บทละครโทรทัศน์ เกมพยาบาท ตอน 4 หน้า 4
อัคคีนึกถึงตอนที่ร้องเพลงแฮปปี้เบิร์ธเดย์ให้วรรณิศา วรรณิศายิ้มอย่างมีความสุข อัคคีร้องเพลงไปจนจบ
วรรณิศาหลับตาอธิฐานขอพรแล้วเป่าเค้ก “ขอบคุณพี่อัคคีมากนะคะที่ไม่เคยลืมวันเกิดศาเลย”
“เรามีกันอยู่แค่สองคนพี่น้อง แล้วพี่จะลืมวันเกิดน้องสาวสุดที่รักของพี่ได้ยังไง พี่มีของขวัญวันเกิดให้ศาด้วยนะ”
วรรณิศาตื่นเต้นดีใจ “อะไรเหรอคะ”
“ถ้าศารักการเป็นครูมากกว่าการทำธุรกิจกับพี่ พี่ก็จะเปิดโรงเรียนอนุบาลให้ ศาจะได้ทำตามความฝันของศาได้อย่างเต็มที่”
วรรณิศาดีใจมาก “จริงเหรอคะ”
“จริงสิ อะไรที่เป็นความสุขของศาพี่ทำให้ได้ทุกอย่าง พี่สัญญากับพ่อแม่ไว้แล้วว่าพี่จะดูแลศาให้ดีที่สุด พี่ก็ต้องทำให้ได้”
“ศารักพี่อัคคีที่สุดเลยค่ะ” วรรณิศากอดอัคคีด้วยความรัก
“พี่ก็รักศามากเหมือนกัน”
อัคคีกอดตอบวรรณิศา สีหน้าและแววตาบ่งบอกว่ารักน้องสาวคนนี้มาก
อัคคีมองฉัตรชบาด้วยสายตาเคียดแค้น แล้วเดินปึงปังออกจากกระท่อมไป
เข็มนั่งถักแหอยู่หน้าบ้านพักโดยมีข้าวปุ้นนั่งเล่นอยู่ข้างๆ เข็มหันมาเห็นอัคคีเดินเข้ามา “ไปทำอะไรมาครับนาย ทำไมถึงได้เปียกไปหมดอย่างนั้น”
อัคคีก้มมองตัวเอง “ไม่มีอะไรหรอก แม้นมาศอยู่ไหน”
“อยู่หลังบ้านโน่นน่ะครับ” เข็มตะโกนเรียก “นังแม้นเอ๊ย นังแม้น ออกมาหานายหน่อยโว้ย”
แม้นมาศวิ่งออกมาจากทางหลังบ้าน “มาแล้วจ้า...มาแล้ว นายมีอะไรเหรอจ๊ะ”
“ฉันขอยืมเสื้อผ้าแม้นซักชุดสิ จะเอาไปให้ชบาเปลี่ยน”
“ได้จ้ะ รอแป๊บนะจ๊ะ” แม้นมาศรีบวิ่งเข้าไปในบ้านพัก ครู่หนึ่งก็ออกมาพร้อมเสื้อผ้ามาให้อัคคีสองชุด แม้นมาศ(ส่งชุดให้ “นี่จ้ะนาย ฉันให้ไปสองชุดเลย”
อัคคีรับชุดจากแม้นมาศแล้วเดินออกไป แต่แล้วก็ฉุกคิดอะไรขึ้นมาได้ หันกลับมาบอกแม้นมาศ “แม้น ตามฉันมา” “จ้ะนาย” แม้นมาศรีบเดินตามอัคคีไป
แม้นมาศเปลี่ยนชุดให้ฉัตรชบาเสร็จแล้ว แล้วมองไปที่โซ่ที่ล่ามอยู่ที่ขาฉัตรชบา “ทำไมนายต้องล่ามโซ่ผู้หญิงคนนี้ไว้ด้วยล่ะจ๊ะ”