บทละครโทรทัศน์ Fly To Fin สุดติ่งจิงเกอเบล ตอนที่ 10 หน้า 5

“อ๋อ ทำดีไถ่โทษว่างั้น ไม่จริงใจหนิ”

“โธ่ เอามาให้จริงๆ เห็นว่ายังไม่ได้พักเลย กลัวจะหิว จะกินไม่กิน”

ปั้นหยารีบดึงของมา “อ่ะๆ กินก็ได้” เธอเหล่มองเอิร์ท “ไม่ได้จีบแน่นะ”

“แน่” แต่ในในแอบไม่แน่

“งั้นเราจีบนะ”

เอิร์ทเขิน “เฮ้ย อะไร บ้า เป็นผู้หญิงจีบผู้ชายได้ไง ไม่เคยอ่านสุภาษิตสอนหญิงเหรอ จงรักนวลสงวนนามห้ามใจไว้ อย่าหลงใหลจำคำที่พร่ำสอน คิดถึงหน้าบิดาและมารดร อย่ารีบร้อนเร็วนักมักไม่ดี” ปั้นหยาขำพรวดออกมา “ขำอะไร”

“มิน่า หญิงทิ้งหมด” 

“หมายความว่าไง “

“ก็เป็นลุงเชยซะอย่างเงี้ย หญิงก็ชิ่งหมดอะดิ”

“อ้าว แล้วมันไม่ดีตรงไหน เราหวังดี แล้วเราก็ให้เกียรติผู้หญิงนะ”

“จ้า ดีจ้า น่ารัก เราชอบ”

เอิร์ทอาย ไปไม่เป็น “พูดอยู่แหมบๆ สอนไม่รู้จักจำ”

ปั้นหยาขำ “กินหนมด้วยกันป่ะ”

เอิร์ททำท่าจะไปไม่ไป ปั้นหยาดึงลงนั่ง “มา นั่งเลย” ปั้นหยาแบ่งขนมกินกับเอิร์ท 

ลมฝนกำลังคุยโทรศัพท์อยู่ที่หน้าโต๊ะเครื่องแป้ง “คุณพ่อมาถึงรึยังคะ....” ลมฝนฟังแล้วสีหน้าเศร้า “ติดธุระ มาไม่ได้แล้วเหรอคะ..ค่ะ ไม่เป็นไรค่ะ” 

คีนเอาน้ำส้มมาให้ลมฝน แม้ว่าจะอยู่ในช่วงอึดอัดใจ แต่ก็ยังมีความเป็นห่วงอยู่ “ฝน คีนเอาน้ำส้มมาให้” 

ลมฝนกำลังเสียใจเรื่องพ่อไม่มาดูละคร เลยพาลเหวี่ยงใส่คีน “ฝนไม่ชอบกินน้ำส้ม”

“อ้าว ฝนชอบกินน้ำผลไม้ไม่ใช่เหรอ”

“ใช่ แต่ไม่ชอบกินน้ำส้ม คีนไม่รู้เหรอ เนี่ย ใส่น้ำตาลรึเปล่าก็ไม่รู้ แค่นี้ก็จำไม่ได้ว่าฝนชอบอะไร ไม่ชอบอะไร ไหนว่าต้องใส่ใจเป็นพิเศษไง”

คีนถอนใจ “โอเค ไม่กินก็ไม่กิน คีนขอโทษนะ” เขาเดินซึมออกไป

ลมฝนยังคงหน้าบึ้ง หงุดหงิดอยู่อย่างนั้น

หนุนกำลังชะเง้อแอบมองตรงซอกหลืบ เห็นคนดูยืนรอเวลาเข้าโรงละคร เห็นแอมกับอั่งเปาด้วย หนุนร้อนใจโทรหาแจน แต่แจนไม่รับสาย

คีนเดินเซื่องซึมมาเห็นหนุนที่แอบมองอะไรอยู่ก็แปลกใจ เดินเข้าไปถาม“ทำอะไรวะไอ้หนุน”