัตรชบาเผลอกลืนน้ำลายดังเอื๊อก!!! แต่ก็ทำเป็นหยิ่งไว้ก่อน
อัคคีกวนประสาท “ไม่หิวจริงเหรอ?”
“ต่อให้หิวตาย ฉันก็จะไม่กินของๆ นายเด็ดขาด”
“ก็ดี ไม่เปลือง” อัคคีแทะไก่จนเหลือแต่กระดูก แล้วโยนกระดูกไก่มาให้ฉัตรชบา “เอานี่ไปแทะเล่น”
ฉัตรชบาแว้ดใส่ “ฉันไม่ใช่หมา! ไม่ต้องมาโยนกระดูกให้ฉัน”
“อ้าวเหรอ? เห็นถูกล่ามโซ่ไว้ ก็นึกว่าใช่” อัคคียิ้มเยาะ