บทละครโทรทัศน์ ฝันเฟื่อง ตอนที่ 18
ช่วงสายๆ ของวันใหม่ วิไลลักษณ์มีผ้าปิดตานั่งอยู่
อาทิตย์ที่เพิ่งทำอาหารเสร็จกำลังตักใส่จาน “อาหารอิตาเลี่ยนสูตรแคนาเดี้ยนเสร็จแล้วครับ!”
อาหารในจานคือมาม่าผัดปลากระป๋อง
“หอมจังเลยค่ะ วิไลเปิดผ้าได้รึยังคะ?”
“ยังครับ ผมอยากให้คุณวิไลดมกลิ่นมันก่อน” อาทิตย์ยื่นจานให้วิไลลักษณ์ดม
“วิไลว่าอาหารอิตาเลี่ยนสูตรแคนาเดี้ยนของคุณอาทิตย์กลิ่นมันมาทางสมุทรสาครนะคะ ชื่อเมนูอะไรคะ?” วิไลลักษณ์เอ่ยเดา
อาทิตย์ออกเสียงกระแดะๆ “สปาเกตตีฟิ๊ชแค่น!”
วิไลลักษณ์เปิดผ้ามาเห็นว่าเป็นมาม่าผัดปลากระป๋อง “นี่มันมาม่าผัดปลากระป๋องนี่คะ!”
“อ้าว ที่เมืองไทยเรียกมาม่าผัดปลากระป๋องเหรอครับ แต่ที่แคนาดาเค้าเรียก สปาเกตตีฟิชแคน ลองชิมสิครับ” อาทิตย์ตักสปาเกตตีป้อนให้วิไลลักษณ์ “พอกินได้ไหมครับคุณวิไล”
วิไลลักษณ์ทานสปาเกตตี้ แล้วชอบ “อร่อยมากเลยค่ะ! อร่อยที่สุดเลย”
“นี่คุณวิไลพูดจริงๆ เหรอครับ?”
วิไลลักษณ์ตักทานอีก “จริงสิคะ วิไลกินอะไรก็ได้ อยู่ที่ไหนก็ได้ ขอให้มีคุณอาทิตย์อยู่กับวิไลด้วยก็พอ”
อาทิตย์ยิ้มซึ้งใจ ทั้งสองคนตักกับข้าวป้อนให้กันกินอย่างมีความสุข
สายๆ ภูวเดชขับรถเข้าไปจอดในบ้านมณฑิราเวกที่มาเปิดประตูให้รีบมารายงานภูวเดชที่ลงจากรถ
“คุณมณเพิ่งออกไปข้างนอกเมื่อกี้เองครับ”
“อ้าว เหรอ? แย่จัง..”
คุณต๋อยเดินเข้ามา เอ่ยถาม “คุณภูมีธุระอะไรด่วนรึเปล่าคะ?”
“อ๋อ ไม่มีอะไรมากหรอก พอดีฉันไปทำงานที่พัทยาเลยซื้อของมาฝากทุกคน... อ่ะ มารับไปสิ” ภูวเดชหยิบของฝากจากในรถส่งให้ แล้วแกล้งถาม “เอ้อ แล้วนี่วิไลหายไปไหน ฉันไม่เห็นตั้งแต่คราวที่แล้ว”
เวกรีบตอบปัดๆ เพราะไม่อยากให้ใครรู้ “วิไลมันไม่อยู่ครับ”
“แกจะไปอายอะไรล่ะไอ้เวก ก็บอกคุณภูเค้าไปตรงๆสิว่าน้องสาวแกหนีตามผู้ชายไป” คุณต๋อยเอ่ยโพล่งขึ้น
“คุณต๋อย!” เวกไม่พอใจ
“ทำไมยะ ฉันพูดความจริง หรือไม่ใช่?!” คุณต๋อยหันมาต่อล้อต่อเถียงกับเวก
ภูวเดชแกล้งทำเป็นห่วง “อะไรกันคุณต๋อย วิไลหนีตามใครเหรอ?” เวกหันมามอง ภูวเดชรีบออกตัว “ฉันก็ไม่ได้อะไรหรอกนะเวก ก็แค่เป็นห่วง ยังไงก็เคยเห็นหน้ากันอยู่ เผื่อมีอะไรที่ฉันพอจะช่วยได้ ฉันก็จะช่วย”