บทละครโทรทัศน์ พ่อยุ่งลุงไม่ว่าง ตอน 3 หน้า 11
บ้านเต็ง ทอยกำลังแอบคุยโทรศัพท์มือถืออยู่ในห้องน้ำ “ไอ้ตี๋แกอยู่ไหน จะชิ่งเอาตัวรอดคนเดียวรึไง”
หน้าห้องน้ำ...แม่เต็งแอบเอาหูแนบฟังอยู่ พ่อเต็งเดินเข้ามาหา “ไอ้จืดนั่นหายหัวไปแล้วแม่”
แม่สีหน้าสงสัยมาก “แม่ว่าดูไม่ชอบมาพากลยังไงก็ไม่รู้นะพ่อ ดูง่ายกว่าตีหวยเยอะ”
พ่อสีหน้าติดใจสงสัยอยู่เหมือนกัน “นั่นสิ ไอ้เต็งต้องมีความลับอะไรปิดบังเราอยู่แน่ๆ”
ทันใดนั้นเอง เต็งก็เปิดตัวใหญ่ กระโดดเข้าบ้านมา ทำท่าทางกางแขนผายมือ ฉีกยิ้มกว้างดูมีความสุขรื่นเริงจัดที่ได้เจอพ่อกับแม่ เต็งทำตื่นเต้นเล่นใหญ่ “เซอร์ไพรส์ พ่อกับแม่มาเยี่ยม ดีใจแบบที่สุดถึงที่สุดไปเลย”
เต็งฉีกยิ้มกว้าง เวนิสที่ตามมาอยู่ด้านหลัง มีสีหน้ากลุ้มใจแทนเจ้านาย พ่อกับแม่หันมามองทางเต็งหน้านิ่งๆ
เต็งยังไม่หยุด ผายมือซ้ำ ฉีกยิ้มกว้าง รออารมณ์แฮปปี้กลับมาจากพ่อและแม่ พ่อแม่ได้แต่ถอนใจมองเต็งอย่างเหนื่อยใจ เวนิสเข้ามากระซิบ “เฮียเล่นใหญ่ไปแล้ว ดูมีพิรุธมาก”
เต็งค่อยสงบลงยืนปกติฉีกยิ้ม “พ่อกับแม่จะมา ทำไมไม่โทรมาบอกก่อนล่ะครับ”
“บอกก่อนก็ไม่” พ่อเลียนแบบ น้ำเสียงและท่าทางลูกชาย “เซอร์ไพร้ส์ น่ะสิ” เต็งได้แต่ยิ้มเจื่อนๆ
ทอยฉวยโอกาสที่ทุกคนหันไปสนใจเต็ง เปิดประตูห้องน้ำย่องออกมา จะหลบออกไป แต่แม่เต็งไวมาก ปาดมือไปจับแขนทอยหมับเข้าให้ แม่ชูแขนทอยขึ้น “แม่คนนี้เป็นใคร” ทอยหน้าตาล่อกแล่ก
“พนักงานบริษัทผมเอง”
“ไม่ใช่เมียแกแน่นะ” เต็ง-เวนิส-ทอยพูดพร้อมกัน เสียงแข็ง “ไม่ใช่”
“เตี๊ยมกันมาดีนะ”
“พวกเราพูดความจริงมันถึงได้ตรงกัน เตี๊ยมที่ไหนล่ะพ่อ ปล่อยทอยก่อนเถอะครับแม่ เดี๋ยวแขนหัก”
แม่หางตามองทอย เขม่นๆ “ฉันไม่เชื่อหรอกนะว่าเสื้อในนั่น” แม่ชี้ไปที่เสื้อในที่ตนพาดไว้ที่พนักเก้าอี้
“จะเป็นของเธอ” เต็งหันมองไปทางเสื้อชั้นในของพาย ตาเบิกโพลงด้วยความตกใจจนหน้าซีดเห็นพิรุธ
ทอยรีบแถแก้ตัว “หนูซ่อนรูปค่ะ” ทอยรีบวิ่งไปฉวยเสื้อในมากำไว้แล้วไปหลบหลัง เต็งกับเวนิส
เวนิสกระเซ้าเบาๆ “ซ่อนซะมิดชิดเลย”
ทอยทุบเข้ากลางหลังเวนิสแทบกระอัก เต็งรีบฉีกยิ้ม เปลี่ยนเรื่อง “พ่อกับแม่มานั่งพักสบายๆ ก่อนดีกว่าครับ
ผมจะได้แนะนำน้องๆ ให้รู้จัก” พ่อพยักหน้าให้แม่ ทั้งคู่ยอมเดินมานั่นที่โซฟา เต็งแนะนำ “นี่เวนิส ส่วนนี่ทอย” ทอยและเวนิสยกมือไหว้พ่อกับแม่ ๆ รับไหว้อย่างระแวงๆ ยังติดใจเรื่องทอยอยู่
“สองคนนี่เป็นทีมผลิตรายการของผมเอง ผมใช้บ้านเป็นสำนักงานเพื่อความประหยัด บางทีงานมันไม่เสร็จน้องๆเค้าก็เลยต้องกินอยู่หลับนอนที่นี่เลย” เต็งยิ้มใจดีสู้เสือ
“มีพนักงานแค่ 2 คนแน่นะ”