บทละครโทรทัศน์ เกมพยาบาท ตอน 4 หน้า 5
อัคคีมองดุ แม้นมาศจ๋อย ปิดปากเงียบ ไม่กล้าถามอะไรอีก
“ออกไปได้แล้วไป แล้วก็หาข้าวมาให้ผู้หญิงคนนี้ด้วย”
“จ้ะนาย” แม้นมาศหยิบชุดเดิมของฉัตรชบาขึ้นมา “ฉันจะเอาเสื้อผ้านี่ไปซักให้นะจ๊ะ”
อัคคีเสียงแข็ง “ไม่ต้อง เสื้อผ้าของใครก็ให้คนนั้นซักเอง”
“จ้ะนาย” แม้นมาศวางชุดของฉัตรชบาไว้ที่เดิม แล้วเดินออกไป
อัคคีหันไปเห็นชุดชั้นในของฉัตรชบาแล้วรีบหันหน้าไปทางอื่น
แม้นมาศเดินกลับมาที่บ้านพัก เข็มนั่งถักแหอยู่ที่เดิม โดยมีข้าวปุ้นนั่งเล่นอยู่ข้างๆ
เข็มรีบถาม “นี่นังแม้น ตกลงผู้หญิงคนนั้นใช่เมียนายรึเปล่าวะ”
“ไม่รู้เหมือนกัน รู้แต่ว่าสวยมากกก สวยอย่างกับนางเอกละครเลยแกเอ๊ย เดี๋ยวฉันรีบไปจัดสำรับให้เค้าก่อน”
“เออดีๆ แกรีบไปจัดเลย เดี๋ยวฉันจะไปด้วย”
“แกจะไปทำไม”
“ข้าก็อยากเห็นหน้าผู้หญิงของนายมั่งน่ะสิ”
ข้าวปุ้นขอ “หนูไปด้วยนะ”
“ไม่ต้องเลย ยกโขยงกันไป เดี๋ยวก็ได้โดนด่ากันหมด” แม้นมาศรีบเดินเข้าไปในบ้านพัก
เข็มกับข้าวปุ้นทำหน้าเสียดาย
อัคคีนั่งมองฉัตรชบาที่นอนหลับไม่ได้สติอยู่บนเตียง ด้วยสีหน้าแววตาอาฆาตแค้นแต่ก็แฝงความเศร้าอยู่ลึกๆ
เขานึกย้อนไป 10 ปีก่อน ในงานศพพ่อกับแม่ วรรณิศานั่งร้องไห้อยู่หน้าโลงศพพ่อกับแม่ อัคคีกอดปลอบใจ
วรรณิศาร้องไห้สะอึกสะอื้น “พ่อกับแม่ไม่อยู่แล้วต่อไปศาจะอยู่ยังไง”
“ศาก็อยู่กับพี่ไง พี่จะดูแลศาแทนพ่อกับแม่เอง พ่อครับ...แม่ครับ...ผมสัญญาว่าผมจะดูแลน้องให้ดีสุด ผมจะปกป้องน้องด้วยชีวิตของผม พ่อกับแม่ไม่ต้องเป็นห่วงนะครับ”
วรรณิศาร้องไห้คร่ำครวญไม่หยุด อัคคีกอดปลอบด้วยความรักน้องสุดหัวใจ
อัคคีมีสีหน้าเคียดแค้นมากกว่าเดิม เขามองไปที่ฉัตรชบาที่ยังคงนอนไม่ได้สติอยู่ “ใครที่มันทำให้ศาเจ็บ มันต้องเจ็บกว่าร้อยเท่าพันเท่า” อัคคีกำหมัดทุบผนังอย่างแรงจนเกิดเสียงดัง ฉัตรชบาสะดุ้งตื่น “ฟื้นแล้วเหรอ!”
ฉัตรชบาค่อยๆ ยันตัวลุกขึ้นนั่งพิงหัวเตียง “ถ้าฉันตายไปเลยคงจะดีกว่านี้”